Odamda tek başıma oturuyordum. Kapının diğer tarafından sesler geliyordu. Çok korkuyordum. Başka şeyler düşünmeye çalışıyordum. Sonra kapı yavaşça açıldı. Benim tek yaptığım şey bir boşluğa bakmaktı. Çığlık atmak istiyordum fakat evde yalnızdım. Çığlık atsam bile hiç kimse beni duymazdı. Örtünün altına girdim. Sesler daha da çoğalmıştı. Kalbim güm güm atıyordu. Durmadan titriyordum. Ne yapacağımı bilmiyordum. Gözlerimi kapatıyordum belki işe yarar diye. O kadar korkuyordum ki bir şey düşünemiyordum. Beynim donmuş gibiydi. Örtüyü yavaşça kaldırdım. Bekledim. Biraz bekledikten sonra karşımdan çok hızlı bir şey geçti. Ne olduğu belli değildi. Yaratık gibiydi. Ama onu gördüm gölgeydi sanki. Siyah birşeydi. O günden beri evde tek kalmayacağıma söz vermiştim kendi kendime. Şizofren gibiydim. Her geçen gün soğuktum. Herkese, herşeye. Sırf sadece bu olayı yaşadığım için...
