Zeynep:Ya sen annemi hiç mi sevmedin ha ? Nasıl o ölür ölmez evlenirsin !
Cihan:Sana fikrini sormadım Zeynep ! Ya esin’i kabullenip bu evde kalırsın, yada..
Zeynep:Yada ne ? Yoksa beni evden mi gönderirsin ?
Cihan:Gerekirse evet !
Zeynep:S-sen ! Sen nasıl bir adamsın ya ?!
Cihan:Zeynep düzgün konuş ! Yoksa..
Zeynep:Yoksa ne ? Vurur musun ? Hı ? Vur ! Bir yapmadığın o kaldı zaten , vur da tam olsun !
Cihan:Kes sesini ! ‘der ve zeynep’e tokat atar..Üst kattan onları izleyen esin gülümser..
Zeynep: Senden nefret ediyorum ! Duydun mu ? NEFRET EDİYORUM ! ‘diye bağırır ve çantasını alıp çıkacakken cihan sert bir şekilde kollarından tutar ;
Cihan:Eğer şimdi bu evden çıkarsan, bir daha geri dönemezsin ! ‘der ama Zeynep onu dinlemeden evden çıkar.. Sakinleşmek için sahile doğru yürürken önünden geçtiği parktan ağlama sesi duyar ve sesin geldiği yere doğru yürür.. Rüzgar çime oturmuş ağlarken görünce hemen kucağına alır..
Zeynep:Ayy ! Senin ne işin var burada ? Annen baban nerde senin ?
-Salak mısın Zeynep ? Küçük çocuk nasıl cevap versin sana ?
Zeynep: Öf iç ses şuan seninle uğraşamıycam !(rüzgar titrer) Hii üşüdün mü sen ? Kıyamam yaa ‘der ve üzerinde ki ceketi çıkarıp minik rüzgar’ın üzerine örter ve daha sıkı sarılır..
Zeynep:Ne yapıcaz şimdi ?
- Hazır parktayken salıncağa binin istersen ? Yada kaydırağa filan ?
Zeynep:Hı ?
- Zeynep ! Kafan mı güzel senin ? Çocuğu karakola götürsene !
Zeynep:Ayy ! Doğru. Hadi gel bakalım küçük bey ‘der ve taksiye binip ‘en yakın karakola lütfen’ der..
____
Kerem: Ne demek bir anda ortadan kayboldu ?Sen ne yapıyorsun o sırada ? Ha ! Konuşsana !
Bakıcı: K-kerem bey b-ben..
