Wings Of Midnight (Now Completed)

22. Hunted

Δεν κατάλαβα τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου και πετάχτηκα όρθιος από όπου και αν ήμουν ξαπλωμένος. Ένιωθα σαν να είχα δει τον χειρότερο εφιάλτη μου αν και ήξερα πως το μόνο που είχα δει ήταν μια ανάμνηση από την πρώτη μου ζωή που πλέον μπορούσα να αποδεχτώ. Ακόμα και όταν ένιωσα τα χέρια κάποιου στο πρόσωπο μου το μυαλό μου ίσα που το κατάλαβε και με ανάγκασε να κοιτάξω στα γαλάζια και πράσινα μάτια μπροστά μου. Αμέσως κατάλαβα πως ήταν γεμάτα ανησυχία και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να τυλιξω την Kyra στα χέρια μου και να την κρατήσω εκεί. Το να θυμάται κανείς τη στιγμή που σχεδόν έχασε το άλλο του μισό σου φέρνει αυτή την ανάγκη να το προστατέψεις. Όταν την άφησα από την αγκαλιά μου κατάλαβα πως ήμουν στο κρεβάτι που κοιμοταν πριν ο Ifrit και πλέον ο ήλιος είχε ανατείλει άρα ήμουν αναίσθητος για ώρες.

"Από τον τρόπο που την κρατάς υποθέτω πως θυμάσαι". Άκουσα την φωνή του βασιλιά των πνευμάτων και γύρισα το κεφάλι μου προς την κατεύθυνση που ήρθε και όταν τον είδα χαμογέλασα. Εδειχνε πολύ καλύτερα από όταν ξύπνησε και αυτό με έκανε χαρούμενο. Τώρα που είχε γίνει η αρχή οι αναμνήσεις από τις προηγούμενες ζωές μου ερχόντουσαν αργά πίσω και θυμόμουν πως αυτοί οι δύο ήταν οι μόνοι φίλοι που είχαμε. "Δεν νομίζεις πως θα ήταν καλύτερα να με προετοιμάσεις για όλο αυτό? Αν θυμάμαι καλά δεν είναι η πρώτη φορά που οι αναμνήσεις έρχονται τόσο απότομα". Εκείνη τη στιγμή στα χείλη του σχηματίστηκε ένα χαμόγελο πριν αρχίσει να γελάει με όλη του καρδιά και ρθει κοντά μας. Χτύπησε ελαφρά την πλάτη μου με το αριστερό του χέρι και στην αρχή ξαφνιάστηκα αφού αυτό ήταν το χέρι που είχα κόψει μέχρι που κατάλαβα πως όσο κοιμόμουν αυτό επέστρεψε εντελώς.

"Ελπίζω να μην κοιμόμουν για μέρες". Και οι δύο τους άρχισαν να γελάνε με την έκφραση μου η οποία πρέπει να ήταν μια μίξη από φόβο και ανακούφιση αν και δεν είχα ακούσει ακόμα καλά νέα. "Όχι Max έχουν περάσει μόλις δύο ώρες από την αυγή. Όπως είπες έχει ξαναγίνει, δεν ήταν τίποτα αφού ηρέμησα όλοι". Αυτό ήταν καλό, δεν μου άρεσε η ιδέα να έχω χάσει μέρες σε ένα κρεβάτι ενώ το οτιδήποτε θα μπορούσε να έχει συμβεί. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε το κεφάλι του Magnus από την πόρτα και για μια στιγμή μας κοίταξε με την περιέργεια φανερή στα μάτια του πριν μιλήσει. "Είμαι πλέον σίγουρος ότι εσείς οι τέσσερις είστε η πιο περίεργη παρέα που έχω δει". Αυτή τη φορά ηταν η σειρά μου να γελάσω καθώς αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μας έλεγαν σε τέτοιες περιπτώσεις. "Το ξέρουμε Magnus, το έχουμε ακούσει παρα πολλές φορές για να μην ισχύει".