The Story Of Mila: Everything Changed

10.

'Ik kom je straks terug ophalen', zegt Tori voordat ze de parking afrijdt. Het is m'n maandelijkse controle, m'n eerste controle sinds ik het ziekenhuis verliet. Jonas wou er heel graag bij zijn, maar de afspraak was tijdens de schooluren en ik wou niet dat hij lessen zou missen. Ik rol naar binnen, richting de balie, om daar te vragen waar ik naartoe moet. De vrouw wijst me naar een gang verderop. Ik volg haar instructies. Als ik bij de wachtkamer kom, ben ik de enige in de ruimte. Ondanks dat ik de enige ben moet ik toch zeker een kwartier wachten. Ik neem de tijd om eens rond te kijken, niet dat ik iets beters te doen heb. Er hangen foto's tegen de muur van prachtige natuur. Er is er eentje die m'n aandacht meteen trekt. Het is een vogel die vliegt in de lucht, maar je kan duidelijk zien dat z'n pootjes verwond zijn. Het lijkt vreemd, maar voor een moment voel ik mij als die vogel. Hij kan niet meer op z'n pootjes staan, maar hij kan wel nog steeds vliegen. Ik neem m'n gsm uit m'n zak, neem een foto van de vogel en zet het als m'n nieuwe achtergrond. Zo kan ik me er steeds aan herinneren. Na het lange wachten, word ik dan eindelijk verlost als ik de dokter zie. Hij laat me binnen en zet zich neer achter z'n bureau. De eerste keer dat een dokter me niet vraagt om te gaan zitten... dat zou heel onwennig zijn, ook al zou ik er wel mee lachen. 'Ik ben al op de hoogte dat je opnieuw danst, lukt dat een beetje?', vraagt hij me. 'Ja hoor, het is wel nog even wennen', de opstapelingen van sarcastische antwoorden houd ik beter voor mezelf. Hij knikt begrijpelijk en legt me uit wat de controle inhoudt. Ik ga moeten werken aan de kracht in m'n armen en elke maand moet ik dan komen om te zien of m'n benen nog steeds onbeweeglijk zijn. Het enige wat ik vooral moet doen hier is praten en luisteren, meer niet. De dokter vertelt me over fantoompijn, pijn dat voorkomt in geamputeerde ledematen of in mijn geval in ledematen zonder gevoel, als ik dat zou voelen dat ik dat zeker zou moeten melden, maar dat ik dan niet moet paniekeren omdat dat kan voorkomen de eerste week tot eerste jaar. Hij onderzoekt me even waarna hij me vraagt of ik nog vragen heb. Ik knik, maar weet niet goed hoe ik het moet vragen. 'Euhm.. dit is een beetje vreemd om te vragen, maar ik heb namelijk een vriend die heel om mij geeft en ik zie hem heel graag, maar kunnen wij nog seks hebben?', vraag ik voorzichtig. De schaamte die ik voel verdwijnt al snel als ik te horen krijg dat dit een heel normale vraag is. 'Ja, je kan nog seks hebben, maar het kan dus zijn dat je pijn kan voelen omdat er zenuwen beschadigd zijn en omdat die zenuwen dus de prikkels niet correct meer kunnen doorgeven. Als het pijn doet moet je gewoon stoppen. Er is wel een klein probleem, als je een dwarlease hebt, kan je dus als vrouw weinig orgasmen creëren. Maar het is dus wel mogelijk', legt de dokter uit. Ondanks de minder leuke kanten eraan, groeit er toch een glimlach op m'n gezicht. Met een blij gevoel ga ik het ziekenhuis uit. Zo erg was deze controle dan toch niet.

Tori staat me al op te wachten. 'Dat ging sneller dan ik dacht', begroet ze me met een glimlach. Ik knik en rol me tot naast de auto. Met zoveel mogelijk kracht trek ik mezelf op zodat ik in de passagierszetel terecht kom. Ik zet m'n benen in de juiste positie en plooi m'n rolstoel op. Tori neemt de rolstoel uit m'n handen en legt die in de koffer. Van school zou ik vandaag thuis mogen blijven, maar ik heb zelf besloten om toch nog te gaan. Het is tenslotte nog maar 12u en ik heb dus nog een aantal uren les die ik gewoon zou kunnen bijwonen. Tori stapt de auto in. De motor start. Heel de rit is het stil totdat ik besluit om iets te zeggen. 'Sorry dat ik het je zo moeilijk maak', zucht ik ', door mijn fout zou je misschien niet eens oma kunnen worden'. Ik kijk toe hoe Tori de auto langs de weg meteen aan de kant zet. Eens de motor stil staat, draait ze zich naar mij toe. 'Luister nu eens goed, jij maakt het mij echt niet moeilijk! Ik weet dat je mijn zoon doodgraag ziet en hij jou en ik zie jou ook doodgraag. Je bent als familie, Mila, en families gaan altijd door obstakels, maar dan zijn we er om elkaar te steunen!', verklaart Tori, 'jij maakt het ons niet moeilijk, jij maakt ons gelukkig en dat is al wat telt'. Haar prachtige woorden dringen binnen. Hoe dan ook, het schuldgevoel blijft aanwezig. Tori neemt me in een omhelzing en ik kan m'n tranen niet meer beheersen. 'Wat heeft de dokter gezegd waardoor je zo van slag bent en waarom je denkt dat je geen kinderen zou kunnen krijgen?', de vraag moet even op zich laten wachten voordat ik in staat ben om m'n gesnik te bedwingen. 'Hij heeft niet gezegd dat dat niet kan, maar ik had hem gevraagd of Jonas en ik nog seks zouden kunnen hebben, want ik vind het verschrikkelijk dat ik hem dingen niet kan bieden die andere meisjes hem wel zouden kunnen bieden... De dokter zei dat dat mogelijk was, maar door m'n verlamming voel ik niks meer en ook al zou ik ooit zwanger zijn, hoe kan ik dan ooit een kind baren? En hoe moet m'n kind dan opgroeien? Met een moeder in een rolstoel die niet kan helpen met het leren stappen en voor alles hulp zal nodig hebben?', alles komt er in één grote adem uit. Ik voel me ongelofelijk schuldig over alles en iedereen en op momenten zoals deze maakt dat gevoel zich meester over mij.
'Niets van dat alles zou jou een slechte moeder maken. Maak je toch geen zorgen, je hebt nog zoveel tijd en als je ooit zwanger bent kan je ook nog altijd een keizersnede laten doen. Stop met jezelf druk te maken. Jouw kind zal jou doodgraag zien en Jonas weet met heel veel zekerheid dat jij de perfecte moeder bent voor jullie kind. Oké, misschien lukt het niet, maar dat kan met elk koppel gebeuren en er zijn zoveel kinderen die geadopteerd moeten worden, ik zou het echt geweldig vinden moest er zo'n kleintje deel worden van onze familie. Het maakt mij echt totaal niet uit, Mila, maar houdt gewoon op met jezelf van alles te verwijten', Tori klinkt oprecht en eerlijk, waardoor ik zeker niet kan twijfelen over haar woorden. Ze heeft over alles groot gelijk. Waarom maak ik me toch druk over alles wat nog moet gebeuren? Ik moet leren om van dag tot dag te leven...

Tori rijdt weer verder. Eens we aan het DAM zijn, zet ze de auto weer aan de kant. Ze stapt uit en komt naar m'n deur gelopen om me een knuffel te geven. 'Die had je nog te goed van mij', zegt ze terwijl ze me nog wat steviger vastneemt. Als we de omhelzing verbreken, neemt Tori m'n rolstoel van de achterbank en laat ze me erin. Ik neem afscheid en rol dan de school in.

Nadat ik langs ben geweest bij de directrice, mag ik m'n klas binnen gaan. De les chemie is niet mijn favoriet, maar ik zal een heel deel leerstof missen moest ik niet komen. Ik klop op de deur en meneer Verlinden laat me binnen. Er is maar één lege plaats achter een bank waar ze speciaal een stoel hebben weggedaan en dat is de plaats naast Jonas. Het is best opluchtend om terug te komen uit het ziekenhuis, naar school te komen en dan meteen eerst les te hebben met je vriend. Ik rol me onder de bank, met uiteraard Jonas die me te hulp schiet. Als al m'n schoolgerief op tafel ligt, neemt Jonas m'n hand vast. Ik voel gewoon dat hij wilt weten wat de dokter gezegd heeft, maar hoe in godsnaam moet ik met hem vertellen wat ik vroeg. Het is geen taboe om over seks te praten met je vriend, maar wat erover moet gezegd worden.. dat bevalt me veel zwaarder.

Ik weet niet of ik veel meer te weten ben gekomen door naar de les te gaan als dan dat ik gewoon thuis bleef. M'n gedachten zaten alles behalve bij de les. Na drie tergend langzame uren kan ik eindelijk naar huis. Elke minuut die voorbij ging, dacht ik aan hoe ik Jonas op de hoogte moest brengen. Net als elke dag wacht hij me op aan m'n kluisje om zo samen naar huis te wandelen. Tijdens de pauze heb ik z'n vragen over m'n gesprek deze ochtend proberen ontwijken. Maar nu moet ik hem antwoorden. Dat is z'n recht. We gaan de poort uit en eens we om de hoek zijn, breek ik het ijs.

'Sorry dat ik je niks heb gezegd over m'n gesprek bij de dokter, maar ik wist niet zo goed hoe ik hierover moest beginnen', begin ik met een bibberende stem. 'Is er iets gebeurd of heb je slecht nieuws gekregen?', vraagt Jonas meteen bezorgd. Ik voel m'n armen verslappen. Dit gesprek lukt me niet al rollend. Ik stop aan een bankje en vraag Jonas om te gaan zitten. Hij doet wat ik zeg en kijkt me verward aan. 'Het gaat over, nu ja, seks... Ik wil jou kunnen geven wat je in elke relatie kunt krijgen en dat hoort daar ook bij..', begin ik. Aan z'n reactie valt niks af te leiden. Het enige wat ik kan aflezen is dat hij aandachtig aan het luisteren is. 'We kunnen het doen, maar ik kan het dus niet echt voelen...'. Ik zie hoe hij m'n handen vastneemt en een kusje erop plaatst. 'Ik doe enkel wat je wilt, wanneer je wilt en hoe je het wilt. Ik wil jou tot niets opdringen', zegt hij o-zo lief. M'n gemene lach komt tevoorschijn. 'Je doet alles wat ik maar wil? Oké, masseer m'n rug dan maar als we thuis zijn', beveel ik hem. Z'n lach doet m'n hartje springen. 'Wat heb ik mezelf nu weer aangedaan', z'n lach verdwijnt echter niet en daar heb ik helemaal niks op tegen.