Last Tear | L.H | Dutch

•Chapter Eight•

•Hope you'll miss me•

Sydney's POV.

Ik zit in mijn kamer. Het is al een jaar geleden dat ik hoorde dat Luke zelfmoord heeft gepleegd. Hij had een brief voor me achter gelaten, maar ik heb die nooit gelezen. Ik ben bang dat er nare dingen in staan die ik niet wil lezen. Dingen die me meer verdrietig maken en dingen die me meer schuldig maken.

Ik heb sinds toen Luke opgepakt werd, nooit meer gepraat, nooit meer. Geen één woord tegen iemand, zelf niet op school of tegen me ouders en zus.

Één jaar lang ben ik stil geweest, met honderden gedachtes in mijn hoofd. Ik werp een blik op de brief van Luke die voor me ligt.

Ook heb ik Jacey, Davy en Bethany niet meer gezien en gesproken. Ik was één keer langs hun "huis" gelopen maar zag dat het alle graffiti, meubels etc. weg waren. Een golf van zelfschuld kwam in me op.

Het was en is allemaal mijn schuld.

Ik kan het gewoon niet meer, ik kan het niet meer volhouden. Ik kan niet meer huilen. Ik ben helemaal emotieloos. Ik voel mentaal niks meer.

Iedereen op school wist het over dat een jongen zelfmoord pleegde in een gevangenis. Niemand wist dat het mijn vriendje was. Iedereen was, of deed, geschrokken terwijl ze Luke niet eens kenden. "Het zou zo zielig zijn voor zijn vriendin." Hoorde ik af en toe door de gangen zeggen. Ik werd er op een gegeven moment zo erg beu van, dat ik tegen die meisjes schreeuwde dat ze hun bekken dicht moesten houden.

En natuurlijk daardoor was er een "bitch fight" en kreeg ik, natuurlijk, weer de schuld.

Mijn vader trekt zich niets van aan over het feit dat door hém Luke in de gevangenis belandde en daardoor dus zelfmoord pleegde. "Dat verdiend hij," vertelde mijn vader arrogant.

En je vraagt je vast af, maar Sydney, hoe gaat het leven nu verder? Zoals ik al zei, ik voel niks meer, praat niet meer en eet nauwelijks.

Ik ben er klaar mee.

"Sydney!" hoor ik mijn moeder roepen. Ik schrik op van mijn gedachtes en draai me om naar de deur die ik op slot gedaan heb. Ik geef geen antwoord terug en zucht geïrriteerd. Even later hoor ik voetstappen op de trap en daarna geklop op mijn deur. "Sydney, wil je alsjeblieft de deur open maken? Je bent de hele dag al zonder eten in je kamer opgesloten." hoor ik achter de deur.

"Snap je het niet? Papa heeft mijn leven geruïneerd, hij heeft zíjn leven geruïneerd!" Roep ik. Mijn stem klinkt schor van het lang niet meer praten. "Sydney! Je pr-"

"Waarom? Waarom ik? Waarom híj? Papa doet er niet moeilijk over, het lijkt alsof hij niet eens spijt heeft. Wat hij waarschijnlijk ook niet eens heeft want hij is helemaal gevoelloos, hij voelt niks. Hij is zo hard en koud als een fucking steen. Ik háát hem!" Onderbreek ik mijn moeder boos.

"Sydney, liefje doe de deur open en dan kunnen we er samen over praten." Zegt mijn moeder. "Nee!" Roep ik. Ik hoor mijn moeder zuchten. "Papa bedoelde het niet slecht. Luke, zo heette die jongen toch? Nou, Luke moest alsnog in de gevangenis omdat hij al jaren drugs dealde. Die jongen verdiende het."

Nadat ik dat hoor pak ik touw onder mijn bed vandaan, hang het aan het plafond aan een haakje en maak een lus. Ik pak mijn stoel en ga erop staan. "Sydney? Wat doe je? Kom nu naar buiten!" beveelt mijn moeder.

Ik kijk nog snel naar de brief die Luke naar me schreef en ik die nog nooit open gemaakt heb en ga het zo neer leggen zodat je het kan zien, maar ik lees de brief niet.

Ik sta op de stoel en wankel een beetje. Ik pak het touw beet en doe mijn hoofd in het lusje. Ik werp voor het laatst nog een blik op de wekker en zie dat het bijna 11:11 PM is. "Ik hoop dat je me gaat missen!" roep ik voordat ik de stoel weg duw met mijn voeten.

"Sydney! Sydney?!"

•

•