☁️Trance|خلسه☁️

Part 1

-تو این ساختمون کار میکنی؟

این اولین جمله ای بود که بهم گفت. تو نگاه اول این یه جمله ساده و معصومانه به نظر میاد. یه جمله ای که شاید روزی یه میلیون نفر توی این کره خاکی از هم بپرسن و میلیون ها جواب متفاوت هم بشنون.

وقتی به عقب نگاه میکنی همیشه یه نقطه استارت وجود داره...یه نقطه ای که زندگیت به قبل و بعدش تقسیم میشه و واسه من اون نقطه استارت این جمله کوچولو بود.

یادمه چرخیدم سمت کسی که این سوال رو ازم پرسیده بود و اون روز چشمام یکی از زیباترین خلقت های خدا رو مزه کردن.

قد بلند بود و خوش هیکل...موهاش یه کم مجعد بود و رنگش با اینکه قهوه ای ساده بود اما تو چشم من یه چیز ماورایی اومد. انگار که اشعه افتاب از بین تار تار موهاش میتابید.

به من من افتادم.

-بـ...بله...تو بایگانی کار میکنم...

ابروهاش رو با حالت جالبی بالا داد و نیشخند زد و باعث شد کف دستام در کسری از ثانیه عرق کنه. اون پوزخند کوچولو اونقدر جذاب بود که میتونست کره زمین رو از حرکت بندازه قلب من که چیزی نبود.

یه دفعه اطاقک اسانسور زیادی کوچیک به نظر میرسید.

بی صبرانه منتظر بودم تا یه سوال دیگه بپرسه اما چیزی نگفت. اسانسور وایساد و بعد همونجوری که یهو ظاهر شده بود یه دفعه هم غیبش زد.

تقریبا وا رفتم. تا حالا ندیده بودمش...مسلما همچین چهره ای یادم نمیرفت. انگار یکی برای مات کردن من نقاشی اش کرده بود.

از اینکه اجتماعی نیستم از خودم متنفر بودم...یعنی در واقع به خاطر همه جنبه های شخصیتی ام از خودم متنفر بودم. همیشه یه چیزی وجود داشت که باعث بشه تو سرم خودم رو به بار تحقیر ببندم.

اسانسور وایساد و با قدم های بی حوصله ازش بیرون زدم.

من یه ربات بودم...یه ربات که از یه جایی به بعد یکی با دستای نامرئی برنامه ریزیش کرده بود. از خونه به کار...از کار به خونه...از خونه به کار...از کار به خونه...

نه دوست پیدا میکردم ، نه سعی میکردم چیزی رو عوض کنم. در واقع قدرتش رو نداشتم.

پشت میزم نشستم و اه ارومی کشیدم.

یعنی دوباره میدیدمش؟

ببینیش که چی!

از خودم پرسیدم و بعد ذهنم ساکت شد چون جوابی نداشت.

-بیـــون!

-اومدم قربان...

✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳

داشتم با استرس ذاتی ای که سر همه چی دارم تند تند موهای به هم ریخته ام رو توی اینه اسانسور مرتب میکردم که درش باز شد و باعث شد دستم کنار بدنم بیافته.