The Story Of Mila: Everything Changed

12.

'Waarover ging dat nu?', vraagt Charlie verbaasd. Ze sluit de deur achter haar en komt tegenover me zitten. Ik zicht gefrustreerd. 'Als je naar hier komt om te zien hoe ik alles verpest dan mag je ook gewoon naar huis gaan hoor', zeg ik chagrijnig. Charlie rolt geërgerd met haar ogen. 'Je spendeert al je dagen met Jonas en dan kom ik je bezoeken en vind je het nog niet goed', Charlie staat op en staat op het punt om te vertrekken. Het lukt me niet meer. Alle emotie van de dag komt eruit. 'Sorry Charlie', zeg ik al snikkend. Ze komt terug naar me toe gelopen en knuffelt me stevig. Ik laat m'n tranen de vrije loop. Het is met horten en stoten. Mijn leven is van een droom naar een nachtmerrie gegaan door één enkele gebeurtenis en ik moet van die nachtmerrie het beste maken. Maar ik kan niet klagen. Ik leef nog. Ik mag geen medelijden hebben met mezelf. Hoe egoïstisch ben ik nu zelfs? Waarom zit ik hier mezelf ellendig voor te doen? Ik ben nog gezond, ik heb zoveel kansen. Ik heb de liefde van m'n leven. Of die had ik toch tenminste tot enkele ogenblikken geleden. 'Het spijt me, Charlie. Ik wil enkel dat jullie het beste verdienen, dat jullie mij achterlaten en het mooiste leven lijden dat mogelijk is. Maar ik vergeet dat ik niet enkel degene ben die jullie graag ziet, maar jullie zien mij ook graag en dat vergeet ik misschien. Ik wil gewoon niet als last gezien worden...', ik klem me nog maar wat harder aan haar vast. Charlie wiegt me heen en weer. Ze fluistert sussende woordjes toe. Alles komt wel goed. We zien je graag. Ze neemt m'n gezicht tussen haar handen en glimlacht. 'Je bent veel mooier als je lacht', zegt ze terwijl ze een lok haar achter m'n oor zet. 'Jij bent geen last, jij bent ons grootste geschenk'. Ik glimlach en neem Charlie nog eens stevig in de armen.

Nadat ik een ontbijt heb gegeten, neem ik samen met Charlie plaats in de zetel. Ik leg m'n hoofd op haar schoot.

'Ik heb het weer goed verpest'

'Jonas is gewoon wat in de war, je moet het goed maken. Je wilt hem toch nog?', vraagt ze me om zeker te zijn. Ik kijk haar geschokt aan.

'Charlie, ik heb hem nooit kwijt gewild! Het enige wat ik zei, was dat hij beter kon krijgen!'

Charlie kamt rustig door m'n haren. Het kalmeert me ondanks de stress in m'n lijf. Ik zie aan haar gezicht dat ze aan het denken is. Of nog beter. Ik zie dat ze een idee heeft. En Charlie kennende is het geen klein idee.

'Jij gaat het goedmaken! En ik ga jou daarmee helpen. Je hebt een grote fout gemaakt, dus jij moet het goedmaken met iets groots!', haar ogen beginnen te twinkelen en ze wordt als maar enthousiaster, 'Heb jij hier ergens kaarsjes liggen?'. Ik lach al bij die vraag.

*

Een klein uurtje later is heel m'n huis verlicht door kaarsjes die op alle kasten en tafels verspreidt staan. Ik heb een klein cadeautje voor Jonas en Charlie heeft me enorm opgebeurd. Dankzij haar weet ik dat ik fout zat. Dankzij m'n beste vriendin sta ik weer op m'n beide voeten stevig op de grond. Ik ben haar veel schuldig, maar ik begin met een knuffel om die schuld terug te betalen. Met een glimlach verlaat ze m'n huis.

Hier zit ik dan. Met m'n cadeautje in de hand, nog in pyjama want zonder Jonas z'n hulp lukt een broek aandoen zelfs niet, de kaarsjes die al half opgebrand zijn. Ik weet niet eens waar Jonas is of waar hij naartoe zou gaan nu. Wie weet blijft hij bij z'n moeder slapen. Tori zal meteen vragen stellen. Opeens komt mij iets te boven. Een uitvinding die al een eeuw geleden was gedaan, of laten we zeggen een halve eeuw. Een gsm. Iedere persoon zou daar meteen aan denken, maar nee, ik denk daar natuurlijk niet aan. Ik rol naar m'n slaapkamer. Op m'n nachtkastje ligt m'n gsm. Zoals gewoonlijk heb ik geen enkele melding. Met wat twijfels zoek ik Jonas z'n nummer. Zou ik hem bellen? Of moet ik hem een bericht sturen? En als ik hem bel, wat zeg ik hem dan? Als ik een bericht zou sturen, wat zet ik daar dan in? Zou hij opnemen als ik bel? Zou hij me terugsturen als ik hem iets stuur?