The Story Of Mila: Everything Changed

7.

'Slaapkopje, wordt eens wakker', fluistert Jonas in m'n oor. Ik schud m'n hoofd en schuif me dichter tegen hem. 'Het is m'n laatste dag weekend. Laat me slapen'. Jonas lacht even, maar zwijgt. Hij legt z'n armen nog wat steviger rond mij heen en rust z'n hoofd boven het mijne. 'Nog eventjes dan', fluistert hij in m'n haren.

Ik hoor geklop op de deur. Langzaam doe ik m'n ogen open en ik zie hoe Tori haar hoofd komt binnen piepen. Ze ziet dat ik wakker ben. 'Het is al middag, als jullie willen ontbijten, alles staat op de tafel. Ik ga even naar de buren', fluistert ze. Ik knik. Ze doet de deur zachtjes terug dicht. Ik wrijf in m'n ogen om wakker te worden. Eens m'n zicht gefocust is, kijk ik naar het mooie gezicht dat voor me ligt. Jonas die vredig ligt te slapen. Ik leg m'n hand zachtjes op z'n wang en wrijf met m'n duim langzaam erover. Ik geef hem kleine kusjes, van z'n voorhoofd naar z'n schattig neusje, naar zijn wang en eindigen doe ik op m'n favoriete plaats. Z'n zachte, meermaals gekuste lippen. Uiteraard heb ik hem hierdoor wakker gemaakt. Ik voel hem meebewegen in de kus. Hij legt z'n hand op m'n wang en maakt de kus intiemer. Even later laten we elkaar op adem komen. 'En dat als ik wakker word', lacht Jonas die op z'n adem komt. Ik giechel en kom terug dichter naar hem toe. 'Is dat alles wat je kan?', zeg ik uitdagend voordat er weer een paar lippen m'n richting uit komen. M'n glimlach is niet te houden en zo gelukkig dat hij m'n maakt, geniet ik van de liefdevolle en vreugdevolle kus. 'Ik zie je graag', fluister ik en ik eindig onze kus-sessie met nog een klein kusje. We zuchten beiden gelukzalig. 'Kom, laten we opstaan', zegt Jonas. Hij weet ook wel de juiste woorden te gebruiken. Net nadat hij het zei besefte hij wat z'n woorden waren. 'Trek het je niet aan, je moet nu niet extra gaan letten op je woorden voor mij', stel ik hem gerust. Hij glimlacht, rekt zich uit en neemt mij in z'n armen. Het is te zot om rond te rijden met een rolstoel en om een lift aan de trap te maken als je een Jonas hebt, dan hoef je dat alles niet.

Na een hele dag niksen, voor mij dan toch, kruipen we ons bed in. Jonas heeft z'n cursussen bijgeschreven. Blijkbaar ga ik morgen nog uitleg van mevrouw Van Der Donck krijgen over wat mij te wachten staat. Ik ben benieuwd. Zolang ik maar niet van het DAM moet. Dat zou verschrikkelijk zijn, maar ik denk dat ik wel mag blijven. Jonas gaat dan ook mee haar kantoor binnen. Maar nu gaan we slapen, want morgen wordt een belangrijke dag.

*

Door het verschrikkelijke geluid van een wekker worden we wakker. Ondanks dat ik dat geluid haat, ben ik toch wel een beetje blij om dat te horen. Na al die weken in bed te zitten, mag ik nu eindelijk weer naar school. Nu kan ik m'n middagen weer met m'n vrienden doorbrengen. Daar kan ik toch moeilijk slechtgezind om zijn? Jonas zet de wekker af en zucht diep. Hij legt z'n armen om me heen. 'Opstaan', fluister ik in z'n oor. Ik druk een kort kusje op z'n lippen. Hij schudt z'n hoofd en gaat nog dichter tegen me aanliggen. Ik ga met m'n hand door z'n haren, iets waar ik maar geen genoeg van krijg. 'Komaan liefje, het is een belangrijke dag voor mij'. Die woorden dringen tot hem door. Als reactie laat hij z'n grip om mij los en duwt hij het deken van ons af. Jonas geeft me m'n zak aan waar een aantal kleren van mij insteken. Tori heeft al m'n kleren die vuil waren alweer gewassen. Wat voor een lieve vrouw is me dat toch! Maar ik kan moeilijk elke keer dezelfde outfits blijven dragen. Alsof Jonas m'n gedachtes kan lezen, zegt hij dat we straks, na school, wel even langsgaan bij m'n thuis voor nieuwe kleren. Gisteren heb ik ook een e-mail gekregen van begeleid wonen. Ze hebben een appartementje voor mij gevonden op gelijkvloer. Het beste van al is dat het appartementje een straat verder van het huis van Jonas ligt, dus het zal geen probleem zijn voor hem om eens naar mij te komen. Of eerder omgekeerd, dat het geen probleem is voor Jonas om eens langs te gaan bij z'n mama. Dus we gaan dit weekend al m'n spullen in Villa Santiago in dozen doen om dan te verhuizen naar m'n nieuwe woonst.

Jonas sluit de deur en komt naast me staan. Ik lach mezelf nu ook een beetje uit. 'Nu ik zo in deze rolstoel zit ben ik nog kleiner dan ik al was naast jou', lach ik met mezelf. Jonas kan het ook niet laten om even te lachen. Hij is het nu al gewent dat ik niet wil dat hij mij voortduwt en dat ik dus zelf mij voort rol. Maar ik moet zeggen, 's ochtends als je nog niet goed wakker bent en je spieren nog een beetje stijf zijn, dan is dat zeer moeilijk voor je armpjes. 'Lukt het je nog om me bij te houden?', vraagt Jonas me speels, maar toch met een bezorgde ondertoon. 'Zou jij me anders eventjes willen..', ik ben nog niet eens halfweg in m'n zin en Jonas doet al wat ik ging vragen. Ja, hij duwt me voor eventjes voort. Oké dan, hij heeft me heel de weg geduwd. Ruim op tijd komen we aan op onze eerste schooldag van dit nieuwe jaar. Normaal zou er niet veel verandert zijn, maar dit keer dus wel. Er zijn nog niet zoveel leerlingen, maar de leerlingen die er zijn staren al dan niet subtiel naar mij. Ik hoor hoe ze tegen elkaar fluisteren. Ik trek me er niet te veel van aan, dat zou alles alleen maar erger maken. Ik hoop dat iedereen dit snel gewoon gaat worden, want dan gaat niet alle aandacht naar mij. We zien onze vrienden en begroeten hun. Charlie komt op m'n schoot zitten en legt haar hoofd op m'n schouder. 'Zit je goed?', vraag ik haar met een glimlach, maar die ziet ze niet want ze heeft haar ogen gesloten. Ze knikt en legt haar armen omhelzend om mij heen. 'Wat ben ik toch blij met jou als vriendin', zegt ze al in slaap dommelend. 'Om nog even te kunnen slapen daar ben je wel blij mee ja', ondanks die opmerking vind ik het alles behalve erg dat ze op m'n schoot komt zitten. Ik heb toch geen last van haar gewicht. Ik hoor hoe mevrouw Van Der Donck mij roept. Charlie gaat van m'n schoot af. Jonas volgt me naar het kantoor van de directrice. Hij sluit de deur als we binnen zijn en zet zich neer naast mij tegenover onze geliefde directrice. Ondanks dat ze meestal een emotieloze uitdrukking heeft, kan ik nu een tikkeltje bezorgdheid in haar ogen terugvinden. 'Wel,' begint ze, 'ik weet dat je zelf niks aan je situatie kunt doen, dus van alle testen en taken van de afgelopen dagen moet je je dus geen zorgen maken, we zullen er voor zorgen dat je mee bent met de leerstof en dat je weer kunt volgen en straks ga je even met mevrouw Deneve samenzitten om het dansen te bespreken. Ik ben er van overtuigt dat zij ervoor kan zorgen dat je nog steeds dans kunt volgen, moest je liever willen overschakelen naar acteren of muziek dan is dat ook mogelijk'. De hele uitleg luister ik aandachtig naar elk woord dat ze zegt. Ik weet niet juist hoe lang ze aan het praten is, maar dat wordt me al snel duidelijk als de bel gaat. Twintig minuten. Valt op zich nog mee. 'Jonas, jij mag al je taken en toetsen tijdens de lessen afgeven en invullen', zegt ze. Jonas knikt. 'Kan je Mila ook even naar de danszaal meenemen? Deneve gaat daar met haar praten, je leerkracht voor dit uur is al ingelicht', ze laat ons vriendelijk uit haar kantoor gaan.

'Ik duw je wel tot daar', zegt Jonas. Met enige tegenzin, sta ik het toch toe. Ik zucht eens diep. Ik hoop zó hard dat ik nog mee kan dansen. 'Het komt wel goed, Santiago, ik geloof erin', zegt Jonas bemoedigend. 'Ik moet er zelf nog in geloven', antwoord ik hem. Op een paar meter voor de deuren van de danszaal houdt hij halt. Jonas komt voor me op z'n knieën zitten. Hij legt z'n handen op m'n benen en kijkt me recht in de ogen. 'Het komt goed, wat er je ook te wachten staat, je komt er wel uit en ik heb het grootste vertrouwen in mervrouw Deneve dat ze iets kan vinden zodat je kan blijven dansen!', zegt hij om me op te beuren. Ik leg m'n handen in z'n handen en speel er wat mee. Hij staat recht en legt een hand onder m'n kin. 'Ik zie je graag', zegt hij voordat hij me een bemoedigend kusje geeft. Dat doet als vanzelf al een glimlach op m'n gezicht toveren. Als Jonas weer achter me gaat staan om me naar de danszaal te brengen, zie ik hoe het hoofd van mevrouw Deneve al uit de deur hangt. Ik weet niet hoelang ze daar al staat, maar ik heb zo'n voorgevoel dat ze ons gesprek heeft gehoord. Ze doet de deur wat meer open zodat ik binnen kan. Jonas kijkt me nog even lief aan voor hij naar z'n les vertrekt.

Elvira Deneve neemt plaats op de bank tegenover mij. De danszaal is helemaal leeg en het is er muisstil zonder de muziek. 'Ik heb eens zitten nadenken, je bent altijd één van de beste danseressen geweest en zo'n toptalent wil ik niet verliezen', zegt Elvira met een glimlach. Dit is goed nieuws, maar hoe dan..? Alsof ze m'n gedachten kan lezen, antwoordt ze me op die vraag. 'Ondanks dat het misschien geen fijne toestand is voor jou, vind ik het wel interessant om iets nieuws uit te proberen, jij en Brandon zijn een geweldig dansduo, dus ik ga jullie een nieuw project geven,' vertelt ze me, 'rolstoeldansen! Het klinkt misschien niet fijn in de oren, maar het is iets wat we kunnen uitproberen en als we er een beetje goed in zijn dan kan jij ervoor zorgen dat deze school mensen in een rolstoel aanneemt voor de richting dans, jij bent degene die dromen van anderen gaat kunnen waarmaken!'. Ik had dit echt nooit verwacht. Dit is een prachtige kans. Hoe kan dit dan toch nog zo goed aflopen? Elvira blijft met een glimlach naar me kijken. Waarschijnlijk wacht ze op een antwoord, maar ik weet amper wat ik moet zeggen. 'Dank je voor deze kans! Maar zou Brandon dit wel zien zitten?', vraag ik haar. Ze knikt. 'Hij heeft al veel ervaring in het dansen, hij kan wel een nieuwe uitdaging gebruiken!', zegt ze. Met een grote glimlach op m'n gezicht verlaat ik de danszaal richting m'n lokaal waar ik moet zijn.

Ik zie Jonas aan de deur van m'n lokaal staan als het pauze is. Alle andere leerlingen zijn naar buiten dus hij komt naar m'n bank toe. Voordat hij me wat zegt, geeft hij me een warme knuffel. Met een grote glimlach trek ik hem nog wat dichter tegen me aan. Op het moment dat hij z'n mond wilt open doen om iets te zeggen, wordt hij onderbroken. 'Zouden jullie naar buiten willen gaan? Ik ga het lokaal sluiten', zegt de chemieleerkracht. Jonas rolt me meteen het lokaal uit en stopt bij een bankje in de gang bij de lockers. 'Wat wou je nu zeggen?', zeg ik met een lachje. Jonas zet zich neer en kan het niet laten om weer eens met m'n handen beginnen te spelen. 'Ik vroeg me af wat mevrouw Deneve had gezegd', zegt Jonas die van onze handen opkijkt in m'n ogen. Hoe graag ik het hem ook wil vertellen, dit is iets waar ik hem trots mee wil maken, dus zou ik het graag nog een beetje stil willen houden. 'Ik mag blijven dansen, maar hoe of wat, daar ga ik nog over zwijgen', zeg ik hem met een geniepig lachje. Hij doet z'n hoofd een beetje schuin en kijkt me smekend aan. Ik schud m'n hoofd. Ik zie Charlie aanlopen. 'En?!', vraagt ze nieuwsgierig. 'Ik mag blijven dansen!', juich ik vrolijk. Ze trekt me uit m'n rolstoel en zwiert me in het rond. 'Ik ben zo blij voor je!', gilt ze het uit. Oh, ik kan me echt zo gelukkig prijzen met haar als m'n beste vriendin! Als we met z'n vijven eindelijk samen zijn, gaat de bel. Op naar de volgende lessen!