Σε βρήκα.

Chapter 1♥️- Το όνειρο.

(Φανταστείτε καπως έτσι περίπου την Σαρα.😍)

-«Αα,θα είστε ο Αγγελος Γεωργίου,αν δεν κάνω λάθος.»,είπε η επιτηρήτρια με τα μεγάλα γυαλιά και την στραβή μύτη.

-«Ο ίδιος.»,είπε.

-«Παρακαλώ,καθήστε σε εκείνο το άδειο θρανίο.»,του είπε χωρίς καν να τον κοιτάξει δείχνοντάς του ενα συγκεκριμένο θρανίο.Τι ξινή.

Η άλλη επιτηρητρια μας μοίραζε τα θέματα.Εκεινη με το περίεργο χτένισμα. Αυτος από ότι κατάλαβα,ειχε κοπεί και θα ξαναεδινε φέτος,απλά είχε αργήσει, για αυτό και τον κοιτούσε με μισό μάτι η ξινη.Κάθησε στο θρανίο που του είχε υποδείξει.Η επιτηρητρια με το περίεργο χτένισμα όταν έφτασε στο θρανίο μου,μου έδωσε τις κόλλες με τις ασκήσεις και με τα απαντητικα φυλλάδια  και μου χαμογέλασε γλυκά. Εγω μόλις πήρα τα θέματα μπροστά μου, άρχισα να γραφω.Τα ήξερα,παραδόξως.Ξαφνικα,ένα μικρό κοριτσάκι που έδινε και αυτό μαζί μας, σήκωσε το χέρι του.

-«Μπορώ να πάω τουαλέτα;»,ρώτησε δημόσια με ένα τόσο γλυκο χαμόγελο.Δυσκολο να αντισταθεί κανεις.

-«Όχι,να κάτσεις κάτω!Για τι το πέρασες εδώ μέσα;Δημόσια τουαλετα;Όποτε θελουμε μπαίνουμε και όποτε θελουμε βγαίνουμε;»,την ρώτησε η ξινη.Πωπω,ποσό πιο κακιά πια;Κρίμα που εκείνη η καλή επιτηρητρια,η οποία μας είχε μοιράσει τα θέματα έφυγε.Τωρα είμαστε με αυτήν την τρελή.Ευτυχως μου εμεινε μόνο το γραπτό κομμάτι της έκθεσης και θα έφευγα σύντομα από εδώ μέσα.Μετα από ένα λεπτό,εκείνο το μικρό κοριτσάκι,η Αρετή ,ξανασηκωσε το χέρι της.

-«Αρετή,αν είναι για αυτό που νομίζω να το κατεβάσεις το χέρι.»,είπε αυτή κοιτωντας τα χαρτιά της,χωρίς να την κοιτάξει καν.

-«Μα,κυρια.Θα τα κάνω πάνω μου!»,είπε και άρχισε να κλαψουρίζει,κουνώντας το σώμα της περα δώθε στην καρέκλα,όπου καθόταν.Εμεις γελάσαμε.Ολη η τάξη.Και τοτε έγινε:

Αυτος ο Άγγελος,γύρισε προς τα πίσω, σε εμενα που καθόμουν τέσσερα θρανία πίσω του, και μου χαμογέλασε.Χωρις να με ξέρει καν.Του χαμογέλασα και μετά αυτός γύρισε ξανα μπροστά.Αυτο το χαμόγελο και αυτά τα γαλανά του μάτια δεν τα εβγαλα από το μυαλό μου για όλη την υπόλοιπη διάρκεια των εξετάσεων.Ευτυχως,είχα τελειωσει με το γραπτό μου και δεν θα χρειαζόταν κόπος στο να συγκεντρωθώ.Νομιζα ότι θα ήθελε να γυρίσει να χαμογελάσει σε κανεναν φίλο του, αλλά αφού καταλαθος διασταυρώθηκε το βλέμμα του με το δικό μου,γιατί μετά να μην γυρίσει στον φίλο του;Επίσης πίσω μου δεν καθόταν κανεις.Αρα,το χαμόγελο μάλλον πήγαινε για εμενα.