Wings Of Midnight (Now Completed)

11. Frozen Curse

Ο δρόμος για την κατοικία του δούκα της Esternia ήταν πολύ πιο προφανής από όσο νόμιζα. Αρχικά υπέθεσα πως έπρεπε να βρω τον δρόμο μέσα από τα μαγαζιά στο κέντρο που είχαν ερημώσει τέτοια ώρα. Αλλά όταν έφτασα εκεί είδα πως σχεδόν όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο σπίτι του δούκα. Δεν είχε καθόλου πλάκα αν δεν ήταν δύσκολο να τον βρω.

Αφού είχα ξεκινήσει με την προϋπόθεση ότι θα έπρεπε να βρω τον σωστό δρόμο και τώρα ήξερα πως είχα κάνει λάθος συνέχισα στο μονοπάτι με πάρα πολύ αργό ρυθμό. Πήγαινα τόσο αργά που έμοιαζα σαν να ήμουν χελώνα και ήταν κουραστικό να ακολουθείς αυτόν τον ρυθμό όταν κανονικά θα τελείωνα με την διαδρομή μέσα σε 10 λεπτά. Καθώς περπατούσα έριχνα ματιές στους πάγκους που τώρα δεν είχαν τίποτα και στα διάφορα σπίτια. Δεν ήταν το ότι μου κινούσαν το ενδιαφέρον, πιο απλά δεν είχα τι να κάνω. Αρκετή ώρα πιο μετά έφτασα στο σπίτι του δούκα και πρόσεξα πως αντί να υπάρχουν πολλοί φρουροί όπως θα έπρεπε, υπήρχαν κενά στην φρουρά. Κάποιος είχε μειώσει τους φρουρούς επίτηδες, ή κάτι είχε γίνει. Ήθελα πόλη να ήταν το δεύτερο γιατί ήταν βαρετά εδώ πέρα, αλλά δεν ήθελα να χάσω και κατά πολύ χρόνο εδώ πέρα. Το σπίτι ήταν τεράστιο και ο χώρος ανάμεσα στα τείχη που το περιβάλλουν και το ίδιο το σπίτι ήταν τεράστιος και αυτός. Γεμάτος με αγάλματα και θάμνους και μερικά δέντρα θα νόμιζε κανείς πως πήγαιναν γυρεύοντας για επίθεση. Υπήρχαν παντού μέρη για να κρυφτείς και να περιμένεις να φύγει ο φρουρός για να προχωρήσεις.

Μέσα στο σκοτάδι και με τα μαύρα ρούχα που φορούσα δεν ήταν καθόλου δύσκολο να γίνω ένα με τις σκιές και να προσπεράσω τότε φρουρούς έναν έναν χωρίς μεγάλη δυσκολία. Όταν έφτασα μπροστά στο σπίτι είδα πως τα περισσότερα δωμάτια ήταν σκοτεινά. Το γράμμα έγραφε πως θα με περίμενε στο δωμάτιο με το αναμενόμενο κερί στο παράθυρο στην δυτική πλευρά του κτηρίου. Όταν το βρήκα αυτό βρισκόταν στο πιο ψηλό σημείο που θα μπορούσε να είναι, αλλά ευτυχώς υπήρχαν αρκετά σημεία που μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να σκαρφαλώσω. Δεν ήταν και εύκολο να το κάνω καθώς το σπίτι ήταν φτιαγμένο κατά κύριο λόγο από λεία πέτρα. Τα σημεία που μπορούσα να πατήσω ήταν παράθυρα και μερικά μάρμαρα που είδαν βάλει για διακόσμηση. Πριν ξεκινήσω έβγαλα το γιλέκο μου για να το βάλω κάτω από την ζώνη μου, την μάσκα θα την φορούσα όταν έφτανα στο παράθυρο.

Θα μπορούσα να βγάλω τα φτερά μου και να πάω μέχρι εκεί αλλά δεν ήθελα να κάνω θόρυβο οπότε ξεκίνησα όσο πιο ήσυχα μπορούσα. Μόλις έφτασα στο παράθυρο με το κερί κρατήθηκα καλά και φόρεσα την μάσκα μου με την κουκούλα και ανέβηκα πιο ψηλά για να μπω μέσα. Εκεί με περίμενε ένας άντρας που έδειχνε αρκετά μεγάλος, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν είχε φτάσει στα 50 χρόνια ζωής. Φορούσε φανταχτερά ρούχα αλλά μπορούσα να καταλάβω πως δεν ήταν επίσημα και στο πρόσωπο το είδα περιέργεια καθώς με έβλεπε που έμπαινα από το παράθυρο έτσι. Τα μακρυά μαλλιά του είχαν ασπρίσει αρκετά και το πρόσωπο του είχε ρυτίδες από τα χρόνια αλλά κατά τα άλλα έδειχνε σαν έναν τεράστιο πολεμιστή με τόσους μύες που έκρυβε με τα ρούχα του. Ήταν πιο ψηλός από μένα και η στάση του ήταν περήφανη και επιβλητική όσο εγώ πήγαινα αργά προς το μέρος του. "Χρειάζεσαι απόδειξη της ταυτότητας μου"? Κούνησε το κεφάλι του αργά λέγοντας μου ναι και αμέσως έβγαλα τα φτερά μου στην μέση του δωματίου για να μην ρίξω κάτι και κάνω φασαρία. Όταν είδα το χαμόγελο του τα έκρυψα ξανά στην πλάτη μου και σταύρωσα τα χέρια μου περιμένοντας.