"නැගිටිනවා...නැගිටිනවා...උබේ වැඩේ නිදාගනන් එකමයි."
"මොකද බන් උදේ පාන්දර වද දෙන්නෙ අද සෙනසුරාදනෙ...අදවත් පොඩ්ඩක් නිදාගන්න දියන්කො."
"අනේ මේ ලෑස්ති වෙයන් බන් ඉක්මනට අපි දැනටමත් පරක්කුයි."
"කොහෙද යන්නෙ අද නිවාඩුයිනෙ."
"මතක නැද්ද අද අපි ට්‍රිප් එකක් යන්න කතා කරගත්තෙ."
"අනේ බන් මට අද කම්මැලියි උබල ගිහින් වරෙන්"
"උබට ඉතින් හැමදාම කම්මැලියිනෙ.එහෙනම් අපි යනවා.උබ ඔය ඇදට වෙලාම ඉදපන්"
ඒ මගේ හොදම යාලුවා කියන එකා.නම අශාන්.අද මගේ යාලුවො ටික ට්‍ර්ප් එකක් යන්න ලෑස්ති කරගෙන හිටියා.ට්‍රිප් එකක් කිව්වට උන් ට්‍රිප් යන හැටි මම දන්න නිසා තමයි මම බොරුවක් කියලා නැවතුනේ.උන් එක්ක ට්‍රිප් එකක් යනවා කියන්නෙ මගේ මුලු සේසතම ඉවරයි.උන්ට පුලුවන් නම් මාවත් විකුණලා කීයක් හරි ගනීවි.
මම නිසල්,මම දැන් ඉගනගන්නෙ දහය වසරෙ,මගේ අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම දැන් මගේ ලග නෑ.එයාල දෙන්න මම පොඩ් කාලෙම හදිසි අනතුරකින් මේ ලෝකෙන් සමු අරගෙන ගිහින්.මට මගේ අම්මයි තාත්තයි මතක නෑ.අඩුම තරමෙ photo එකකින්වත් දැකලා නෑ.මොකද මගේ අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම කිසිම දවසක photo එකක් අරගෙන නෑ කියලා තමයි.(මමත් මුලින්ම ඒක විශ්වාස කරේ නෑ). දැන් මට ඉන්නෙ මගේ මාමයි නැන්දයි විතරයි.එයාලත් මීට අවුරුදු 03කට කලින් ඇමරිකාවෙ පදිංචියට ගියා.මටත් එයාල එක්ක යන්න කතා කරත් මොකක් හරි හේතුවකට මට මෙහෙම ඉන්න හිතුනා.මම නැවතුනේ මගේ හොදම යාලුව නැවතිලා හිටපු බෝඩිමේ.එයාගෙ පවුලෙ අයත් මගේ මාමවයි නැන්දවයි හොදට අදුරනවා.
බෝඩිම ගැන කිව්වොත් බෝඩිමේ එක පැත්තකින් ඇරෙන්න අනිත් තුන් පැත්තෙම තාප්ප වලින් වට වෙලා තිබුනෙ තාප්පෙන් වට වෙලා නැති පැත්තෙ තිබුනෙ පරණ ගබඩාවක් ඒ ගබඩාවෙ තට්ටු දෙකක් තිබුනා.පලවෙනි තට්ටුවට යන පඩිපෙළ තිබුනෙ තාප්පෙ ගහපු නැති පැත්තට වෙන්න.ඒ පඩිපෙළ හදල තිබුනෙ ලී වලින්.ඒක නිසා ඒක වැස්සට තෙමිලම දිරලා තමයි තිබුනෙ.ඒ පඩිපෙළ බෝඩිමේ ඉදල බලන ඕනම කෙනෙකුට හොදට පේනවා.
