Death love

Hoofdstuk 3

POV Grace

Ik heb geen oog dicht gedaan. Ik wil mijn ouders zien. Mijn vriendinnen. Mijn familie.

Een eenzame traan verlaat mijn ooghoek. Nooit verwacht dat je pijn nog zou voelen na de dood. Fysieke pijn voel ik niet. Het gaat me dan ook om de mentale pijn. Het gemis dat ik voel voor de armen van mijn familie en vrienden is groot. Ik weet ook niet tot hoelang ik hier zou zijn. Ga ik nog is echt weg? Blijf ik hier voor eeuwig?

Daisy komt naar beneden. Ze ziet er ouder uit dan mij. Ik denk dat ze 2 jaar ouder is. 'Goedemorgen, beetje kunnen slapen?' vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. 'Nee' zeg ik. 'Ik vond het eerst ook heel erg moeilijk, ik loop hier al zes jaar' zegt ze. 'Mag ik vragen hoe je gestorven bent?' vraag ik en ze knikt. 'Ik ben gestorven aan leukemie' zegt ze. 'Sorry' zeg ik en ze glimlacht. 'Het is niet erg, waaraan ben jij dood gegaan?' vraagt ze zacht. 'Ik ben voor een auto geduwd door een van mijn pesters' zeg ik.

Wel raar. Ik praatte over rare dingen met mijn vriendinnen, maar ik heb ze nog nooit verteld hoe ik dood ben gegaan.

'Wil je vandaag de stad zien?' vraagt ze. 'Jawel, Daisy. Is er een kans dat ik mijn familie nog is kan zien?' vraag ik zacht. 'Jawel, maar dan moet je naar een oudere gaan en die moeten toestemming krijgen van Ethan, dus nee' zegt ze zacht.

Ik kijk verdrietig naar beneden. Zo snel laat ik dit niet vallen. 'Waar woont die Ethan?' vraag ik. 'Je kan niet naar hem toe?!' zegt ze geschrokken. 'Ooh echt wel, ik wil mijn vrienden en familie zien' zeg ik. 'Hij sluit je zo op en laat je eeuwig martelen' zegt ze en ik zucht hopeloos. De tranen staan weer ik mijn ogen. 'Het is gewoon niet eerlijk' zeg ik verdrietig.

Ik ga terug zitten en ze komt naast me zitten. Ze trekt me in een troostende knuffel. 'Heb je hier een spiegel?' vraag ik zacht. 'Nee die zijn afgepakt. Ik weet niet waarom' zegt ze. 'Niet? Ik hoorde altijd dat een spiegel een poort is naar het hiernamaals' zeg ik en sta op. 'Kom, we gaan een spiegel zoeken' zeg ik en ze knikt.

'Wil je iets anders aan?' vraagt ze en ik knik. 'Graag' zeg ik en ze gaat gauw naar boven. Ze komt terug met een wit jurkje en geeft me die.

'Demonen zullen jou wel meteen als een engel herkennen, maar ik heb geen zwarte kleren. Ik vertik het om me te kleden als hun' zegt ze. 'Het geeft niet. Dankje Daisey' zeg ik. Ze glimlacht en we stappen de deur uit.

Het hoort licht te zijn, maar de lucht is nog steeds donkerblauw. 'Het wordt nooit lichter' zegt ze zacht. 'Ik vind het eerlijk gezegd wel mooi' zeg ik bewonderend. De planten zijn donkergroen en sommige bloemen zijn zwart. Het ziet er dood, maar mooi uit.

Ik bekijk elke detail en het is een donker prachtwerk. 'Je hebt eigenlijk wel gelijk, maar eerder was het mooier' zucht ze. 'Daisey? Worden we hier ouder? Blijven we hier voor eeuwig?' vraag ik. 'Nee, je wordt niet ouder. Je blijft hier voor eeuwig ja' zegt ze zacht. 'Ik word niet eens volwassen' zucht ik. 'Je kan meetellen, dat doe ik ook' zegt ze troostend en ik knik.

We lopen door de straten naar een soort pleintje. Ik zie wat meiden en jongens naar me kijken die geheel zwart zijn gekleed. Op een gegeven moment komen er wat jongens en meisjes naar ons toe. 'Oh nee he, niet hun' zucht Daisy. 'Heey Dipsy, wie is je nieuwe vriendin? Ze ziet er wel goed uit' grijnst een jongen en trekt me naar hem toe.

Ik duw hem gelijk van me af waardoor hij bijna naar achter valt. 'Blijf van me af' zeg ik gelijk. Ik ben beat bang voor lichamelijk contact. Ik heb één keer gezoend met een jongen, maar die is later verhuisd.

'Oeh een pittige. Je weet dat wij hier de baas zijn' grijnst hij en wilt me weer vastpakken. Ondanks zijn snelle actie ben ik sneller en ga ik naar achteren. Hadden die pestkoppen toch nog nut.