Tercih Meselesi

TM - 15

Bugün günlerden Cumartesi :)

TM - 15

"Senin ayağın ağrımıyor muydu?"

"Ay evet!" deyip sol ayağımı kaldırdım.

Kaşlarını çatarak bir ayağıma bir bana baktı.

"Sağ değil miydi ağrıyan ayağın?"

Yakalandım!
Telaşla diğer ayağımı kaldırayım derken kendi ayağıma takılıp yere düştüm. Hayır sadece ben düşsem yine bir nebze ama düşerken Yankı'ya da aldım yanıma. Birlikte yeri boyladık.
E artık bu kadarına da pes ya! Rezilliğin de bir sınırı olur di mi ama?! Çocuğun üstüne düşmek nedir film klişesi gibi...
Yok yok ben en kısa zamanda kurşun falan döktüreyim ya! Nazar çıksın.

Bu arada hâlâ Yankı'nın üzerindeydim ve o yüzüme bakıyordu. Kalkmam gerektiğini anlayınca elimle yerden destek alayım dedim ama az önce kestiğim kısım yere gelince acıyla feryat edip kalktığım yere geri düştüm.
Merhaba Yankı, yine ben!

Ben kalkmaya çalışıp doğrulurken Yankı da doğrulmuştu, ben düşünce o da tekrar düştü ve sırtını çarptı.

"Ben çok özür dilerim Yankı elim birden yere değince tekrar..."

Daha konuşurdum aslında ama Yankı gözlerini dudaklarıma dikince konuşamadım.

Allah'ım bu bir rüya mı? O ilk defa bir ilgi belirtisi mi gösterdi?
Kalp krizinden gidiyorum galiba. Ayh!

O anın şokuyla mantığımı devre dışı bıraktım. Hatta devre dışı bırakmakla kalmayıp mantığıma bir tekme savurup onu aya yolladım.
Ve hayatımın rezillikler tarihine adını altın harflerle yazdıracak bir olaya imza atıp 'Yankı'yı öptüm'.

Ben de şaşırdım kendime ama dedim ya mantığım o sırada aydaydı.

Peki ya Yankı ne yaptı?
Hiçbir şey.
Tekrar ediyorum : Hiçbir şey yapmadı gerizekalı! Karşılık vermedi yani.
Zaten 10 saniye bile olmadan kendine gelip beni omuzlarımdan iterek kendinden uzaklaştırdı. Altımdan yavaşça sıyrılıp ayağa kalktı. Tabi ben de biraz toparlanıp az önceki rezil pozisyonumdan kurtulmuştum ama yine de yerden kalkamadım.

Karşılık vermedi. Refleks olarak verip sonra çekilse bile olurdu ama en ufak bir tepkisini görmedim olumlu yönde.

Ben yerde kalakalınca "Tutku?" dedi elini uzatıp.

O sırada ağlamamak için kendimi tutmakla meşguldüm. Bu defa acıyan elime dikkat ederek yerden destek aldım ve başım öne eğik bir şekilde odamdan çıkıp kendimi annemlerin odasına attım. Kapıyı da arkamdan kapattım tabi.
Berbat hissediyorum.

Yankı kapıya gelip tıklattı. Aldığı tek cevap burun çekme sesimdi.

"Tutku? Çıkar mısın oradan? Konuşalım hadi gel."

Cevap yok.

"Tutku hadi!"

Ve bu taraftan yine bir sessizlik.

"Tutku, bak o an yaşanmamış gibi yapabiliriz. Ben unuttum bile."

Ne güzel(!) Unutmuş bile. Peki ben nasıl unutacağım acaba?

"Yankı, lütfen git. Annemlere ben bir bahane uydururum. Bu kadar yanımda kaldığın için teşekkür ederim."

Sonrasında birkaç şey söylese de ilk defa umursamadan balkona çıktım.

Beni istemiyor.
Yankı beni hiç ama hiç sevmiyor.
Hayır ben de neyi zorluyorsam kendi kendime?
Sanki Yankı bulunmaz Hint kumaşı. Kendine gel Tutku! Kendine gel, derin derin nefes al.