The Story Of Mila: Everything Changed

9.

Twee weken later

Vandaag is een speciale dag, na twee weken hard oefenen is het toonmoment voor dans. Het is ook op punten en na al die weken gaat Jonas voor het eerst zien waar ik mee bezig ben. Met een glimlach kruip ik recht als m'n wekker afgaat. Bij Jonas gaat het als gewoonlijk veel trager. 'Vandaag is mijn dag om te stralen! Vandaag is de dag dat ik jou trots ga maken!', zeg ik opgewekt. Ik zie een glimlach op z'n gezicht verschijnen. 'M'n schatje toch, jij maakt mij elke dag trots, ik ben altijd trots op jou met alles wat je doet', zegt hij. M'n hartje smelt bij z'n woorden. Ik buig me over hem heen en streel met m'n duim langs z'n wang. 'Jij bent de liefste persoon die ik ken', zeg ik met enkele kusjes tussendoor. Hij opent z'n ogen en ik zie de glinsteringen erin schitteren. 'En jij bent de ster vandaag dus vandaag draait enkel en alleen maar om jou!', zegt Jonas met een grote glimlach terwijl ook hij mijn wang liefkoost. Ik doe m'n ogen dicht en neem de geur van m'n nieuw appartementje in me op. Alles ruikt nog zo nieuw, maar tegelijkertijd ruik ik ook een zeer vertrouwde geur die aanwezig is en die komt van de persoon naast mij. 'Ga je nog opstaan of moet ik het ontbijt naar hier halen?', vraag ik hem ongeduldig. Ik hoor hem luidop geeuwen. 'Vooruit dan maar', hij gooit het deken van ons af en legt zijn benen over de rand van het bed. Meteen zie ik hem rillen van de kou. Met veel moeite schuif ik mezelf dichter naar hem toe. M'n beide armen leg ik over hem heen en zachtjes plaats ik kleine kusjes in z'n nek. 'Helpt dit om je op te warmen?', vraag ik hem al fluisterend bij z'n oor. 'Een beetje, probeer nog eens', met een kleine stotter ertussen vraagt hij speels voor voor meer. Ik geef hem kusjes op z'n nek en ga langzaam dichter naar z'n lippen toe. Nadat ik z'n mondhoek kus, blijf ik met m'n lippen voor de zijne zweven. Ik voel de intensiteit tussen onze lippen tintelen. Alsof de luchtdeeltjes tussen ons onze lippen doen herenigen in één geheel, zo worden onze lippen naar elkaar toe getrokken. Ik sluit mijn ogen en trek hem dichter naar me toe. Ik geef hem nog een laatste kus. 'Kom! Anders kom ik nog te laat!', zeg ik terwijl ik hem op z'n been sla. Jonas staat recht en neemt mij in z'n armen. Hij zet me in m'n rolstoel waarna we onze weg naar de badkamer vervolgen.

'Heb je alles?', vraagt Jonas als hij aan de deur staat. Ik knik en zet m'n zak op m'n schoot. Weet je hoe geweldig het is om eindelijk gewoon de deur uit te kunnen rollen? Wel, als je telkens door die stomme trapjes voor de deur moet opgeheven worden, dan snap je hoe blij ik nu ben. Met een grote glimlach rol ik samen met Jonas het DAM tegemoet. Iets wat nog geen tien minuten duurde. Eens we aankomen, worden we al meteen om de nek gevlogen door Charlie. 'Klaar om iedereen omver te blazen met je talent?', vraagt Charlie enthousiast. 'Ik heb het over Mila, sorry Jonas!', lacht ze. Ik grijns en knik overtuigt. 'Charlie wil je even mee naar m'n locker komen? Ik moet je iets vragen', ik wacht niet eens op haar antwoord en ga al naar m'n locker. Charlie komt me achterna gehold. Als we stilstaan, kijkt ze me vol verwachting aan. 'Wil je meekomen naar de kleedkamer om me te helpen?'. Met een knik als antwoord komt ze met met mee.

'Klaar voor, Santiago?', vraagt Elvira als ze de kleedkamer komt ingewandeld. Ik hef m'n schouders op. 'Ik had gewoon echt heel graag meegedanst met de andere opdrachten, of toch ten minste met m'n benen...', zeg ik met neergeslagen ogen. Elvira bukt haar voor me neer en probeert oogcontact te krijgen. 'Ik weet het, Mila. Maar helaas zijn dingen nu eenmaal zoals ze zijn en kan je nu eenmaal niet alles veranderen. Luister wel goed naar dit, ik weet hoe hard je hebt getraind, ik weet hoe hard je hebt doorgezet en ik weet hoe moeilijk het voor je was om dit te aanvaarden dus hoe je nu ook mag dansen, voor mij zal je altijd één van mijn beste dansers blijven en vergeet niet dat je nu hier een kans gaat geven aan alle andere danseressen in de buurt die net zoals jou door fysieke omstandigheden niet meer kunnen dansen', zegt ze. Ik voel hoe er tranen van m'n wangen rollen. Ik moet dit niet enkel voor mezelf doen, maar ook voor al die andere mensen die hier nooit een kans hebben gehad om te dansen. Ik schrik lichtjes als ik voel hoe Elvira m'n tranen van m'n wangen veegt. 'Jij kan dit, Santiago! Ik ben nu al ongelofelijk trots op jou'. Met die laatste woorden in m'n geheugen gebrand, rol ik de dansvloer op. Als eerste zie ik Brandon die naar me toe komt en naast me komt staan om te beginnen. Aan z'n ademhaling te horen, kan ik zeggen dat hij zenuwen heeft. Uiteraard was dit niet enkel een uitdaging voor mij, maar ook voor hem. Eens ik op m'n startplaats sta, kijk ik naar het publiek voor mij. Alle leerkrachten zitten neer op de bank, tuurlijk willen ze dit niet missen. Achter de leerkrachten staat er ook een man met een camera, dat wil dus echt zeggen dat ik geen grote fouten mag maken. Als ik dit verpest, verpest ik het niet enkel voor mezelf, maar ook het imago van de school. Met een bedrukt gezicht kijk ik verder. Ik zie m'n vier trouwe vrienden op een rij staan. Ik kan zien hoe Charlie Jonas z'n handen haast verbrijzeld. Zou ze zo trots zijn of zou dat eerder betekenen dat ze bang is..? Ik heb er enkel het raden naar. Door al m'n gedachten heen kijk ik Jonas in de ogen. Meteen duikt er een kleine glimlach op op m'n gezicht. Ik zie hoe z'n ogen over m'n lichaam glijden. Speciaal voor deze dans heb ik een kleedje aangetrokken, daarvoor had ik Charlie haar hulp gevraagd om de rits toe te doen. M'n aandacht wordt getrokken door mevrouw Deneve die vraagt of we klaar zijn. Ik knik en adem nog een laatste keer diep in. De muziek start en in m'n hoofd vormt er een stappenplan. Nu draaien, armen sierlijk bewegen, hoofd... Met een glimlach op m'n gezicht merk ik hoe alle danspassen perfect worden uitgevoerd. Samen dansen Brandon en ik synchroon op de muziek. Hij neemt m'n hand vast en laat me enkele keren ronddraaien. We eindigen zoals we zijn begonnen, naast elkaar met ons gezicht naar de mensen die toekijken gericht. Als de muziek stopt, vult een luid applaus de danszaal. M'n blik zoekt Jonas op. Hij verstopt dat hij gehuild heeft, maar ik heb nog net gezien hoe hij een zakdoek wegstak in z'n zak. Ik schud al glimlachend mijn hoofd. Emotioneel mens dat hij is. Langzaamaan verlaat de menigte het lokaal. Met een aantal felicitaties is deze voorstelling alweer achter de rug. Ik bedank Brandon voor de dans en daarna komt Jonas naar me toe. 'Kom eens hier, schatje!', zegt hij voordat hij z'n armen om m'n nek slaagt. Ik mag dan misschien al een hele tijd niks meer voelen in m'n benen, toch voel ik voor het eerst iets wat overal zit: vreugde. Ik houd het niet meer droog en tranen vinden de weg naar m'n ooghoeken. Ik kan dan toch nog m'n dromen blijven volgen, m'n passie blijven doen. Misschien is het niet zoals ik het me had voorgesteld, maar ik kan nog steeds doen wat ik graag doe. Dansen. Jonas laat de omhelzing los en legt z'n handen om m'n wangen. Met z'n duimen veegt hij de tranen weg. Met een glimlach drukt hij z'n lippen tegen de mijne. 'Ik ben zo trots op je!', weer worden z'n armen om me heen geslagen.

Nadat ik bekomen ben van het vreugdevolle moment verdwijn ik de kleedkamer in om me weer om te kleden. Ik roep Jonas omdat ik alweer die verdomde rits niet open krijg. Door alle blijheid heen heeft Jonas m'n kleedje nog niet eens opgemerkt, of dat denk ik dan toch. Hij heeft er nochtans nog niks van gezegd. Jonas komt de kleedkamer binnen en komt achter me staan. 'Sorry dat ik je dit nu pas vertel, maar je hebt echt een mooi kleedje aan', merkt hij op. Ik lach kort. 'Dan toch nog, ik begon al te twijfelen of je wel even naar me gekeken hebt', lach ik. Ik hoor hem achter me ook lachen en voel hoe de rits van m'n kleedje opengaat. Herinneringen van de eerste week in de rolstoel komen naar boven. De moeilijkste week van m'n leven. De moeilijkste opdracht ooit voor mij. M'n kleren aandoen. Na weken sukkelen lukt het me eindelijk, op ritsen na dan wel. Alhoewel broeken de grootste uitdaging is, maar ook al zou ik dit liever nooit willen beseffen, Jonas helpt me daar toch elke ochtend mee. Ik zou blij moeten zijn dat ik het meeste nog zelfstandig kan doen. Je moet je eens inbeelden hoe iemand een broek moet optrekken zonder recht te kunnen staan en zonder uw benen te kunnen bewegen. Zelfs als je zit is het enorm moeilijk, ik kan je verzekeren dat ik al zeker vijf keer uit m'n rolstoel gevallen ben daardoor. Ik heb me zo vaak verweerd tegen Jonas, wou niet dat iemand me hielp met m'n kleren. Ik moest en zou het zelfs kunnen, maar soms moet je je er bij neerleggen dat dat niet anders gaat. Jonas heft me op en ik trek m'n kleedje onder m'n gat uit. Hij laat me terug los en helpt me met het kleedje over m'n hoofd te trekken. Nadat ik m'n T-shirt over m'n hoofd trek, helpt Jonas me met m'n broek. Het uitdoen daarnet was nog makkelijk, maar nu ben ik echt wel dankbaar dat Jonas me helpt. Hij doet m'n voeten door de openingen, zorgt ervoor dat m'n voet terug te zien is en laat de jeansstof langzaam over m'n benen glijden. Ondanks dat ik niks aan m'n benen voel, weet ik dat hij deze handeling uiterst voorzichtig wilt doen. Ik leg m'n armen om z'n hals en trek me aan hem op zodat hij m'n broek tot boven kan trekken. Terwijl Jonas een keer aan de stof trekt, zie ik langs z'n schouder Brandon de kleedkamer binnenkomen. Waarschijnlijk is hij iets vergeten, maar als hij onze richting uitkijkt, lijkt hij wel geshockeerd te zijn. Eens hij wat verder wandelt om z'n drinkbus te pakken en terug mijn richting uit kijkt, zie ik een glimp van medelijden in z'n blik. Ik voel m'n hart in stukjes breken. Ik wil geen medelijden. Ik ben gewoon een normaal persoon die gewoon haar benen niet kan bewegen, is het nu zo moeilijk om normaal naar mij te kijken en vooral om geen medelijden met mij te hebben? Kijk naar Jonas of Charlie, ze zorgen enorm goed voor mij, maar ik zie geen medelijden in hun blik! Enkel blijdschap of verliefdheid of eender wat, maar verdomme geen medelijden. Ik verbijt de pijn vanbinnen als Jonas me weer neerzet. Ik forceer een glimlach en rol samen met hem naar de refter.

Het is middag en ik krijg geen hap binnen. De blik in Brandon z'n ogen van daarstraks geraakt maar niet uit m'n hoofd. Ik zucht eens diep zodat al m'n gedachten misschien eens even uit m'n hoofd te halen. 'Eet je niet?', vraagt Jonas bezorgd als hij m'n boterhammen onaangetast ziet liggen. Met m'n ogen naar de tafel neergeslagen hef ik m'n schouders op. 'Waarom ben je zo triest? Je hebt zonet een wondermooie voorstelling gedanst! Je het dat geweldig gedaan!', ik hoor hoe z'n stem met volle en gemeende enthousiasme spreekt. Ik laat m'n ogen naar die van hem zoeken en eens ik onze ogen verbind, glimlach ik m'n liefste lach. Hij heeft gelijk. Ik moet niet zo depressief door het leven gaan. Om Jonas z'n uitspraken te verstevigen, doet de rest er nog een schepje bovenop. 'Ja Mila, je was echt prachtig! Ik heb nog nooit zo'n originele en mooie dans gezien!', roept Alex. Ik voel Jimmy z'n hand de mijne omsluiten. 'Ik ben trots op je,' zegt hij lief, 'dat zijn we allemaal'. Z'n woorden doen me haast smelten. Ik gooi hem een kusje toe. Jimmy is niet de beste met woorden, maar als er iemand is waar je steun bij kunt zoeken, dan is het hem wel. Vergeet van wat ik dacht over dat medelijden gedoe. Het kan me niet meer schelen wat anderen van m'n situatie vinden, want ik ben gelukkig met mijn nieuw leven en als anderen daar moeite mee hebben of me rare blikken voor toewerpen dan mogen ze een overdreven glimlach terug verwachten. Want ik ben gelukkig met wie ik nu ben en dat ik nog leef, dus dat zullen ze dan ook merken.

Happy birthday to The Story Of Mila! 5 november 2015 begon ik met dit verhaal zonder te beseffen dat ik drie jaar later hier nog steeds aan zou schrijven. 💗

Dit deel was zeer moeilijk om te maken, maar ik ben blij met wat er nu staat. M'n bedoeling is vooral om een boodschap over te brengen met dit deel, vooral om mensen die deze dingen meemaken te steunen. Ik hoop dat jullie het mooi vinden.