Sonra insan hapsediyor kendini bir siyahın içine
Bütün renklerden sıyrılıp sadece bir renk kalıyor üzerinde zifiri siyah.
Gecenin için de kayıyor bütün ışıklar
Gökyüzünü kaplayan yıldızlar tek tek sönüyor kaybolup gidiyor.
Tutamıyorsun ne parlayan ayı ne de yıldızları.
Bir karanlığa bürünüyor o an evren
Boğucu ürkütücü bir karanlık
Güneşi doğmayan ışığı olmayan
Sadece bir katre siyah
Kapkara bulutlar kaplıyor sonra gökyüzünü
Yağmur hüzün yağıyor toprak hüzün kokuyor.
insan içinde umut aramaktan ve yaşamaktan yoruluyor
Ve insan hapsediyor kendini bir siyahın içine
Beyazı olmayan griysiz hiç bir rengi andırmayan
Öyle ki için de aydan aydınlık bulunmayan
Güneşin ısıtmadığı baharın açmadığı
Ve papatyaların kokmadığı kelebeklerin konmadığı bir renge bürünüyor insan
Bütün olumsuzluklar sanki hep aynı yerde toplanıyor.
Eziliyor un ufak olup eriyor sanki
Ağlasa göz yaşları bir kurşun misali saplanıyor yüreğinin derinliklerine
Kanatıyor kabuk bağlamayan yaraları
Hiçliğin en dip noktasında bir renge bürünüyor insan
Mavisi yeşili pembesi olmayan
Bütün renkleri için de hapseden bir tek renge hapsoluyor insan siyaha
Gece gibi karanlık yalnızlık kadar korkunç
Kimsesizlik kadar acımasız
Güz kadar kırıp dökücü Kış kadar soğuk....!!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Içimden Gelen Duygular
PoetryHer insan kendi hayalinin küçük kahramanıdır. Bazen hayallerimizi yasayamasakta Yinede geceleri hayallerimize sarılarak uyur. Sabaha hayallerimizle açarız gözlerimizi. Yeni gün de bizleri neyin beklediğini bilmesekte O günün güzel huzurlu ve mutl...
