The Lost Soul

Chapter 6: Save by Jasper

Unti unti siyang lumapit saakin, at akma akong hahalikan. Sinubukan kong kumawalas mula sa pagkakahawak nya, but I failed.
Sobrang higpit at lakas niya. Umiyak na ako dahil sa kaba at takot na nararamdaman. I cried for help, pero walang may nakarinig. 

"La-lance.......please........stop this." pagmamakaawa ko sakanya. Pero para siyang bingi at hinalikan pa rin ako.

Ramdam ko sa mga halik niya ang galit at poot. Para siyang asong ulol na sabik na sabik sa isang buto. Pumikit ako nang mariin at nagdasal. Sana matigil na tong ginagawa ni Lance. Naramdaman kong tumigil siya. Pero kita pa rin sakanyang mga mata ang galit at poot. Nakita niya akong umiiyak pero parang wala lang ito sakanya.

"Ple......please...Lance......Please......ta....tama na." hikbi ko. Pero binalewala niya lang ito. 

Mas lalong lumakas ang hikbi ko nang tiningnan niya ako sa katawan. Sumigaw ako nang sumigaw pero walang may nakarinig. Hindi ko alam kung asan kami ngayon. Hindi ko alam kung ano ang gagawin. Pumikit ulit ako at 

si Jasper! I remember Jasper. 

Napunit na nang tuluyan ni Lance ang suot kung bestida. Ngayon nakabalandra na sakanya ang dibdib ko. I looked at his eyes................ang galit at poot ay napalitan ng libog at pagnanasa. Umiyak na ako ng umiyak. This can't be. 

"Jas........Jasper.......please help me! Pleaseeeee." sigaw ko.

I opened my eyes and

.

.

.

I saw him. Nakita ko siya sa labas. Naglakad siya papalapit saamin............naglakad siya papalapit sa sasakyan. 

"Jasper!" sigaw ko ulit. 

Binuksan niya ang pinto kung saan naroroon si Lance. Napapikit ako dahil sa malakas na impact nang pagkakabukas niya. Sa sobrang lakas ay nasira ito. Napatigil si Lance at nabigla nang makitang sira at bukas ang pinto nang sasakyan niya. 

"WHAT THE FUCK! SINONG GUMAWA NITO? HUH! SINO?" sigaw niya na galit na galit dahil sa nakita.  Hindi niya nakikita si Jasper, ako lang. Lumabas si Lance dito at hinanap kung sino ang sumira.

"MAGPAKITA KANG HAYOP KA!" sigaw niya ulit.

Lumapit si Jasper sakanya at akma sana niyang susuntukin..............but stop him. 

"No Diane." he said at sinuntok nang malakas si Lance. Sa sobrang lakas ay napahiga at napakapit ito sa duguan niyang labi.

"T*ngina. Sino ka? Asan ka? Magpakita ka saakin?" sigaw niya at hinanap kung sino ang sumuntok sakanya. 

Sinuntok ulit siya nang sinuntok ni Jasper sa mukha. Mula sa ilaw nang buwan sa labas ay kita ko ang galit na galit na mapupula niyang mga mata. Dali-dali akong lumabas ng sasakyan para pigilan siya. Baka mapatay niya si Lance. Hinawakan ko ang nakayukom niyang mga kamay. Nanginginig ito sa galit. I looked at him............at naramdaman kong kumalma siya mula sa pagkakahawak ko. 

"Tama na Jas." malumanay kong sambit sa kanya. Tinignan niya ako at pinunasan ang mga luhang tumulo ulit galing sa mga mata ko. 

I hugged him. "Thank you Jasper. Thank you because you're here. Thank you because you save me."

Nakaramdam ako ng kapayapaan mula sa mga bisig niya. Pakiramdam ko ligtas ako. Pakiramdam ko wala na ulit makakapanakit saakin. Naramdaman kong niyakap rin nya ako. Niyakap niya ako nang mahigpit nang sobrang higpit.

"I'm sorry Diane. I'm so sorry dahil hindi kita naprotektahan. I'm sorry dahil ngayon lang ako."

Nang narinig ko siyang magsalita ay mas lalong lumakas ang hagulgol ko. Hindi ko alam pero sobrang nagagalak ako dahil nandito siya.
Sana
.
.
.
.
.
.
.
.
dito nalang siya. Sana totoo ka nalang Jasper.  

Kumalas siya mula sa pagkakayakap naming dalawa. Lumapit siya sa nakahandusay na si Lance. Akala ko ay susuntukin niya itong muli pero nagkamali ako. Lumuhod siya at hinubad ang polong suot nito. Nang mahubad niya na ito ay saakin naman siya sunod na lumapit at tinakpan ang aking dibdib gamit ng polo.

I looked at his red eyes.............hindi ko maintindihan kung anong emosyon ang meron dito.
Lumapit siyang muli sa nakahandusay pa rin at walang malay na si Lance. Binuhat niya ito papuntang backseat at doon ipinasok. Nang naipasok niya na ito ay lumingon siya sa akin. 

"Let's go! Dalhin natin siya sa hospital." he said. "Ikaw ang magmaneho." dagdag niya at itinuro ang walang pintong driver's seat. Pagkatapos niyang sabihin yun ay pumunta siya sa kabilang upuan at pumasok na doon. Pumasok na rin ako ng sasakyan.

Tahimik naming tinahak ang daan papuntang hospital. Wala ni isang nagsalita sa aming dalawa. Gusto ko sanang tanungin kung saan siya galing kanina? Kung ba't siya biglang umalis? But I remained silent. Napalingon ako nang biglang nagising si Lance mula sa likod.

"A....asan tayo pupunta? Si...sinong bu...bumugbog sa..akin?" tanong niya nang namimilipit sa sakit dahil sa bugbog na natamo. Hindi ko siya sinagot, tumingin ulit ako sa daan at diretsong nagmaneho.

"May maligno ba kanina. Maligno ba ang sumuntok sa akin? Sino yung tinawag mo kanina? Huh Diane? Maligno ba ang tinawag mo kanina?" sunod sunod niyang mga tanong. Still, hindi ko parin siya sinagot. Tumingin ako sa gilid kung saan naroroon si Jasper. Seryoso lang itong nakatingin sa daan. Hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa isip niya.

"Hmmmm, Diane..........So-sorry pala sa nagawa ko kanina. Sorry dahil natakot kita. Sorry dahil hindi ko napigilan ang sarili ko." sambit ulit ni Lance na siyang ikinabigla ko. Tiningnan ko siya sa rear view mirror. Nakita ko naman ang pagsisisi sa mga mata niya.

I looked at Jasper again. This time, nakatitig na siya saakin. Nang magtama ang aming mga mata ay nalungkot ako dahil umiwas siya agad.
-
Nang makarating kami ng hospital ay tinulungan kong lumabas mula sa sasakyan si Lance. Naglakad kame sa loob habang nakakapit siya saakin. Si Jasper ay nakasunod lang sa likod.
Huminto kami sa nursing station para magpa assist sa paglinis ng mga sugat ni Lance. Pinaupo ko siya sa patient's bed. Nang may nurse nang dumating ay iniwanan ko na siya at tumalikod na para sana umalis kasama si Jasper. Nang akma na akong aalis ay biglang hinawakan ni Lance ang kanang kamay ko.

"I'm so sorry again, Diane. Sana ay mapatawad mo ako" sabi niya habang nakatungo.

"Hindi ko alam Lance. Alam mo bang hindi kita nakilala dahil sa inasal mo kanina. Ibang iba ka. Ibang iba ka sa Lance na nakikita ko araw-araw. Hindi ko alam kung alin doon ang totoo. Sana Lance..................hindi na kita makita ulit." Matapos kong sabihin yun ay binawi ko ang kamay na hawak niya at umalis na.