For Blood/Mendes

Bölüm 5

Uyandım. İlk kaçmaya çalıştığımda olduğum odada uzanıyordum. Dün ne olduğunu hatırlamaya çalıştım. Aah, evet o piç bana işkence etmişti. Telefonumu dün buraya bırakmıştım ama yoktu.

Tam kapıdan çıkacakken telefonum çaldı. Shawn'ın yakınlarındaydı. Telefonu açtı ve ''Alo? Evet, onun telefonu.'' Babam olmaması için dua ediyordum, umarım George'tur diye düşünürken bir şeyler dedi ama kaçırdım. ''Şu an uyuyor, gece onun için biraz yorucuydu da. Uyanınca sizi aramasını söylerim, iyi günler.'' Eğer konuştuğu kişi babamsa ''Gece onun için biraz yorucuydu.'' lafını çok yanlış anlar. Mutfağa girdim ve ''Kiminle konuştun, bana ne oldu ve neden gece onun için yorucuydu dedin?'' dedim. ''Öncelikle sana da günaydın ve gayet iyiyim. Bunun dışında arayan Charlie diye bir çocuktu, acıya dayanamadın ve bayıldın. Ha bir de doğruyu söyledim gece senin için yorucuydu. Değil mi?'' dedi. Charlie olması iyiydi onu unutamadım falan sanıyordu. ''Sevişmişiz gibi davranmayı kes, bana işkence ettin! Belim ve boynum hala acıyor!'' dedim. Sırıttı ''Neden sırıtıyorsun?'' dedim o da ''Her şeyi takıyorsun da ona sevgilin olduğumu söylediğimi takmıyorsun.'' dedi. Demek ki duyamadığım yerlerde bunu söyledi. ''İyi de duymadım.'' dedim bana 'Biliyorum, kesin öyle olmuştur.' bakışı atıyordu çok takmadım.

Akşam oldu ve gün normal geçti. Sonra yattık.

Bugün de normal geçti derken ormanın içinden polis arabalarının ışıkları ve siren sesleri geliyordu. Lanet olsun! İki gündür George'yi ya da babamı aramıyorum. Shawn ''Lanet olsun! Ne yaptın yine? Sana gidemeyeceğini daha kaç kere söyleyeceğim.'' Aslında ben bir şey yapmamıştım ama bu durum işime yaradı. Ön kapıya doğru koşmaya başladım. Belki sadece kendi kaçar diye ama olmadı. Yine beni yakaladı ve arka kapıya doğru koşmaya başladı ben de omzundaydım. Çok iyi, herhalde böyle polis gelir ben arka kapıya da ön kapıya da araba koyayım da hangisini kullanmak gerekirse onu kullanırım diye düşünmüş. Her neyse işte. Arkadaki arabaya bindik ve gitmeye başladık. Çok sinirli görünüyordu.

''Nereye gidiyoruz?'' dedim. Beni duymamış gibi ''Sana iki gündür iyi davranmaya çalışıyorum ama yine olay çıkarıyorsun! Hiç akıllanmayacak mısın? Benden korkmuyormuş gibisin ama sana öğreteceğim. Benden korkmalısın, vardığımızda sana öğreteceğim. Benden korkacaksın!'' dedi. Ona benim alakam olmadığını anlatmaya çalıştım ama olmadı. Açıkçası korkuyordum ama böyle dediği için daha çok korkuyordum. İki gündür canımı acıtmıyordu, kan içme gereği de duymuyordu. Şu an sıçtığımın farkındayım. Uyumak yani en başarılı olduğum şeyi yaptım.