Ο Συγκάτοικος

Κεφάλαιο 29

"Πόση ώρα στέκεσαι πίσω από την πόρτα;" ρωτάει ο Άρης κάνοντας με να ανασηκώσω τους ώμους μου.

"Αρκετή" απαντάω και ξεφυσάει ενώ κάθεται στο καναπέ που έχει το γραφείο του.

"Άρα τα άκουσες και τα είδες όλα ε;" ρωτάει και γνέφω ξέροντας που πάει η συζήτηση

" Άκουσες και για καμία πρόταση ;;" ρωτάει σμίγωντας τα φρύδια του και πιέζοντας τα χείλη μου γνέφω.

"Την τύχη μου και ήθελα να είναι έκπληξη" μουρμουρίζει εκνευρισμένος και σμίγω τα φρύδια μου. Εντάξει παιδιά μπερδέυτηκα. Αυτός δεν ήταν που δεν ήθελε να παντρευτεί και που έλεγε μέχρι χθες ότι ήμαστε καλά έτσι; Αυτά δεν έλεγε; Η εγώ τρελάθηκα;

"Άρη πως...εσύ...Αφού εσύ χθες είπες πως ήμαστε μια χαρά έτσι" απαντάω σε στυλ ειρωνίας κοιτώντας τον μπερδεμένη και ξεφυσάει γνέφωντας

"Και εσύ θύμωσες γι'αυτό. Δεν θέλω να τσακωθούμε για κάτι ηλίθιο που είπ-" τον σταματάω σηκώνοντας το χέρι μου. Δηλαδή θέλει να μου κάνει πρόταση επειδή πίσμωσα εγώ χθες;

"Άρη δεν καταλαβαίνεις; Δεν θέλω να σε παντρευτώ αν δεν το θες εσύ. Και εσύ δεν το θες. Το είπες χθες και δ-"

"Μωρό μου σταμάτα. Έκανα βλακεία τελικά χθες. Και μου το είπε ο άλλος" μουρμουρίζει και τον κοιτάω ακόμα πιο μπερδεμένη

"Τι εννοείς;" τον ρωτάω και έρχεται πιο κοντά μου βάζοντας το χέρι του πάνω στο δικό μου

"Πάμε" μου λέει και συνεχίζω να μην καταλαβαίνω

"Που;"

"Έλα" μουρμουρίζει και τον υπακούω. Βγαίνουμε από την εταιρία και πάμε στο πάρκινγκ της εταιρίας όπου έχει το αμάξι ο Άρης. Μπαίνουμε μέσα και ξεκινάει το αμάξι.

"Άρη που πάμε;" τον ρωτάω και χαμογελάει

"Θα δεις" είναι η μόνη του απάντηση και
γυρνάω να κοιτάξω έξω από το παράθυρο. Ένα τέταρτο οδήγησης μετά ο Άρης στρίβει σε ένα στενό το οποίο μας βγάζει μπροστά σε ένα σπίτι. Ένα αρκετά ωραίο σπίτι.