Hayatı İçtim

-2-

Ve işte o gün....

Annemin dürtmesiyle yataktan fırladım. Gözlerimi ovuşturarak yatağımdan kalktım.Heyecandan kalbim küt küt atıyordu.Bugün kayıt günüydü yani üniversiteli olacaktım artık. Nasıl giyinmeyiliyim ,nasıl davranmalıyım bilemiyordum.Hemen elimi yüzümü yıkayıp, odama koştum. Dolabımın önünde biraz durduktan sonra elime ne geçtiyse giydim ama olmadı. Neredeyse her kıyafetimi denedim olmuyordu , üniversiteli olamıyordum. Sinirimden resmen ağladım. Dolabımın arka köşesinde gözüme çarpan kırmızı elbiseyi çektim.Bu elbisemi ve diğerlerini annem almıştı bana ama genelde elbise giyinmeyi sevmezdim.Giydim. Evet sanki oldu daha olgun duruyordum.Hemen ayaklarıma siyah babetlerimi giydim. Çanta ve takılarımı seçtim. Saçlarımı ve makyajımı ilk defa öznerek yaptım.Evet hazırdım.Annemin hadi gidelim sesinden sonra çıkıp yürümeye başladık.

Terminale geldiğimizde birlikte otobüse bindik. Ben tabi hemen cam kenarına yerleştim. Otobüsün çalışmasıyla kulaklığı takıp cama başımı yasladım. Ve düşünmeye başladım. Artık hayatımda tek başımaydım. Kimlerle tanışacağım acaba? Neler yapacağız? Aşık olacak mıydım? Sevincimde ve üzüntümde yanımda olan ailemin yerini kimler alacak? Sevilecekmiydim acaba, yada nefret mi edilecektim? Ya hadi yalnız kalırsam o zaman ne yapacağım? Kafamı bu düşüncelerle kurcalarken uyuyakalmışım. Annemin bana dokunmasıyla irkildim. Hafif sersemleyerek gözlerinin içine baktım.

" Başak kızım iyi misin? Kan ter içinde kalmışsın. Hadi kalk gelmek üzereyiz." dedi gözlerimin içine bakarak.

" Tamam anneciğim " dedim şaşkın bir vaziyette.

Aman Allah'ım bu nasıl bir rüyaydı. Kafamı iki yana salladım ve unutmaya çalıştım. O kadar gerçekti ki o kömür rengi gözlerinin içine bakmıştım.Kimdi bu çocuk ve benim rüyamda ne işi vardı? Dahada önemlisi beni neden öpüyordu? Hani derler ya rüyada ki kişiler net görünmez diye. Peki o neden bana bu kadar yakın duruyordu ve neden yüzü bu kadar netti.?Gerçek gibiydi... Ama rüyaydı...