Last Tear | L.H | Dutch

•Chapter One•

•Let's be unpredictable•

Sydney's POV.

''Sydney, ruim je kamer is verdomme op! Neem een voorbeeld aan Katherine, haar kamer is niet normaal netjes vergeleken met die van jou!'' roept mijn moeder kwaad. Ik zucht en rol met mijn ogen. Ik negeer haar opmerking en lees het berichtje wat Luke heeft gestuurd.

Luke: Afspreken bij het plekje om 15:00? :-)

Ik glimlach en stuur dan wat terug.

Ik: Is goed!

''Hallo? Ik zei net wat tegen je.'' Mijn moeder zwaait haar handen voor mijn ogen. ''Sorry, ik verstond het niet,'' zeg ik. Mijn moeder kijkt me kwaad aan en pakt daarna mijn mobiel. ''Wie is Luke?'' vraagt ze verbaasd nadat ze op mijn mobiel keek. ''Oh Luke? Hij is een vriend van me,'' zeg ik eentonig. ''Oh en hij is homo,'' lieg ik erachteraan. Mijn moeder spleet haar ogen klein en geeft mij mijn mobiel terug. ''Je gaat niet weg voordat je jouw kamer hebt opgeruimd!'' roept ze en ze loopt mijn kamer uit.

Ik zucht geërgerd en ruim mijn kamer langzaam op terwijl ik nadenk over de eerste ontmoeting van mij en Luke.

Het is nu al precies een week geleden toen ik hem ontmoette, man wat ben ik nu erg blij dat het regende op die dag. Het lijkt net als de dag van gisteren. Tot dan hadden we nog wat met elkaar gepraat op Whatsapp. We hebben ook besloten om dat plekje waar we gingen schuilen nu ''het plekje'' te noemen. Romantisch, toch? Ik glimlach en trek mijn laken recht. Ik zet mijn laptop weg en gooi allerlei papiertjes van mijn bureau in de prullenbak.

Na een halfuurtje ben ik klaar en ziet mijn kamer er minder rommelig uit, ik werp een blik op de klok en zie dat het al bijna drie uur is. Snel ga ik mijn kleding omwisselen, ja ik zit nog in mijn pyjama. Het is ook gelukkig zaterdag, mijn favoriete dag van de week.

Nadat ik ben omgekleed ga ik nog snel mascara op doen en ren ik naar beneden om mijn schoenen en jas aan te doen. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al drie uur is. Voordat ik de deur open kan maken, hoor ik mijn arrogante, perfecte zus mijn naam roepen. Ik draai me geïrriteerd om en vraag dan wat er is. ''Ga je naar je vriendje?'' vraagt ze plagend. Ik zucht geërgerd, ''doei Katherine,'' zeg ik voordat ik naar buiten loop. Ik doe de deur achter me dicht en ga met een snellende looppas naar het plekje toe.

Als ik er ben zie ik Luke al op het bankje zitten. Ik loop langzaam naar hem toe. Hij kijkt verrast en staat dan op, vervolgens geeft hij mij een knuffel.

Wow wacht wát?

Ongemakkelijk knuffel ik hem terug, ik bedoel ik ken hem nog niet zó goed. Ik geef wel toe, hij knuffelt goed. Luke merkt dat ik het ongemakkelijk vind en laat me los. Nou.. '''Vind je me nog steeds eng?'' grijnst hij. ''Uh- uh nee h-hoor,'' stamel ik. ''Mooi zo,'' grinnikt hij en gaat dan op het bankje zitten.

''Het is alweer een week geleden toen we elkaar ontmoetten, hè?'' begint Luke met het gesprek. Ik knik en ga dan ook naast hem zitten, met twintig centimeter afstand, want hé je weet maar nooit of hij een vieze jongentje is.

''Ja, een week geleden..'' mompel ik. ''Hey Luke? Je hebt nog nooit gezegd waar je op school zit of waar je woont,'' zeg ik. Hij kijkt me aan en grijnst. ''Waarom zou ik dat doen? Wil je me stalken? Er bestaat ondertussen al Facebook waar mensen elkaar stalken, wist je dat?'' hij lacht cheeky. Ik voel dat ik rood word. ''N-nee maar g-gewoon,'' stamel ik.

''Het is al goed hoor, ik vind het leuk dat mensen me stalken, ben ik gewend. Nou, Sydney, ik woon alleen met een paar vrienden, mijn ouders heb ik nooit gekend en ik ben alleen opgegroeid in een weeshuis. Toen ik een jaar of veertien was, maakte ik vrienden in het weeshuis. Ze heten Davy, Bethany en Jacey.'' vertelt hij. ''Ik weet het, hun namen eindigen allemaal met de Griekse ij, net zoals jouw naam trouwens.'' grijnst Luke.

Ik kijk hem met grote ogen aan en hap naar adem als hij verder begint te vertellen. ''Ik weet nog dat het 31 december was, oudjaarsdag. We hadden een maand van tevoren een plan bedacht, we zouden op oudjaarsdag van het weeshuis ontsnappen. Het plan lukte makkelijk, de mensen letten niet op ons en we konden zo ontsnappen.'' Hij glimlacht.

''We waren super blij, we juichten toen we meer dan een kilometer van het weeshuis vandaan waren gerend. Het was precies twaalf uur 's nachts, wat betekende dat het vuurwerk kon beginnen. ''VRIJHEID!'' riepen Jacey, Bethany en Davy blij. Ik lachte en was blij dat het plan gelukt was. Onze vrijheid kon beginnen, dacht ik toen.'' Luke's ogen glinsteren helemaal.

''Ik ga niet meer naar school, ik heb al bijna alles geleerd wat nodig is in het weeshuis. En nee ik hoef geen diploma te hebben om later een opleiding te volgen en om een baan te zoeken om te werken, ik vind het goed zo. We hebben alle vier kleine baantjes zoals werken bij een krantenwijk of een supermarkt.'' Hij grijnst.

''Wauw,'' is het enige wat ik uit kan brengen. ''Maar.. Waar wonen jullie nu dan?'' vraag ik. ''Daar komen we een ander keertje op, de volgende keer breng ik je naar ''mijn huis'', oké?'' hij knipoogt.

De volgende keer.. Dus hij bedoelt nog een.. afspraakje?

•

•