Last Tear | L.H | Dutch

•Chapter Two•

•We're taking the long way home•

Sydney's POV.

Vandaag laat Luke mij zijn ''huis'' en vrienden zien. Het is alweer een week geleden dat we onze eerste ''afspraakje'' hebben gehad. Ik ben benieuwd hoe zijn huis eruit ziet en hoe zijn vrienden eigenlijk zijn. Mijn ouders en mijn zus zijn gelukkig niet thuis, ze zijn naar de stad om te gaan shoppen. Mijn ouders vroegen met een chagrijnige stem of ik ook mee wilde gaan, maar ik schudde mijn hoofd. "Ik ben ''ziek''," zei ik.

Als het goed is moet Luke er ieder moment zijn. Tring . Ja hoor, daar was hij. Ik doe de deur open en zie Luke. ''Hey!'' roep ik een beetje té enthousiast. ''Hey, kom je mee?'' vraagt hij. Ik knik en pak mijn leren jack. Ik doe de deur achter me dicht zodra ik buiten ben en loop met Luke mee.

•

''Oké ik geef toe, het is niet echt een huis maar..'' Luke leidt me naar een soort garage. ''... Het is teminste iets,'' eindigt hij zijn zin. Het is een grote garage, de muren zijn gespoten met graffiti wat de garage kleurrijk maakt. Ik zie een kapotte leren bank, twee eenpersoonsbanken en een paar eenpersoonsbedden. Ook is er een televisie met een tafeltje, een koelkast, een klein aanrechtje en nog een deur. Ik denk dat achter die deur de badkamer of toilet is.

''Het eh ziet er gezellig uit door de graffiti.'' Ik slik. ''Ja hè? Dat heeft Davy gemaakt.'' antwoordt Luke. ''Hey!'' Ik draai me om en zie twee meisjes met een jongen aan komen lopen.

''Sydney, dit zijn Davy,'' Luke wijst naar een jongen met kort kuifje. Hij heeft donkerbruin haar en ziet er schattig uit. Ik schat hem achttien of ouder. ''.. Bethany,'' Luke wijst naar een meisje met blond haar en blauwe ogen. Haar haren komen net tot over haar schouders en ik schat haar zeventien, achttien. ''.. En Jacey,'' en Luke wijst naar een meisje met rood, kastanje bruine haren. Ze ziet er aardig uit en lijkt me ook niet zo heel oud.

''Hey, ik ben Sydney,'' zeg ik verlegen. ''Leuk je te ontmoeten, Sydney!'' begroet Jacey me vriendelijk. Ik glimlach kort naar haar. Ik dacht eerst dat Luke's vrienden vol met tattoeages en piercings zaten, maar ik heb fout gegokt.

Luke pakt mijn hand en leidt me naar de bank. ''Ga maar zitten ik pak wel wat drinken, wat wil je?'' vraagt hij. Ik kijk verbaasd en zeg dat ik niks hoef. Ik ga langzaam zitten en Bethany en Jacey gaan naast mij zitten. Davy gaat op een eenpersoonsbank zitten en kijkt me aandachtig aan.

''Je komt me bekend voor.. Heb ik je niet eerder ontmoet, Sydney?'' vraagt Davy uiteindelijk. ''Ehm nee volgens mij niet, nee.'' antwoord ik. ''Misschien heb je mijn zus gezien?'' Davy trekt een wenkbrauw op. ''Hoe heet jouw zus?'' vraagt hij. ''Katherine,'' antwoord ik zuchtend. ''Katherine, zoals in Katherine Wilson!?'' roept Bethany. ''Eh ja,'' antwoord ik.

''Jij bent haar zusje?'' vraagt Jacey ongelovig. Helaas wel.. Ik knik kort. ''Ik heb medelijden met je,'' zegt Jacey, ook echt uit medelijden. Luke komt aan lopen met blikjes fris. ''Hoezo medelijden?'' vraagt hij verward. Hij gaat tegenover Davy zitten, ook in een eenpersoonsbank. Davy pakt een blikje cola en gaat drinken. ''Sorry Sydney dat ik dit zeg. Luke, Katherine Wilson is een arrogante bitch.'' zegt Bethany.

''Het geeft niet, dat vind ik ook,'' geef ik eerlijk toe. Davy grinnikt en ik kijk hem vragend aan. Davy schudt grinnikend zijn hoofd. ''De meeste meisjes zouden hun zus verdedigen, maar jij noemt jouw zus ook een bitch. Ik mag je wel,'' grijnst Davy. Ik glimlach, ik mag die Davy wel.

We praten nog wat met z'n allen en het is dan uiteindelijk vier uur 's middags. ''Eh ik moet gaan,'' zeg ik teleurgesteld nadat ik op mijn horloge heb gekeken. ''Aww, kan je nog niet even blijven?'' vraagt Luke en hij pruilt zijn lippen. Ik lach en schud mijn hoofd. ''Nee sorry, ik ben zogenaamd ziek. Straks krijg ik weer problemen met mijn ouders.'' Ik rol met mijn ogen.

''Awh, zien we je nog wel een keertje Sydney?'' vraagt Jacey. ''Ik hoop het.'' Ik glimlach. Ze zijn allemaal zo aardig en lief tegen me. Nog nooit hebben mensen zo tegen mij gedaan, het voelt erg fijn en het lijkt alsof ik er eindelijk erbij hoor.

•

Luke loopt met me mee naar huis nadat ik ''afscheid'' heb genomen van Jacey, Bethany en Davy. ''En? Wat vind je van ze?'' vraagt Luke. ''Ze zijn super aardig tegen me,'' antwoord ik enthousiast. ''Ik hoopte maar dat meer mensen zo aardig tegen me doen," mompel ik erachteraan. Luke frons zijn wenkbrauwen. ''Doen mensen dat dan niet tegen je?'' vraagt hij verbaasd. ''Nee, op school niet nee.'' antwoord ik zuchtend.

Luke glimlacht kort, haalt zijn handen uit zijn zakken en legt een arm om me heen. ''Wat doe je?'' ik kijk hem verrast aan. Hij haalt zijn schouders op en kijkt alleen kort naar me. ''Morgen, jij, ik om tien uur 's avonds bij het plekje. Ik reken erop dat je komt, oké?'' ''Tien uur 's avonds?'' vraag ik. ''Jep,'' hij knikt.

''I-ik weet niet of ik kan..'' Ik zucht. ''Je kan wel, maar je durft niet. Laat je ouders toch, ga gewoon ontsnappen uit het raam, wat mensen ook in films doen. Of ga heel zachtjes via de deur zonder betrapt te worden.'' zegt Luke. ''I-ik..'' ''Je komt, oké?'' onderbreekt Luke mij.

We zijn bij mijn huis en godzijdank zie ik mijn vaders auto er nog niet. ''Nou.. Wens me succes dan met het ontsnappen.'' Ik glimlach zwak naar Luke. ''Het gaat je lukken, ik weet het zeker.'' Hij knikt vastberaden.

•

•