unexpected love

014

Ik blijf ongeduldig om me heen staren. Waar blijft samir nou!

Boos sta ik op en loop het restaurant uit. Ik zoek nog eens goed in de lobby en vindt hem uiteindelijk bij een tafeltje. Aan hem te zien is hij erg geschrokken.

"Samir!" Roep ik. Hij kijkt mijn kant op en staat op waneer ik op hem af kom lopen. "Rustig maar alles is in orde" ik begin zacht te snikken terwijl ik mijn armen om zijn middel heen als. Hij gaat met zijn vingers door mijn haren heen en drukt een zachte kus op mijn hoofd. "Wat is er allemaal gebeurd en wie is die man?" Vraag ik. Hij kijkt me lang aan.

"Een oude bekende van mij. Zijn ouders werkte vroeger voor mijn vader" zegt hij. Zodra hij over zijn vader begint gaat er een gloed over zijn ogen. Het lijkt alsof hij wilt gaan huilen. Alleen vermand hij zich zelf en kijkt weg. "Samir laat het los. Je zit er zo mee. Je vader gaat zijn verdiende loon wel krijgen" zeg ik. Hij knikt en grijpt naar mijn hand. "Kom dan gaan we wat winkels bezoeken. Dat wilde je toch zo graag?" Lacht hij. Ik knik en trek hem mee naar buiten.

We lopen wat winkels in en uit. "Is dit niet wat voor je moede-" ik stop mijn zin geliuk als ik me besef dat zijn moeder overleden is. Hij kijkt me boos aan en loopt woedend het winkeltje uit. Ik loop achter hem aan en kan hem nergens meer vinden zodra hij de weg over steekt. Een schuldgevoel overspoelt me zowat. Hoe kon ik dat nou zeggen terwijl ik al wist dat zijn moeder allah y rahma overleden was.

Ik had het zelf niet eens door dat ik dat zei. Ik zucht en laat me zakken op een bankje. De tranen stromen over mijn wangen naar beneden. Ik voel me nu zo schuldig. Dit zou een leuk dagje moesten worden, maar ik heb alles weer verpest voor ons.

Nadat ik zeker een half uur heb gehuild besluit ik maar om terug te gaan naar het hotel. Ik loop de kamer binnen en laat me vallen op de verschoonde bed. Ik sluit mijn ogen en voel wat naast me bewegen. Ik kijk op en zie safuane met tranen in zijn ogen staan. Hij pakt zijn koffer en begint er van alles en nog wat in te gooien want vanavond vertrekken we weer naar nederland.

"SSamir" fluister ik. "Niet nu okey" mompelt hij en loopt weg zodra hij de laatste spullen in zijn koffer heeft gepropt. Ik neem diep adem en sla de dekens over me heen. Ik heb zo'n spijt van mijn woorden. Maar hij hoeft ook weer niet zo erg te reageren. Hij weet dat ik het niet echt bedoelde en dat het niet opzettelijk was gedaan.

Ik kijk naar de klok en zie dat ik nog maar 15 minuten heb om in het restaurant te gaan eten. Laat ook maar! Ik ga toch geen hap door mijn keel heen krijgen.

Ik trek mijn pyjama aan en zet mijn spullen klaar voor morgen ochtend. Ik poets mijn tanden en vlecht mijn haren. Snel loop ik naar het bed toe en val in slaap.

Wordt vervolgt.

Het spijt me zoooooo erg van mijn afwezigheid. Ik ben echt gewoon te lang weg geweest en ben zelfs dit verhaallijn vergeten😅😭
Ik hoop dat jullie willen stemmen en bij minder dan 5 stemmen haal ik dit boek eraf want dan weet ik al dat jullie dit verhaal lijn ook zijn vergeten of iets in die richting😂
Inshallah tot snel.