Last Tear | L.H | Dutch

•Chapter Three•

•This is not a cliché love story, my darling•

Sydney's POV.

Na het avondeten zeg ik tegen mijn ouders dat ik vroeg ga slapen, omdat ik me ''niet'' goed voel. ''Oké, trusten,'' zeggen ze met hun gezicht op de televisie gericht. ''Zelfde,'' mompel ik en ik loop naar boven.

Ik werp een blik naar mijn klok en zie dat het pas half zeven is. Gelukkig, voor mijn ouders, is het morgen maandag en dat betekend dat ze moeten werken. Ik moet natuurlijk naar school maar ik heb de eerste twee uur vrij en Katherine gelukkig niet. Ik besluit om mijn overige huiswerk te maken en een dutje te doen. Ik ga mijn wekker zetten om negen uur zodat ik me alvast kan ''voorbereiden'' voor de ontsnapping.

Oh God, ik ga gewoon zomaar in de avond uit mijn huis ontsnappen voor een jongen die ik pas een week of drie ken, wat is er mis met me? Ik zucht en besluit om morgen ochtend toch maar mijn huiswerk te maken. Ik ga nu een dutje doen tot mijn wekker gaat.

''Biep, biep.'' Ik zet mijn wekker uit en stap voorzichtig uit bed. Ik doe mijn kamerdeur open en kijk of alle lichten uit staan. Mijn ouders en zus gaan altijd op zondag extra vroeg slapen, dus dan hoef ik niet betrapt te worden als ik van mijn kamer naar de voordeur ga.

In de avond is het best wel koud dus ik pak een dikke vest en trek dat aan. Ik pak ook mijn mobiel en sleutels. Langzaam doe ik mijn kamerdeur dicht en hoor ik mijn ouders snurken. Ik loop langzaam de trap af en hoop dat ik geen geluid maak.

Zodra ik beneden ben doe ik mijn schoenen en jas aan. Ik doe de voordeur langzaam open, stap naar buiten en doe de deur zachtjes achter me dicht. Ik laat een zucht van geluk uit mijn mond ontsnappen en kijk op mijn horloge hoe laat het is. Ik zie dat het half tien is.

Heb ik er serieus een half uur over gedaan om te ontsnappen? Ik zucht schuddend mijn hoofd en loop dan naar het plekje toe.

•

Wanneer ik bij het plekje ben zie ik Luke nog nergens, ondertussen wordt het langzamer donkerder en koeler. Ik kijk nog een keer op mijn horloge en zucht wanneer het pas tien voor tien is. Ik ga zitten op het bankje en leg mijn rechterbeen over mijn linkerbeen. Ik zit op mijn mobiel en kijk op wanneer ik een gestalte aan komt lopen.

Ik zie dat het Luke is en glimlach automatisch. ''Hey, ben ik laat?'' vraagt hij. ''Nee hoor,'' glimlach ik. ''Mooi zo.'' Hij komt naast mij zitten en wrijft zijn handen. ''Waarom wilde je zo laat afspreken?'' vraag ik. ''Weet je niet wat voor dag het is?'' vraagt hij verbaasd. ''Zondag?'' Ik kijk hem verward aan. ''Het is werelds maak een wens dag,'' grijnst hij.

''Sinds wanneer bestaat dat?'' Ik frons mijn wenkbrauwen. ''Sinds ik het gisteren heb verzonnen, dúh.'' Hij rolt sarcastisch met zijn ogen. Ik grinnik en schud mijn hoofd. ''Oh echt waar? En hoezo werelds maak een wens dag?'' ''Je mag precies om 11:11 een wens maken, en dan komt dat echt uit, althans dat hoop ik voor je.'' antwoordt hij grijnzend. ''11:11 PM of AM?'' vraag ik.

''PM, ik weet dat het dan 23:11 is maar boeiend.'' Hij haalt zijn schouders op. We praten nog een tijdje over gisteren, toen ik voor het eerst bij hem was en kennis maakte met zijn vrienden. Het is nu al donker buiten. Luke kijkt op zijn mobiel en ziet dat het al bijna 23:11 is, of terwijl 11:11 PM. ''Oké over één minuut is het elf over elf. Je moet dan METEEN een wens maken, oké?'' hij kijkt me aan. Ik knik, ''oké.''

We wachten af totdat het 11:11 PM is. Zodra de ''11'' op springt en de ''10'' verdwijnt kijken Luke en ik elkaar aan, ik doe mijn ogen dicht en maak een wens.

Ik wens dat Luke en ik iets meer zullen worden dan vrienden, of beste vrienden ofzo.

Ik doe mijn ogen open en zie Luke naar me kijken, grijnzend. Ik kijk op zijn mobiel en het is onderhand al twaalf over elf. ''Dus, moet ik nu gewoon afwachten totdat mijn wens echt uit komt?'' vraag ik. ''Jep, je mag ook gewoon vertellen wat je wens was dan doe ik dat ook.'' zegt hij.

''Na-ah dat doe ik dus echt niet,'' lach ik. ''Tenzij jij het eerst gaat vertellen.'' Luke rolt zuchtend zijn ogen. ''Nee jij doet het eerst en daarna ik.'' ''Nee jij eerst,'' zeg ik. En zo gaan we verder discussiëren.

''Oké, oké ik zeg het wel.'' zegt hij uiteindelijk zuchtend. Ik lach triomfantelijk en wacht af op zijn antwoord. Als hij niks zegt frons ik mijn wenkbrauwen. ''Nou?'' vraag ik ongeduldig. ''Oh God straks word ik afgewezen,'' hoor ik hem mompelen. ''Afgewezen?'' vraag ik dom.

''Ja,'' zegt hij. ''Wat bedoel je daarmee?'' vraag ik nieuwsgierig. ''Oké dit heb ik gewenst.'' Hij schraapt zijn keel voordat hij verder vertelt.

''Ik wens dat Sydney en ik iets meer zullen worden dan vrienden, en ik bedoel geen beste vrienden.'' mompelt hij. Of hij kan mijn gedachtens lezen of dit is gewoon eng. ''Wauw,'' is mijn reactie. ''Je reject me toch niet hè?'' vraagt hij nerveus. Ik schud lachend mijn hoofd. ''Nee het is gewoon..'' ''Gewoon wat?'' onderbreekt hij mij.

''Ik heb precies hetzelfde gewenst,'' mompel ik.

•

•