The Story Of Mila: Everything Changed

14.

Vandaag gaan we naar de musical. Aaah! Het gaat zo leuk worden. Nog nooit in m'n kleine leventje heb ik ooit een musical gezien, maar ik ben zo benieuwd! Uiteraard slaapt Jonas nog wanneer ik enthousiast wakker word. Het is nog vroeg, maar ik heb geen zin om nog te blijven liggen. Ik moet mijn outfit uitzoeken, beslissen hoeveel geld ik moet meenemen, misschien kunnen we ervoor een museumpje bezoeken? M'n glimlach op m'n gezicht gaat haast niet meer weg. Ik voel me weer gelukkig, eindelijk. Na die lange tijd voel ik me eindelijk weer gelukkig. Ik hef mezelf in m'n rolstoel en rol naar de keuken. Als we van vandaag een mooie dag gaan maken, moet ik de dag ook leuk beginnen. Met die gedachte in m'n hoofd maak ik een uitgebreid ontbijt. Alles voor m'n Jonasje!

Jonas komt de keuken binnen wanneer ik de tafel aan het dekken ben. Hij geeft me een kusje en helpt me daarna met de tafel. We zetten ons neer en beginnen met ons ontbijt op te eten. 'Dus, wat gaan we nu juist doen vandaag?', vraagt Jonas me. Ik ben al meteen extatisch. 'Deze middag is de musical, dus we vertrekken zo meteen naar het centrum en dan gaan we eerst uit eten,' zeg ik, 'op mijn kosten!' Ik zie Jonas al tegenstribbelen. Hij mag zeggen wat hij wilt, deze keer betaal ik. Deze dag draag ik op aan hem. Zijn lichaamstaal verraadt dat hij het heeft opgegeven. Zonder nog iets te zeggen eet hij verder. 'Dan is het tijd voor de musical, een paar uur later is die gedaan en dan hebben we nog tijd om langs winkeltjes te gaan of om ergens iets gezellig te gaan drinken,' vertel ik, 'we kunnen ook nog eventjes in het park gaan wandelen. Weet je nog toen we in het donker in het park in slaap waren gevallen? Oh, wat waren wij toen toch nog jong'. Jonas moet ermee lachen. 'Toen? Jij bent nog steeds een klein kind!' Ik kijk verbaasd met open mond naar hem. 'Wat durf jij daar te zeggen?' Ik wijs hem waarschuwend met mijn vinger aan. Jonas staat recht en wandelt naar mij toe. 'Ik zei dat jij nog steeds een klein kindje bent. Groot ben je nu ook nooit geweest, geef toe!' Ik bijt op m'n lip en schud m'n hoofd. Jonas neemt een stoel en komt naast mij zitten. Ik rij mijn rolstoel wat achteruit om er dan voor te zorgen dat ik met mijn gezicht naar hem gericht sta. 'Hoe durf je te lachen met mijn lengte!' Jonas lacht en komt dichterbij voor een kus. Ik neem m'n glas met fruitsap en kieper het over hem uit. 'Oh, sorry! Dat was echt niet de bedoeling!' Ik grijns. 'Jij durft', zegt Jonas terwijl hij vol ongeloof met zijn hand door zijn plakkerig haar gaat. 'Wie lacht er nu', ik hef m'n wenkbrauwen op en kijk hem vol trots aan. Ik deed dat. 'Ging jij mij nu een kus geven of hoe zit dat?' Nu is Jonas degene die ongelovig zijn hoofd schudt. 'Dat denk ik niet. Ik ga douchen!' Opnieuw moet ik grinniken. 'Oh, vergeet de plas op de grond niet op te kuisen. Je weet dat ik daar niet aankan.' Ik kan soms toch zo gemeen zijn. Oh, wat is dit leuk.

Na dat lekker ontbijtje en de fruitsap-douche zijn we klaar om de buitenwereld in te gaan. Als eerste besluiten we om langs de winkels te gaan. 's Morgens is het toch minder druk waardoor we meer op ons gemak kunnen zijn. Minder mensen die staren, minder mensen die in de weg staan, minder botsingen.. Wat een luxe. Vandaag is het de dag dat ik Jonas verwen, dus ik ga enkel de winkels in die hij wilt zien. Uiteraard gaat hij mij willen aandringen om ook binnen te gaan bij mijn eigen winkels naar keuze, maar nee. Hij kiest.

We wandelen heel de Meir af, maar er valt niks te zien. De kledingwinkels hebben niks speciaals in stock. Dus het winkelen stelt echt veel voor. Jonas en ik besluiten om nu al een wandeling the gaan doen in het stadspark.

Eens we het park ingaan, word ik overspoeld met herinneringen. Ik zie mezelf hier rondlopen... op m'n benen. Ik voel hoe emotioneel ik word, dus focus ik me terug op de realiteit. Vandaag ga ik geen medelijden met mezelf tonen. Deze dag is voor Jonas. Geen tranen. Ik wil hem niet weer lastig vallen. Met een glimlach op m'n gezicht rol ik mezelf weer verder. De flashbacks van herinneringen hier blijven voor mijn ogen schieten. Deze plaats houdt zoveel moois vast. Dit park is prachtig. Ik heb er nooit echt aandacht aan gespendeerd. Ik was altijd te druk bezig met lachen en gieren, maar nu ik hier vanuit m'n rolstoel de tijd krijg om eens rond te kijken in stilte besef ik mij hoe perfect deze plaats is. Je kan de vogeltjes horen fluiten en je ruikt de frisse geur van het gras en de bomen. Ondanks de prachtige natuur word je door de hoge appartementsgebouwen herinnert dat je midden in een stad zit. Je kan de gebouwen boven de bomen uit zien komen. Dat maakt deze plek nog mooier.

Jonas en ik wandelen de witte brug op. De brug die de paadjes verbindt langs beide kanten van het meer onder onze voeten. Jonas tovert een alcoholstift tevoorschijn. Hij kijkt even rond voordat hij me aankijkt. 'De brug staat vol met namen, dus uiteraard moeten wij ook iets schrijven', zegt Jonas. Ik glimlach verliefd naar hem en knik. 'Wat zou je willen dat ik schrijf?' Ik moet even nadenken. Onze initialen of namen in een hartje is zo cliché. Ik wil een leuk woord, iets uniek. Ik denk even na over wat ik allemaal heb meegemaakt, zowel met mijn lichaam als met Jonas. Het duurt niet lang vooraleer ik op het perfecte woord kom.
'Wonder, dat woord omschrijft onze relatie en mijn leven. Het is een wonder dat ik jou heb ontmoet en het is een wonder dat ik nog leef.'
Jonas geeft me een kus op m'n voorhoofd. 'Jij komt toch ook met de beste ideeën.' Opnieuw tovert hij een glimlach om m'n gezicht. 'Ik geloof dat ik jou dat de laatste tijd al vaak heb horen zeggen.' Ik kan hem zachtjes horen grinniken terwijl hij het woord op de brug schrijft.
Ik kan al niet wachten om hier over een maand terug te komen om op zoek te gaan naar ons klein woordje. Zou het zolang blijven? Wel, wie weet. Om naar de omheining van de brug te kijken, waar het woord op staat, moet ik wat extra moeite doen want dat is net te hoog voor mijn gezichtsveld. Ik wil toch voordat we weer vertrekken eens een kijkje kunnen nemen naar hoe Jonas het heeft geschreven en waar precies. Ik gebruik m'n armspieren om me een beetje op te duwen, maar door die beweging voel ik het raarste gevoel dat ik ooit heb gevoeld. Het was alsof ik elke spier in mijn heup kon voelen. Alsof ik het bloed voelde stromen. Ik kon het voelen tot in mijn bovenbeen. Door dat te voelen heb ik niet eens de moeite meer gedaan om naar het word te kijken. Ik was te hard in de war. Jonas was aan de andere kant van de brug aan het kijken naar het meer, dus hij heeft ook niks opgemerkt. Zoals ik eerder al tegen mezelf zei; vandaag wil ik niet dat Jonas zich zorgen over mij maakt. Het zal mijn hoofd gewoon weer zijn dat met me spelletjes zit te spelen.

We verlaten het park om richting het theater te gaan. Eens de daar aankomen en onze plaatsen genomen hebben, genieten we van een prachtige show.

(Hey! I'm back, na 1 jaar en 3 maanden. Oepsie! Ik heb heel lang een writersblock gehad met dit verhaal. Ik heb al zoveel geschreven dat ik het even niet meer wist, maar ik zorg voor nieuwe delen! Ik ga dit verhaal tot 20 delen brengen en dan maak ik er een einde aan. Op een bepaald moment moet het dan ook stoppen. Ik weet welke richting ik uit wil en ik zal wel zien wat voor einde het wordt. I love you xxx. Geniet ervan!)