unexpected love

013

Perspectief soukaina.
Ik wordt langzaam wakker door de zon die in mijn ogen schijnt. Ik glimlach en kijk naast me waar ik safuane zie liggen. Zijn mooie goudbruine lokken haar hangen speels voor zijn ogen.

Ik druk een kus op zijn wang en sta vervolgens op. Ik loop naar mijn koffer toe en haal daar een leuk setje uit. Het is een shirt met een bijpassende witte rok. Simpel maar leuk!
Ik pak een handdoek en neem een warme douche. Ik smeer me daarna in met bodylotion en kleed me aan.

"Soukaina" hoor ik safuane slaperig roepen. "Ik ben in de douche" roep ik terug. Ik lach. Ik doe mijn haren in een hoge paardenstaart en maak me lichtjes op.
Dit is onze laatste dag hier en ik wil daar enorm gebruik van maken.
De twee weken vlogen voorbij. Ik loop de badkamer uit en tref safuane aan op de grond.
"Wat doe je?" Vraag ik lachend. "Ik ben kapot" mompelt hij met gesloten ogen. Ik lach en sla hem met een kussen.

"Opstaan, dit is onze laatste dag hier zo en ik wil nog veel dingen doen" zeg ik streng en trem hem omhoog. Hij lacht en komt dicht bij me staan. Hij neemt mijn hoofd in zijn handen en drukt een lange kus op mijn voorhoofd. "Ik ga douchen oke" ik knik en duw hem richting de badkamer. Hij grijnst en slaat dan de deur dicht.

Ik pak mijn telefoon en bekijk wat snaps van leyla. Ik heb haar zo erg gemist!
Ik besluit haar om te gaan bellen. Na lang overgaan wordt er eindelijk opgenomen.

Ik- hey leyla
Leyla- hey lieverd hoe gaat het met je? Heh je het naar je zin in Qatar?
Ik- ja enorm, het is een prachtige plaats om naar toe te gaan.
Leyla- mooi zo. Ik moet je trouwens wat vertellen.
Ik- vertel dan.
Leyla- ik vertel het je waneer je in nederland bent.
Ik- wauw leyla ik was zo benieuwd.
Leyla- hahaha ja daarom deed ik het juist. Maar goed ik ga nu maar weer dan kan jij genieten van je vakantie.

Ik lach en neem afscheid van haar. Ik leg mijn telefoon weg en pak nog snel een heuptasje waar ik wat kauwgum in doe en mijn telefoon. Ik pak het geld uit samir zijn broek zak en stop die vervolgens in mijn tasje.

Samir loopt de badkamer uit. Ik fronst waneer hij me gebogen over zijn broek ziet zitten. "Wat doe je?" "Ik steel je geld" zeg ik met een dood normaal gezicht. Hij lacht en trekt hoofdschuddend zijn shirt aan. "Ga je mee ontbijten?" Ik knik en loop achter samir aan.

Hij slaat zijn arm om me heen en drukt een kus op mijn haren. We komen aan in het restaurant. De heerlijke geur dringt onze neuzen binnen. Gelijk rennen we naar de borden en scheppen heel wat op. Als we beide onze borden vol hebben zoeken we naar een tafeltje. Alles is zo wat vol. "Zullen we buiten zitten dan?" Stel ik voor. Hij knikt en loopt voor mij naar buiten.

We nemen plaats en kijken naar het mooie uitzicht op zee. Het enige na deel aan buiten zitten zijn de wespen en de wind. Mijn servet vliegt weg. Zuchtend sta ik op en pak hem van de grond. Ik doe dit puur uit beleefdheid want dit is niet mijn hotel. Net waneer ik de servet van de grond af wil pakken verschijnt er een jongen.

Hij pakt de servet en geeft die dan met een glimlach aan mij. "Thank you" zeg ik vriendelijk en draai me om. Ik wordt vastgepakt aan mijn pols. Geschrokken kijk ik de jongen aan. "No problem, what is your name?" Vraagt hij.
Ik kijk via mijn ooghoeken naar samir. Hij heeft ons niet door. "Soukaina, can you please let me go" zeg ik een beetje ongemakkelijk terug. Hij schud van nee.

Ik probeer mijn pols uit zijn greep te trekken maar hij is te sterk. Ik voel het bloed stoppen met stromen. Mijn hele arm trekt in eens blauw. "Auw!" Roep ik. Samir kijkt ons aan en loopt gelijk op ons af. "Let her go, right know!" Roept hij gelijk boos. De jongen lacht. "Samir, ken je me niet meer ofzo?" Zegt de jongen. Hij kon gewoon al die tijd nederlands. "Samir" piep ik bang.
Hij grijpt mijn hand vast. "Rustig maar" fluistert hij zacht. "Laat haar gaan. We praten wel waneer we alleen zijn"

De jongen kijkt ons twijfelend aan. "Ga" hij laat mijn pols los, gauw ren ik naar het tafeltje en ga bang zitten. Samir praat wat met die jongen. Op eens lopen ze weg. Ik sta op en kijk om me heen of ik ze ergens zie lopen. Maar nee. Ze zijn plots verdwenen.

Een naar gevoel kruipt in me. Straks gebeurd er iets ergs.

Ik ga weer zitten en eet mijn eten op.

Samir waar blijf je?

Wordt vervolgt.

Zouden jullie in de reacties jullie mening over het verhaal willen zetten. Ik bem erg benieuwd.