Έως στο τέρμα

Κεφάλαιο 14.

Έπειτα από αυτό πήγα σπίτι μου να κοιμηθώ λιγάκι.

Χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα του αγαπημένου μου κρεβατιού και με πήρε ο ύπνος.

{•••}

Το κεφάλι μου υποφέρει από τον πόνο.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου υπήρχε παντού σκοτάδι. Προσπάθησα να βρω την λάμπα του δωματίου μου αλλά μετά καταλαβα ότι δεν ήμουν πάνω στο πολυαγαπημένο κρεβάτι μου.

Ήμουν δεμένος μέσα σε μια καρέκλα (;)

Όταν ήρθα στις αισθήσεις μου άναψε ένα φως *Για την ακρίβεια μια λάμπα* και βλεπω την Γιώτα απέναντι μου δεμένη.

Κάτσε δεμένη;

Από το πουθενά εμφανίζεται ο Φώτης μπροστά μου.

«Έτσι και την πειράξεις θα σε σκοτώσω ρε!» Του φώναξα.

«Όχι πριν προλάβω να σκοτώσω εγώ εσένα!» Μου είπε.

Την πλησίασε όλο και πιο απειλητικά και στην σκέψη ότι θα της κάνει το οτιδήποτε με τρομάζει όλο ένα και περισσότερο.

Μια αλήθεια να την πω...

Δεν θέλω να πάθει κάτι!

«Αλλά πριν σε σκοτώσω θα ήθελα να σε βασανίσω λιγάκι.» Είπε και έβγαλε ένα μικρό μαχαιράκι από την τσέπη του.

Με πλησίασε, μου σήκωσε το μανίκι και κοίταξα την Γιώτα ταραγμένος.

Μετά γύρισα την μάτια μου στο μαχαιράκι το οποίο χάραζε γραμμές στο χέρι μου που με έκαναν να ουρλιαξω από τον πόνο.

Αίματα παντού. Είμαι σίγουρος ότι θα αρχιζω πάλι να χάνω τις αισθήσεις μου.

Αλλά όχι! Πρέπει να μείνω ξύπνιος!

Για αυτήν.

Αφού τελείωσε το δεξί μου χέρι έπειτα σήκωσε το μανίκι της μπλούζας μου από την αριστερή μεριά και άρχιζε να κάνει χαρακιές πάλι σε όλο μου το χέρι κάνοντας με να κλείσω σφυχτα τα μάτια μου.

Αφού τελείωσε με κοίταξε και έβαλε τα γέλια.

«Απορώ πως δεν έχεις πεθάνει ακόμα.» Είπε και συνέχιζε να γελάει.

Με μια μισόκλειστη μάτια κοίταξα την Γιώτα η οποία έκλαιγε μετά από αυτό.

Φώτη έτσι και της κάνεις τιποτα στην Γιώτα σε έχω σκοτώσει ρε..

Είπα από μέσα μου.

«Ωραία...Τώρα που σε καταστρέψαμε σωματικά ήρθε η ώρα να σε καταστρέψουμε και ψυχικά.» Είπε και πλησίασε την Γιώτα.

Όχι..

Όχι σε παρακαλώ.

«Μη..μη Φωτη δεν χρειάζεται σε παρακαλώ μην της κανείς κακό.»

«Μόνο αν παραδεχτείς ότι είσαι τρέλα ερωτευμένος μαζί της.» Είπε με ένα πονηρό χαμόγελο.

«Ε..εγω δεν ε...ερωτεύομαι ποτέ.» Είπε και κουνισε καταφατικά το κεφάλι του.

«Πολύ καλά..» Είπε πήρε το μαχαίρι και άρχιζε να κάνει χαρακιές στα χέρια και στα πόδια της.

Έκλαιγε από τον πόνο και ούρλιαζε.

Δεν μπορούσε να ανταποκριθεί ούτε να μιλήσει ο μόνος άνθρωπος που έπρεπε να την σώσει ήμουν εγω...

Ωραία θα πω την αλήθεια λοιπόν...

«ΕΝΤΑΞΕΙ ΛΟΙΠΟΝ!» Φώναξα...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Χελοο

Άργησα πααααααρααα πολύ συγνώμη.

Αλλά δεν είχα ιδέες.

Καθόλου Μα καθόλου.

Αλλά σας λυπήθηκα και είπα στον εαυτό μου.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ WATTPAD!

Και έπεισα τον εαυτό μου και να με λοιπόν!

Λοιπόν παιδάκια σας αφήνω!

Αυτά για την ώρα!

Kisses 😘 by Rianna