Wings Of Midnight (Now Completed)

24. Safe

Ήμασταν κλεισμένοι στο σπίτι για μέρες χωρίς που μας φαινοντουσαν σαν αιωνιότητα. Οι ώρες έμοιαζαν να μην θέλουν να περάσουν όσο έτρεμα μόνο από τη σκέψη ότι ήταν κοντά, ότι μας είχε βρει και απλά έπαιζε μαζί μας. Γιατί αν όντως μας είχε βρει, αν δεν μας έχασε ποτέ, τότε ο στόχος του αν ήταν να μας βασανίσει με όλη αυτή την αγωνία είχε επιτευχθεί. Δεν ήξερα πλέον αν υπήρχε κομμάτι της ημέρας που δεν ήμουν παρανοϊκός, ή μέρος της νύχτας που μπορούσα έστω να κλείσω τα μάτια μου και να χαθώ στα χέρια του ύπνου. Σχεδόν όλο το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ και όταν το έκανα δεν ήταν αρκετό για να το θεωρεί κάνεις υγιές. Τίποτα από όσα έκανα δεν ήταν.

Τουλάχιστον δεν ήμουν ο μόνος που φοβόταν τόσο πολύ. Εγώ και η Kyra είχαμε φτάσει στα όρια του τρόμου από την αρχή, όμως οι υπόλοιποι χρειάστηκαν λίγο καιρό πριν φτάσουν σε αυτό το σημείο. Ειδικά όταν μια μέρα είχα πειστεί ότι τον ένιωθα κοντά να πετάει, ο τρόπος που αντέδρασα τους έχασαν κάθε αμφιβολία. Χρειάστηκε να με βάλουν κάτω και να με ηρεμήσουν για να μην βγω έξω όταν ήρθε υπερβολικά κοντά για να μην μας προδώσω. Αυτό ήταν όταν μπορούσα ακόμα να προβάλω αντίσταση. Μέσα σε δύο εβδομάδες είχα ήδη αρχίσει να χειροτερεύω. Στην αρχή ήταν ασήμαντα πράγματα, είχα αρχίσει να κουράζομαι πιο εύκολα και μερικές φορές ένιωθα εξαντλημένο. Μετά ξεκίνησα χάνω την λίγη όρεξη που είχα και στο τέλος χανομουν στον ύπνο πιο συχνά και για περισσότερη ώρα ενώ όταν ήμουν ξύπνιος ζαλιζόμουν εύκολα αν ήμουν όρθιος.

Όλοι ξέραμε τι το προκαλούσε αυτό. Όλοι το περιμέναμε αργά ή γρήγορα και κανένας δεν μπορούσε να κάνει κάτι επειδή ήταν δική μου επιλογή. Είχα να βγάλω τα φτερά μου έξω για δύο εβδομάδες και για αυτό ήμουν άρρωστος. Μπορούσα να τα κρατήσω μέσα μου αλλά όσο το έκανα γινόμουν χειρότερα και αν δεν μπορούσα να τα βγάλω για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα τότε η ζημιά θα ήταν μόνιμη και θα πέθαινα σίγουρα. Είχα καιρό όμως μέχρι τότε. Έβλεπα όμως πως με κοιτούσε η Kyra κάθε φορά που έπρεπε να κρατηθώ από κάτι για να μείνω όρθιος και σχεδόν έπεφτα κάτω αναίσθητος. Ανησυχούσε για μένα, νόμιζε ότι είχα περάσει υπερβολικά πολύ καιρό χωρίς να πετάξω και ότι με έχανε. Δεν μου άρεσε να την βλέπω έτσι αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή αν θέλαμε να έχουμε έστω και μια ελπίδα να ζήσουμε. Ήταν η δουλειά μου να την προστατεύσω ακόμα και αν πρέπει να βάλω σε κίνδυνο τη δική μου ζωή και δεν είχα σκοπό να το αλλάξω τώρα.

Ήρθε κοντά μου και έβαλε τα χέρια της στους ώμους μου για να είναι σίγουρη ότι δεν θα πέσω. "Πρέπει να ξεκουραστείς, αν συνεχίσεις έτσι τότε θα πάθεις κάτι στα αλήθεια". Ακόμα και τώρα προσπαθούσε να με πείσει πως είχα κάνει αρκετά, πως έπρεπε να σταματήσω αλλά ήταν πιο δύσκολο από όσο νόμιζε. Προσπάθησα να κρύβω τα χέρια μου που έτρεμαν από εκείνη όσο άφηνα το τραπέζι αλλά ήμουν σίγουρος πως το είχε δει. Είχα αρχίσει να χάνω τη δύναμη που χρειάζομαι για να στηρίξω το ίδιο μου το σώμα. Είχα αρχίσει να γίνομαι άχρηστος. Αν ερχόταν τώρα ή λίγες μέρες πιο μετά δεν θα είχε σημασία γιατί δεν θα χρειαζόταν να κάνει τίποτα παρά να μπει μέσα και να μας σκοτώσει. Δεν θα μπορούσα να τον πολεμήσω έτσι. "Είμαι μια χαρά απλά ζαλίστηκα λίγο πάλι. Μην ανησυχείς για μένα δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω. Μόλις βγάλω τα φτερά μου και πετάξω για λίγο δεν θα πιστεύεις ότι ήμουν έτσι πριν". Ήταν αλήθεια πως αν γινόταν αυτό θα ή μου σαν καινούριος, αλλά το έλεγα περισσότερο για εκείνη πάρα για εμένα. Είχα σκοπό πριν το κάνω αυτό να φύγουμε μακριά από εδώ, ίσως σε μια άλλη πόλη που δεν θα μας ήξερε κάνεις, ή ακόμα και σε μια άλλη ήπειρο. Το θέμα ήταν όμως ότι οι άνθρωποι εδώ δεν θα μας άφηναν να φύγουμε, θα μας έπειθαν θα μείνουμε εδώ πέρα και θα πολεμούσαν μαζί μας αν ήταν ανάγκη. Πράγμα που δεν ήθελα να κάνουν. Δεν ήταν δική τους ή μάχη για να χάσουν τη ζωή τους έτσι.