Ο Συγκάτοικος

Κεφάλαιο 16

"Βρέχει" λέω ενθουσιασμένη και πετάγομαι από το καναπέ που καθόμουν με τον Άρη και βλέπαμε ταινία. Ο αδερφός μου έχει βγει με την Δανάη και έτσι δεν μας ενοχλεί.

Βγαίνω τρέχοντας έξω στην πίσω αυλή και κλείνω τα μάτια μου απολαμβάνοντας το αίσθημα της βροχής να πέφτει πάνω μου. Από μικρή το λάτρευα αυτό. Ένιωθα..ελεύθερη. Χαζό ξέρω αλλά δεν μπορώ να το εξηγήσω. Σύντομα νιώθω δύο χέρια να με αγκαλιάζουν και την ζεστή αναπνοή του Άρη στο λαιμό μου. 

"Θα κρυώσεις" τον ακούω να μουρμουρίζει καθώς μου δίνει ένα φιλί στο λαιμό με αποτέλεσμα να ανατριχιάσω

"Μπα" απαντάω και γυρνάω να τον κοιτάξω. Έχει γίνει μούσκεμα όπως και εγώ αλλά δεν δείχνει να τον νοιάζει. Χαμογελάω και περνάω τα χέρια μου πίσω από το λαιμό του ενώ σηκώνομαι στις μύτες και του δίνω ένα απαλό και γρήγορο φιλί στα χείλη

"Λατρεύω την βροχή" μουρμουρίζω και απλά με κοιτάει

"Από μικρή. Πάντα έβρισκα τις αστραπές , τους κεραυνούς και τον ήχο της βροχής χαλαρωτικό" λέω και με κοιτάει με ένα χαμόγελο. Πιθανόν νομίζει  ότι είμαι τρελή

"Ορκίζομαι ότι δεν είμαι τρελή" του λέω και γελάει

"Γιατί γελάς;; " ρωτάω και κουνάει το κεφάλι του γελώντας

"Είσαι καταπληκτική" απαντάει και νιώθω να κοκκινίζω

"Και είμαι τυχερός" συνεχίζει ενώνοντας τα χείλια μας και δευτερόλεπτα μετά απομακρυνόμαστε

"Πάμε μέσα τώρα;" με ρωτάει και ανασηκώνω τους ώμους μου

"Γιατί φοβάσαι μην κρυώσω;" τον ρωτάω και γνέφει

"Για την ακρίβεια ναι. Μια σε έχω." μου λέει και δίνοντας μου ένα φιλί στην μύτη με τραβάει μέσα. Με το ζόρι. Και ήθελα να κάτσω λίγο ακόμα στην βροχή

"Μα ήθελα να κάτσω λιγάκι ακόμα έξω" παραπονιέμαι καθώς ανεβαίνουμε τα σκαλιά και ρολάρει τα μάτια του

"Ευτυχώς για εσένα θα βρέχει όλη την εβδομάδα. Άντε τώρα να αλλάξεις παραπονιάρα" μου λέει καθώς  μου ανοίγει την πόρτα και μπαίνω μέσα.

"Καλάααα" λέω και του κλείνω την πόρτα στα μούτρα. Γρήγορα αλλάζω σε ένα μαύρο κοντομάνικο μπλουζάκι και ένα άσπρο σορτσάκι και κάθομαι στο κρεβάτι κοιτώντας την βροχή και χαμογελάω. Και ο πατέρας μου λάτρευε την βροχή. Θυμάμαι που βγαίναμε και οι δύο έξω και η μητέρα μου μας φώναζε να μπούμε μέσα.

Πόσο μου λείπουν. Κάθε μέρα νιώθω την απουσία τους.

Κουνάω το κεφάλι μου και διώχνω τις αναμνήσεις γιατί με βλέπω να βάζω τα κλάμματα

"Κνοκ, κνοκ. Να μπω;;" ακούω την φωνή του Άρη να λέει και γυρνάω και τον βλέπω να γέρνει πάνω στην πόρτα. Είχε και αυτός αλλάξει. Φόρεσε μια γκρι φόρμα ενώ από πάνω...τίποτα

"Ναι πέρνα. Τι πέρνα δηλαδή. Ήδη μέσα είσαι" απαντάω γελώντας και ρολάρει τα μάτια του καθώς προχωράει και έρχεται και ξαπλώνει δίπλα μου. Ακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος του και χαλαρώνω ακούγοντας τον ήχο της καρδιάς του

"Ξέρεις" αρχίζει και πιάνει το χέρι μου με αποτέλεσμα να τον κοιτάξω

"Μπορώ να διαβάσω το μέλλον σου στις παλάμες" αστειεύεται και γελάω καθώς σχηματίζει κύκλους με το χέρι του στην παλάμη μου

"Αλήθεια;" τον ρωτάω και μουρμουρίζει ένα χμμ

"Και τότε ποιο είναι το μέλλον μου;" τον ρωτάω σηκώνοντας το βλέμμα μου να τον κοιτάξω και τα μάτια του φωτίζονται ενώ ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του

"Εγώ" απαντάει  και ρολάρω τα μάτια μου. Αλίμονο

"Τι λες το διάβασα σωστά;" με ρωτάει και ανασηκώνω τους ώμους μου. 

"Ο καιρός θα δείξει" απαντάω και γελάμε.