Kaybolan Anılar

&

Multimedia da hikayeyi yazarken dinlediğim şarkı var.

Geçmiş
Hastanenin bekleme salonunda arada hastalardan gelen acı dolu inlemeler dışında hiç bir ses yoktu. Sanki ölüm sessizliği dolaşıyordu. Herkesin korktuğu şey de buydu. Hastanenin o ağır ilaç kokusu yetmezmiş gibi koridordaki saatin her ilerleyişinde genç adam kalbinin cam gibi çatlayacağını, parçalara ayrılıp bir daha onarılamayacağını hissediyordu. Zaten şu an hastane de bile istenmiyordu.
Arkadaşları hava alması için zar zor dışarı çıkarmışlardı. Banklara oturup kendi kendine söyleniyordu. Kimsenin teselli edecek hali kalmamıştı. Bir kaç gündür genç kızın uyanmalarını bekliyorlardı.
Tam o sırada genç kız uyanmıştı. Bir kaç kişi dışarıdakilere haber vermek için giderken ailesi kızlarının yanında duruyolardı. Kızlarıyla konuştuktan sonra ailesi kızın yanından çıkmıştı ve doktorla konuşuyordu. Herkes o kadar mutluydu ki mutluluklarının hemen o dakika bozulacağını nerden bilebilirlerdi. Bir kaç dakika sonra herkesin yanına geri döndüler. İşte o an genç adam neye uğradığını şaşırdı. Ailesi onlara genç kızın yaşadığı bu travma sonucunda hafıza kaybı geçirdiğini, bu hafıza kaybının uzun süreli hatta kalıcı bile olabileceğini söylemişlerdi. Ama asıl nokta genç kızın 1 sene boyunca olanları hatırlamıyor olmasıydı ve ailesinin de tekrardan tanıştığı bu kişileri hayatına sokmaya niyeti yoktu. Araba kazası geçirmiş gibi davranılacaktı. Tekrardan bunların olmasına izin veremezlerdi. Kıza sakinleştirici verip uyutmuşlardı. Sabaha kadar uyanmayacaktı ve bu süre içinde herkesin vedalaşıp hayatlarına bir daha asla girmemeleri gerektiğini kesin bir dille emretmişlerdi.
Herkes genç kızın yanına gidip tek tek vedalaştıktan sonra sıra ona gelmişti. Gözleri ağlamaktan kıpkırmızı olmuş, tek umudunu birazdan bırakıp gidecek olan, yatağın kenarına oturmuş o genç adamdaydı sıra. "Sana olan sevgimi nasıl anlatabilirim bilmiyorum. Ne demem gerekiyor hiç bilmiyorum. Ben veda etmeyi bilmem." bunları dedikten sonra öyle bir yutkundu ki sanki bir daha nefes alamayacakmış gibiydi. "Bazen seni ne kadar kırabileceğimin farkında olamadım. Görünüşe göre seni bu sefer baya hayal kırıklığına uğrattım. Bu yüzden özür dilerim aslında sadece bunun için değil her şey için özür dilerim. Sen beni koşulsuz sevdin. Bana olan inancına ihanet etmeye hakkım yoktu. Seni ve senle olan anılarımızı terk etmek istememiştim.Her şey değişiyor bundan sonra hayatında." Yanağından öpüp yüzünü ezberlercesine baktı. "Ama ikimizle ilgili umutların hala bir yerde saklı bunu biliyorum onu bul." diye kulağına fısıldadı. Odadan çıkmadan önce son kez baktı ve hayatından çıkıp gitti.

Bu sabah sondu. Geçmiş bu sabah herkesi terk ediyordu.