Last Tear | L.H | Dutch

•Chapter Six•

•You don't get to choose if you get hurt in this world, but you do have some say in who hurts you.•

Sydney's POV.

Het is al een maand later, vandaag is het precies twee maanden geleden dat Luke en ik elkaar ontmoet hebben. We gaan dat zeg maar 'vieren' en vanavond ga ik, stiekem, naar hem toe. Bethany, Jacey en Davy gaan ons privacy geven, zei Luke. Ik vind het wel spannend, ik weet niet waarom maar ik wil weten wat hij gaat doen.

Ik moet eerst een outfit uitkiezen, daarna moet ik zo onopvallend mogelijk ontsnappen van mijn huis, wat ik al vaker deed. ''Sydney!'' hoor ik mijn vader roepen. Voordat ik 'ja' terug wil gaan roepen stormt mijn vader mijn kamer binnen. Gelukkig was ik niet aan het omkleden of iets dergelijke.

''Wat is er?'' vraag ik boos. ''Wat ga je doen?'' Hij wijst naar een setje kleding op mijn bed. Ik voel dat ik ben betrapt. ''Niks, dat is alvast een schooloutfit voor maandag.'' lieg ik nerveus. Hij kijkt mij achterdochtig aan.

''Wat was er?'' vraag ik weer. ''Nee, niks laat maar. Ga huiswerk maken.'' zegt hij en hij loop de kamer uit en doet mijn deur met een klap dicht. Ik zucht opgelucht terwijl mijn hart nog op een harde tempo klopt.

''Ik hoop dat hij niet de hele tijd achterdochtig blijft,'' zucht ik. Ik werp een blik op de klok en zie dat het al bijna negen uur is. Nog een uur voordat ik vertrek en hopelijk niet betrapt word.

•

''Alvast weltrusten,'' hoor ik mijn vader zeggen. Kort daarna hoor ik een deur dicht gaan en gaan de lichten uit. Oke, nog een kwartiertje voordat ik vertrek. Het is al bijna kwart voor tien en ik weet dat het vroeg is in het weekend om te gaan slapen maar mijn ouders kijken altijd tv in de avond en Katherine gaat altijd Gossip Girl kijken.

Ik hoor een alarm af gaan en doe het meteen uit. Tijd om voor de zoveelste keer te ontsnappen. Ik wil mijn raam open doen en zie een gedaante onder mijn raam zwaaien. ''Luke!?'' roep ik. Snel doe ik mijn hand voor mijn mond. ''Sydney!'' roept hij.

•

Het is al bijna elf uur en Luke en ik liggen tegen elkaar aan. Toen Luke mij een uur geleden ging helpen om te ontsnappen gingen we, hand in hand, naar zijn ''huis'' toe. Ik moest mijn ogen dicht doen en hij begeleidde me naar binnen. Toen hij zei dat ik mijn ogen open mocht doen zag ik gelijk overal kaarsjes, lichtjes en rozenblaadjes. Ik kreeg tranen omdat het te mooi was om waar te zijn.

We gingen kort daarna even wat eten en praten en nu liggen we hier, op zijn bed, tegen elkaar aan.

''Je weet dat ik van je houd, toch?'' vraagt hij aan mij. ''Ja, dat heb je al duizend keer gezegd, ik houd ook van jou,'' antwoord ik en ik kus hem.

De kus wordt onderbroken door de deur. ''Sydney kom NU hierheen!'' roept mijn vader mij. ''Hoe wist je dat ik hier was?'' vraag ik boos. ''Ik zag jou uit het raam smokkelen met hém. Ik dacht dat hij jou ging ontvoeren!'' antwoordt mijn vader.

''Wát zeg je? Heb je de politie gebeld!?'' roep ik boos. ''Ja niemand gaat mijn dochter ontvoeren midden in de nacht,'' antwoordt mijn vader simpel. Ik ben half verbaasd, mijn vader is nóóit echt bezorgd om me geweest, en nu opeens wel?

Ik zie de polities binnen komen, ze pakken Luke vast en duwen mij daarom op de grond. ''Nee! Laat hem met rust hij heeft niks gedaan!'' roep ik en ik trek aan de armen van de politieagenten.

''Jonge dame, ga aan de kant.'' De politie agent duwt me weg. Luke kijkt verward en probeert zich uit de greep van de agenten te ontsnappen. ''Luke!'' jammer ik.

''Sydney!'' roept hij terug, terwijl hij zich los probeert te worstelen. Ik ren naar hem toe maar mijn vader houdt mij tegen. ''Laat me los, ik háát je!'' roep ik boos.

Ik hoor nog een ''ik houd van je'' en daarna niks meer. Ik huil en mijn vader sleept mij mee naar zijn auto. Ik zie Luke nog naar mij kijken, voordat hij in de politieauto wordt geduwd.

Zijn ogen stonden vol met pijn, verbazing en woede.

•

•