Pijn

Deel 10

'Misha?' Zei Dillen verward. 'Misha,' zei Tim met het toon om niet boos te klinken. Ik stapte opzij om niet in de midden te staan van de twee jongens. Ze keken me allebei verward aan. Ik kon de lef niet vinden om in hun gezichten te kijken dus keek ik naar de grond toe. Dillen was de gene die de stilte had verbroken. 'Waarom..?' Ik wist niet waarom. Ik kon het gewoon niet meer. Het was niet met opzet. Maar... Er kwamen geen worden uit mijn mond. Ik kon het niet uitleggen. Dillen kreeg geen antwoord omdat ik zo'n lafaard ben. Zonder dat ik het merkte liepen er tranen over mijn wangen heen. Opeens barste ik huur uit van tranen, legde mijn handen voor mijn ogen en zakte tegen de muur door mijn knieën op de grond. Dillen en Tim waren allebei stomverbaasd en zeiden niks. Zonder iets te zeggen kwamen ze allebei naar me zitten. Ze zeiden niets, deden niet. Ze zaten daar gewoon naast me. Ik haalde mijn handen weg en keek naar ze allebei. Ze zaten gewoon naar me te staren. Dillen begon mijn tranen weg te vegen. Tim stond op en stak zijn hand uit voor hulp. Ik pakte zijn hand en liet hem me omhoog trekken. Ook Dillen ging nu opstaan. 'Kom,' zei hij. En zonder te vragen liepen we allebei hem achterna. Hij deed een deur open naar tuin. Het was prachtig en groot. Zonder te wachten liep ik meteen weg naar de vel blauwe water. Ik leunde op een houten hek wat bleek door te lopen naar een bruggetje. Ik liep over brug heen en zag dat ik in een kleine eilandje zat. Ik ging op een kleine bankje zitten en keek naar de water stroom. Dillen kwam naast mij zitten en zei even niets. 'Tim is even naar de wc gegaan,' zei hij om de stilte te breken. Ik begon even heel zacht te lachen, maar het stopte al op het moment dat het begonnen was. Op Dillens gezicht was een zachte glimlach te zien. Hij legde drie vingers om mijn kin heen en dwong me zachtjes om naar hem te kijken. Hij streelde heel langzaam mijn wang en stopte toen weer wanneer hij mijn kin kon vastpakken. Hij keek recht in mijn ogen en toen naar mijn lippen. Met zijn duim streelde hij langzaam mijn lip en keek weer in mijn ogen. Ik was te zwak om iets te doen. Of misschien wouw ik gewoon niks doen. Maar iets trok mijn focus en ik draaide mijn hoofd weer om.

Na weer een tijdje stilte zei dillen iets wat mijn hart liet stoppen. 'Zou ik je naar huis brengen?'  Hij wist het niet niemand wist het. Voordat ik kon reageren had Tim al iets gezegd. 'Nee,' zei Tim streng toen hij door de deur heen liep, 'Misha gaat niet meer naar die huis,' Dillen keek hem verbaast aan en keek toen naar mij. 'We kunnen haar niet voor altijd hier houden. En haar vader is opzoek naar haar hoog waarschijnlijk. 'Nee,' zei ik toen, 'Ik ga niet terug naar die huis. Nooit meer,'. Toen ik dat zei kwam er een kleine lachje op Tims z'n gezicht. 'Als mijn vader me ziet ben ik dood,' zei ik bijna onhoorbaar. Dillen keek mij aan alsof hij het nu pas in elkaar had gezet alsof zijn gedachtes een stukje puzzels was en dit zijn laatste stukje was. Ik stond op en liep weer weg. Ik wouw even alleen zijn om te denken wat ik zou doen.

'Er is iets met jou...' zei Tim bedachtzaam. 'Huh..?' Dillen draaide zijn hoofd om naar Tim. 'Wat bedoel je?'
'Je bent niet normaal. Niet zoals anderen,'
'Moet dat dan?'
'Nee, dat bedoel ik niet. Jij hebt een geheim,'
'Uhm.. ik heb zoveel geheimen voor jou,'
'Nee niet mij... Misha, je wilt niet dat Misha er achter komt,'
Dillen schrok van die antwoord. Hij stond op en liep ook weg. 'Ja dus,' zei Tim nog achter hem, maar Dillen reageerde niet.

'Mooi hier huh?'
'Ja. Het is rustend,'
'Had ik maar zo'n tuin'
'Hoe wist je het?'
'Wist ik wat?'
'Je weet wat ik bedoel,'
Tim liet een zware zucht gaan.
'Door de nieuws. Ik hoorde dat je in een ongeluk was en ging ik je zoeken. Eerst ging ik naar je huis waar ik aanbelde. Je vader zei dat je gewoon in je kamer zat, maar toen ik zei dat je daar niet was flipte hij. Hij stormde jou kamer in en toen ik probeerde te verlaten hield hij mij vast tegen de deur aan gedrukt. Ik heb er nog steeds een blauwe plek van,'
Tim liet z'n blauwe plek op z'n schouder zien.
'Het spijt me!'
'Maakt niet uit joh. Jij was het niet,'
'Het is wel mijn schuld,'
'Hoe is het jouw schuld. Jij hebt niet tegen je vader gezegd dat hij dit moet doen,'
'Als kinds af aan leek ik sprekend op m'n moeder. En toen ik 5 was verliet ze ons. Mijn vader zegt altijd dat het mijn schuld was. En omdat hij zo'n sprekend hekel aan mijn moeder heeft kan hij het niet uitstaan om mij te zien.'
Tim wist niet wat hij moest zeggen.
'Dus het is wel mijn schuld,'
Tim pakte mijn handen vast.
'Zeg dat nooit meer. Het is niet jouw schuld. Er is gewoon iets mis met jouw vader. Jij kan er niks aan doen,'
Onze vingers knoopte in elkaar. Hij liet een hand los en pakte iets uit zijn broekzak. Ik opende mijn hand voor hem. Hij liet iets in mijn handen vallen. Ik liet hem los en zag wat het was.
'Sorry. Ik was vergeten dat ik hem had,'
'Jij was het,'
'Was wat,'
'Jij zei het toen ik bewusteloos was,'
'Jij.. jij hoorde alles wat ik zei?'
Ik legde mijn hand op zijn wangen en trok zijn voorhoofd tegen de mijne aan.
'Ja,'
Hij trok me nog dichterbij hem en begon mij te kussen.
'Ik meende alles wat ik zei,'