The Story Of Mila: Everything Changed

15

Midden in de nacht word ik wakker. Ik zweet. Mijn benen lijken wel te branden. Ik knipper m'n nachtlampje aan en hef m'n deken op. Op mijn benen valt er niks op te merken. Geen sporen van schaafwonden of rode plekken. Hoezo voel ik het dan branden? Is dit weer iets wat ik mij inbeeld? Ben ik gek aan het worden? Heb ik te hard zitten hopen? Wil ik zo graag mijn benen terug dat ik denk dingen te voelen?

Sinds dat ik zo'n nare ervaringen heb met mijn lichaam ligt er een notitieboekje op m'n nachtkastje. Telkens als er iets gebeurd, schrijf ik het er in neer. Ik neem nu ook mijn pen in de hand en beschrijf wat ik voel. Als ik mijn maandelijkse afspraak heb in het ziekenhuis kan ik dit boekje bovenhalen.
Jonas hoeft zich er niet druk om te maken en zolang hij niks weet, zou hij dat ook niet doen. In het ziekenhuis zal hij wel te weten komen wat ik ervaren heb als hij naast me zit terwijl ik alles vertel. Jonas zorgt zo goed voor mij en is zo snel bezorgd. Nu dat ik eindelijk mijn draai vind en voor mezelf kan zorgen, wil ik niet weer al de hulp van iemand anders krijgen. Met hoeveel liefde het ook mag aangeboden worden. Trouwens, Jonas kan er niks aan doen dat mijn hoofd spelletjes met mij speelt. Waarom heeft mijn hoofd gewoon niet door dat mijn benen niets meer voelen?
Door zo hard te zweten heb ik dorst gekregen. Ik kijk naar mijn nachtkastje en zie dat mijn flesje water leeg is. Ik probeer me te verzetten zodat ik in m'n rolstoel kan gaan, maar ik heb gewoon te veel pijn. Ik ga terug op mijn kussen liggen. Doelloos kijk ik naar boven. Ik heb zo'n dorst, maar opstaan is echt geen optie. Ik kijk naast mij en zie Jonas vredevol slapen. Het is een zonde om hem wakker te maken hiervoor. Ik moet leren om voor mezelf te zorgen en als dat betekent dat ik hem moet wakker maken, dan moet ik dat doen. Het is wel makkelijker om te denken dan te doen.
Zachtjes schud ik aan Jonas' schouder. 'Schat, kan je even wakker worden?', vraag ik lief. Waarschijnlijk heb ik nu een goede droom verstoort. Oh, Mila, waarom heb je hem wakker gemaakt! Jonas knippert even met zijn ogen voordat hij mij goed kan aankijken. 'Alles oké?', vraagt hij bezorgd. Ik twijfel, vertel ik hem dat ik pijn heb of lieg ik?
'Ja hoor. Alles is prima. Zou je voor mij wat water kunnen halen? Ik voel me kurkdroog vanbinnen en het is nogal moeilijk om in mijn rolstoel te geraken', leg ik uit. Hij knikt en antwoordt met een "tuurlijk".
Niet veel later staat hij langs mijn kant van het bed met een flesje water. Ik neem het guitig aan. Jonas komt weer naast me zitten. Hij zet mijn kussen rechtop en ook dat van hemzelf. Hij lijkt zeer wakker. 'Ik heb het gevoel dat je me iets niet vertelt. Ik weet dat je je sterk wilt voordoen, maar we hebben het daar al over gehad. Samen leggen we deze weg af. Ik ben hier om jou graag te zien en te helpen. Of je dat nu leuk vindt of niet! Dacht je nu echt dat het me niet ging opvallen dat je onder het zweet zit? Je gezicht ziet er verschrikkelijk moe uit.' Ik kan de bezorgdheid in zijn stem duidelijk horen. Ook hoor ik dat hij elk woord echt meent. Ik sluit mijn ogen en zucht. 'Ik heb pijn. Ik heb pijn aan mijn benen. Ik snap het niet, dit kan niet. Ik denk dat mijn hoofd spelletjes met mij aan het spelen is en toch denk ik ook dat het echt is. Anders zou ik er fysiek toch niet zo hard van afzien of wel?' Ik voel me radeloos. Ik neem een slok van mijn water en zet het flesje met het dopje erop op mijn kastje. Jonas is stil. Hij heeft gekregen wat hij wou, de waarheid. Maar wat kan hij daarmee doen? Hij weet toch niks. Hij kan me niet vertellen dat ik iets verzin of of dit echt gebeurt.
'Ik ga morgen bellen naar het ziekenhuis om onze maandelijkse afspraak te verzetten naar deze week.' Ik doe mijn schouders op en neer om te laten zien dat ik zelf niet beter zou weten wat we anders zouden kunnen doen. 'Waarom verberg je zoiets voor mij? Jij voelt iets, je zegt het. Hoe klein het ook mag zijn! Wanneer was je van plan mij dit te vertellen?' Ik richt mijn ogen naar het deken, weg van Jonas. 'Ik ging het je vertellen bij de maandelijkse afspraak'. Ik zie hoe Jonas z'n hoofd schudt. 'Meen je dat? Dan pas? Mila, jij bent mijn vriendin. Wij praten met elkaar over alles. Dat is wat een koppel normaal zou doen.' Mijn handen omklemmen het deken, want ik voel dat ik boos word. 'Jij bent ook mijn vriend! En wij zouden over alles moeten kunnen praten, ja. Maar sinds mijn ongeval gaat onze relatie enkel over hoe ik mij voel, of ik hulp nodig heb, wat ik wil doen. Jonas. Vertel mij. Hoe voel jij je? Ben jij soms niet wat moe? We zijn het begin van het jaar, zou je niet de griep krijgen en in je bed moeten liggen? Wil jij niet met vrienden weggaan? Ik weet het. Ik moet meer zeggen over pijn of weet ik veel, maar ik wil dat jij mij vertelt wat er in jou hoofd omgaat. Zeg het dan. Waar denk jij nu aan?' Ik kom even op adem terwijl ik Jonas aanstaar al wachtend op een antwoord. Zijn blik is een beetje verbaasd. Ik had blijkbaar mijn stem wat verhoogd. Zijn verbaasde blik verandert in een smurk. 'Ik denk nu; oh man, wat is mijn vriendin sexy als ze boos is.' Ik rol mijn ogen en geef hem een speelse tik op zijn schouder. 'Jij weet toch ook altijd perfect hoe je mij terug te veroveren. Maar echt. Wat denk jij over wat ik net heb gezegd?' Jonas glimlacht en kijkt weer serieus. 'Je hebt gelijk. Ik had het zelf niet door, want voor mezelf vind ik het niet erg dat we altijd over jou bezig zijn. Maar ik snap dat jij dat moeilijk vindt. Jij wilt met mij zijn om met mij te zijn en niet om nog meer over jezelf te horen, ben ik correct?' Hij vraagt het onzeker, maar het klinkt alsof hij weet wat hij zegt. Ik knik. 'Sinds het ongeval zijn we enkel maar in de extreme uiteindes van de blijdschap schaal gegaan. Als het gaat over gezondheid zitten we rond de nul en bij uitstappen rond de tien. Het zou beter zijn voor onze relatie om meer rond de vier, vijf of zes te zitten', zegt Jonas. 'Het midden betekent dus gewoon praten en open zijn. Zitten in de zetel zonder de tv aan te doen. Naar elkaar luisteren', bedenk ik. Jonas knikt. 'Ik ben blij dat we hierover kunnen praten.' Ik knik. 'Ik ook.' Jonas geeft me een kus op de wang en kruipt weer diep in de lakens. Ik doe het kleine lampje naast mij uit, zet mij goed en richt mijn gezicht naar Jonas. 'Je bent de beste.' Hij gniffelt. 'Ik zie jou ook graag.'

"Relationships take effort."
- Malec