The Story Of Mila: Everything Changed

8.

Het is weekend en dat wilt zeggen dat het tijd is voor m'n verhuis. Samen met Jonas heb ik afgelopen week al m'n spullen van Villa Santiago in dozen gestopt. Het geld om een verhuiswagen te laten komen, heb ik niet echt. Het is nu ook niet zo zeer nodig. Er zijn maar een paar straten die ik moet doen om daar te geraken. Dus we hebben aan Alex gevraagd om met de auto te komen. Dat kost tenminste geen geld. We verzamelen met z'n vijven en Tori, ze komt ook meehelpen en gebruikt ook haar auto, en we nemen allemaal een doos. Eerst beginnen we met iedereen een doos naar de auto brengen en zo opnieuw en opnieuw. Maar dan komt Jimmy weer eens met een geniaal plan. 'Weet je wat! We doen een doorgeefsysteem! Dat gaat veel sneller! Iemand raapt een doos op en geeft die door aan de volgende en zo vormen we dan een ketting!', na de prachtige uitleg stemt iedereen toe. Als we in ons treintje staan dan beginnen we eraan. Voor mij gaat het wel moeizamer, ik kon sowieso niet de eerste of de laatste in de rij zijn, ik kan geen doos oprapen en ook geen doos in de auto zetten en het doorgeven gaat ook niet echt makkelijk vanuit deze rolstoel. Alex legt de doos op m'n schoot, Jonas neemt het over, dan geeft hij het voorzichtig aan Charlie, die het dan op haar beurt aan Jimmy geeft en als laatste legt Tori het in haar auto. Eens die auto vol is, rijdt ze naar m'n nieuwe appartement. Daar legt ze de dozen snel in de gang om dan weer terug te komen voor een nieuwe lading dozen. Nadat we een tweede lading hebben afgewerkt, nemen we even pauze.

'Jimmy, je had inderdaad gelijk, dit gaat veel sneller', zegt Alex. Ik zie hoe Jimmy ervan glundert. Het doet hem goed om eens gelijk te krijgen. Met een stralende glimlach steekt hij een koekje in z'n mond. Gelukkig was Jonas zo lief om gisteren alles van boven aan de trap al naar beneden te brengen. Want anders had ik me nu zo nutteloos gevoeld. Met een laatste koek in de mond gepropt, beginnen we er weer aan. Zo worden dan ook de laatste dozen in de auto gezet. 'Zit alles erin?', vraagt Tori ter bevestiging. Iedereen kijkt nog een keertje naar de plek waar al de dozen stonden, maar waar het nu leeg is. We knikken en met die bevestiging stapt Tori de auto in. Terwijl de rest aan het praten is glip ik er even tussenuit. Dit is m'n laatste keer in Villa Santiago, al die momenten die we hier hebben beleefd, ik zal ze nooit vergeten. Met een krop in de keel rijd ik voor de laatste keer door m'n woonkamer, m'n keukentje en eindig ik weer in de hal. De tranen vullen m'n ogen, maar ze blijven in m'n ogen zitten. Pas als ik naar Jonas wil glimlachen, rollen ze langs m'n wangen naar beneden. 'Ik ga het hier missen', zeg ik met een klein glimlachje. Jonas knielt zich voor me neer, neemt m'n gezicht tussen z'n handen en veegt de tranen uit m'n gezicht. Hij kust m'n lippen zacht en neemt me dan in een stevige knuffel. Ik voel hoe na een tijdje ook de rest van onze vriendengroep zich bij de knuffel voegt. 'Dank je voor jullie hulp!', zeg ik voor de duizendste keer vandaag, maar ik kan het hun ook maar niet genoeg vertellen, hoe dankbaar ik hun wel niet ben. 'En nu uitpakken en dan een feestje!', zegt Alex uitbundig en met z'n gezonde portie enthousiasme. Iedereen begint luid te juichen. Met een glimlach op ieders gezicht vertrekken we naar ons nieuw appartementje. Ons, wel ja, mijn huis zou altijd wel een beetje ons clubhuisje zijn. Niet dat ik er iets op tegen heb, mijn thuis is waar zij zijn en zij zijn hopelijk ook thuis bij mij. Oké, letterlijk zijn ze bij mij thuis, ja. Ik word uit m'n gedachten gehaald door Charlie. 'Kom je nog, bever?', dat laatste woord maakte me al snel duidelijk dat zij het was. Ik knipper even met m'n ogen en volg dan de rest.

Met z'n zessen zitten we de belangrijke dingen al in de kasten en in alle kamers te zetten. De potten en pannen, de dekens, de matras, de borden en de glazen worden op z'n plek gezet. Na een tiental minuutjes zijn we al klaar. Iedereen plaatst zich in de zetel terwijl Tori dag zegt. Zij gaat alweer naar haar thuis om daar verder te werken. 'Bedankt om me te helpen', zeg ik tegen Tori. Ze omhelst me en glimlacht. 'Ik help je graag, je kan altijd op me rekenen, dat weet je', zegt ze me. Ik knik. Ik volg Tori tot aan de deur en blijf daar staan tot ze de deur heeft dichtgetrokken. Als ik terug in de woonkamer kom, zie ik dat de rest al chipszakken hebben opengedaan en bezig zijn met het openen van een fles Kidibul. Alex is van plan om de kurk te laten ploffen, maar net op tijd houdt de rest hem tegen. 'Ik wil nog geen barsten in m'n ramen, Alex', lach ik. Al jammerend zorgt hij ervoor dat de kurk niet naar de andere kant van de ruimte schiet. Eens de fles geopend is, schenkt hij voor ieder een glaasje in. Als ik bij in de zetel kruip, wordt er mij al snel een zak chips in m'n handen gegooid. Ik bekijk m'n zakje en zie dat die al open is. 'Alex!', er is een spoor van chipjes van de ene zetel waar hij in zit tot in de zetel waar ik in zit samen met Charlie. 'Trek je plan, maar ik kuis het niet op!'. Met een zachte 'sorry' begint hij de chips op de grond op te ruimen. Tot zo ver m'n nieuwe woonst.

We hebben nog even zitten praten tot het wat laat werd. 'Ik zal beter maar eens vertrekken, anders worden m'n ouders ongerust', zegt Jimmy. Alex en Charlie knikken overeenstemmend. Charlie knuffelt me bijna fijn, wenst me een goedenacht en gaat dan samen met de twee jongens naar de deur. Ik besluit om hier te blijven zitten. Jonas gaat met hun mee tot aan de deur, daar blijft hij wachten totdat hij ziet dat ze om de hoek van de straat zijn. Eens ze weg zijn sluit hij de deur en komt hij bij mij zitten. 'Wat een dag', is het eerste wat hij zegt. Ik mompel dat ik ermee akkoord ben. 'Ben je blij met dit nieuw appartementje? Het is misschien niet zo groot als je vorige woonst..', ik onderbreek z'n geratel. 'Ik vind het perfect, zolang er plaats genoeg is voor jou en mij', vertel ik hem. Ik draai me met m'n gezicht naar hem toe. Jonas doet z'n armen om me heen en trekt me mee zodat ik nu op hem lig. Ik voel me zo nutteloos dat ik m'n benen zelf niet eens goed kan plaatsen. Gelukkig is Jonas er om ze telkens op een natuurlijke manier te zetten. Niet dat ik er last van heb, ik voel er toch niets meer van, maar als je je benen langs de zetel ziet hangen dan voel je je ook niet normaal. Voordat het gewicht van m'n benen me van de zetel doet vallen, zet Jonas ze met zijn benen tussen die van hem. 'Dank je', zeg ik zacht. In plaats van woorden krijg ik een kusje als antwoord. Z'n handen rusten op m'n heupen, de mijne liggen op z'n wangen. Door te gaan liggen is er een pluk haar voor z'n ogen beland, uiterst voorzichtig leg ik de pluk terug bij de rest van z'n haren. M'n ogen gaan wat meer naar onder, totdat ik recht in de zijne kijk. Ondanks dat dit een zeer mooie stilte is, moet ik het dan toch doorbreken. 'Het is zeer vermoeiend om zo op je te liggen en m'n hoofd omhoog te houden', vertel ik. Ik zie hoe een grijns op z'n gezicht groeit. 'Dan moet je je hoofd laten zakken', zegt hij terwijl z'n blik van m'n ogen naar m'n lippen glijden en weer terug. Ik snap z'n hint en zak wat meer met m'n hoofd. Ik kus hem vol gevoel op z'n lippen. Ik voel hoe Jonas me zachtjes opheft en ervoor zorgt dat ik degene bent die vanonder ligt. Hij beseft maar al te goed dat het vermoeiend is voor mij om zo op hem te liggen en zeker omdat ik mezelf niet in een goede houding kan zetten. Je beseft pas wat je aan je benen hebt als je ze niet meer kunt gebruiken. Hoe fijn ik de kus die ik met hem deel ook vind, toch kan ik het verdriet niet tegenhouden. Dikke tranen rollen over m'n wangen. Ik verbreek de kus niet, pas als Jonas m'n zoute tranen proeft, stopt de kus. Door langs de binnenkant op m'n lip te bijten, proef ik het bloed in m'n mond. Het is de pijn die vanbinnen zit die ik omzet naar fysieke pijn. Jonas legt een hand onder m'n hoofd en veegt met de duim van z'n andere hand m'n tranen weg. Ik verstop m'n gezicht voor de komende vijf minuten in m'n handen. Al het verdriet dat ik zat op te kroppen komt eruit. 'Schatje toch', fluistert Jonas medelevend. Als hij z'n armen rond me doet, doe ik hetzelfde met hem en blijf ik nog wat snikken op z'n schouder. 'Ik kan niks meer', snik ik. De woorden komen er met horten en stoten uit. Ik had verwacht dat Jonas me zou tegenspreken, maar in tegendeel, hij laat me eerst verder spreken. 'Ik kan me niet eens goed zetten, ik kan m'n benen niet rond je doen, ik zou zoveel met je willen doen Jonas, je hebt er geen idee van. Ik wil je m'n liefde geven in alle mogelijke manieren, maar ik kan zelf niet eens een actie ondernemen door die stomme benen, waarom in godsnaam was ik zo verschrikkelijk blind om die auto niet te zien? Waarom heb ik niks gedaan? Ik kan niks meer, niks!', roep ik het uit. Elke traan rolt in een sneltempo naar beneden. Ik voel hoe ik Jonas z'n schouder nat maak met m'n tranen. Dat lijkt hem niets uit te maken. Het enigste antwoord dat ik van hem krijg, zijn sussende woordjes die me langzaam doen bedaren. 'Door mijn domme schuld maak ik onze relatie kapot', beschuldig ik mezelf. Deze woorden komen zo te zien hard bij Jonas aan. Hij laat de omhelzing los en kijkt me recht in de ogen. 'Mila, jij maakt onze relatie NIET kapot, jij hebt van niks de schuld!', zegt Jonas duidelijk. Hij mag het mij duizend keer vertellen, maar ik geloof z'n woorden niet. 'Ik kan jou niet geven wat jij verdient, jij kan zoveel meer krijgen! Ik geef jou enkel maar een last', er vormen zich weer nieuwe tranen in m'n ooghoeken, de oude tranen waren nog maar net aan het opdrogen. Jonas schudt hevig met z'n hoofd. 'Dat is niet waar! Jij bent geen last en ik wil niemand anders, de enige die ik wil dat ben jij! Waarom zou ik om meer vragen als ik al alles heb?', zegt hij. De tranen rollen m'n ooghoeken uit. 'Ik weet niet of je het beseft, maar ik zie jou echt doodgraag!', door die woorden van hem te horen, druk ik mezelf dicht tegen hem aan. 'Ik zie jou ook graag, Jonas. Doodgraag!' Ik kus z'n lippen met veel liefde en emotie. 'Jij bent het beste wat me ooit is kunnen overkomen, Santiago. Het allerbeste', na die woorden kus ik hem voor een tweede keer. Er volgt ook een derde, vierde en misschien ook vijfde keer. Zo gaan we de nacht in.