Wings Of Midnight (Now Completed)

29. Confrontation

Ένας μήνας. Σχεδόν ένας μήνας πέρασε από την ημέρα που έχασα τα φτερά μου. Ένας μήνας όπου πεθαίνω αργά χωρίς να μπορεί να κάνει κανείς κάτι. Μέσα σε μια εβδομάδα αφού του ξύπνησα την πρώτη φορά ότι μου έδιναν για τον πόνο είχε σταματήσει να έχει αποτέλεσμα και πλέον τα ένιωθα όλα αν και προσπαθούσα να μην δείχνω πόσο δύσκολο ήταν. Αμέσως μετά από αυτό ήρθε ο πυρετός που δεν έφευγε με τίποτα κάθε φορά που εβηχα ήταν σαν να ήθελα να πνίγω με το ίδιο μου το αίμα. Αν και το σώμα μου ηταν υπερβολικά ζεστό εγώ συνέχεια ένιωθα πως όλα ήταν κρύα, ακόμα και το ίδιο μου το δέρμα, και το να τρέμεις επειδή νομίζεις ότι κρυώνεις δεν βοηθάει στο να μην κουνιέσαι για να μην πονάς. Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ. Λίγες μέρες αφού ήρθε ο πυρετός άρχισα να χάνω την δύναμη ακόμα και να κουνήσω τα χέρια μου. Πλέον είμαι ξαπλωμένος όλη τη μέρα χωρίς να κουνάω ούτε καν το κεφάλι μου όταν είμαι ξύπνιος και με το ζόρι κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά ενώ όσο αίμα έβγαζα είχε γίνει σχεδόν μαύρο και πηχτό.

Τους είπα πως αυτό θα γινόταν, τους είπα πως μόλις φτάσω σε αυτό το σημείο δεν είχα πάρα μόνο μια δυο μέρες το πολύ. Το σώμα μου ήθελε να πεθάνει και μέχρι τώρα είχα αρχίσει να το θέλω και εγώ. Δεν μπορούσα να κάνω σωθω οπότε ήταν φυσικό να θέλω να τελειώσει όλο αυτό. Είχα φτάσει στο σημείο να τους παρακαλέσω να με σκοτώσουν πράγμα που η Kyra δεν πήρε πολύ καλά όταν έμαθε. Μισούσα κάθε φορά που μαλώναμε όσο σπάνια και αν ειναι. Μου φαινόταν σαν να φώναζε για ώρες μέχρι να τελειώσει και εγώ το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κάθομαι εκεί και να νιώθω τη ζωή να φεύγει από μέσα μου. Σταμάτησε μόνο όταν είδε πως στα μάτια μου αυτή η ζωή είχε τελειώσει και μετά πέρασε την υπόλοιπη μέρα προσπαθώντας να φέρει ξανά την θέληση μου για ζωή. Αλλά δεν ήταν τόσο εύκολο όσο νόμιζε όταν κάθε τι μου θυμίζει τι δεν μπορώ να κάνω. Δεν μπορώ να κουνηθω, με το ζόρι μπορώ να μιλήσω, δεν μπορώ ούτε καν να θεωρήσω τον εαυτό μου ξύπνιο πλέον, είναι λες και είμαι κολλημένος σε έναν εφιάλτη περιμένοντας τον θάνατο που ξέρω ότι θα έρθει. Αυτό που μου έλειπε περισσότερο από όλα όμως ήταν ο ουρανός. Πάει καιρός από τότε που έμεινα στο έδαφος για τόσο καιρό. Πάει καιρός από τότε που ένιωσα τον αέρα να γδέρνει το δέρμα μου και να χαϊδεύει τα φτερά μου. Μου έλειπε αυτή η αίσθηση ελευθερίας που έβρισκα στον αέρα περισσότερο από όσο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν πριν χαθώ στον ύπνο και αυτό είναι που σκέφτομαι τώρα καθώς ξυπνάω.