Hayatı İçtim

-3-

 Kayıttan sonra eve geldiğim günden beri valiz hazırladım. Neredeyse herşeyimi valizlere tıktım. O kadar zor kapandılar ki üstüne oturup öyle çektim fermualarlarını. Bu kadar valizi nasıl taşıyacağım bilemiyordum. Annem ısrar ediyordu benimle gelmek için ama ben artık tek başıma gitmem gerektiğini düşünüyordum.Elime sıkıştığı not kağıdının üzerinde özel ve devlet yurtlarının adresleri ve telefon numaraları vardı. Ben yurtta kalmak istemiyordum oysa.

 Terminale geldiğimizde annem ve kız kardeşlerimle sarılıp biraz ağladık. Annem kendine çekip gözlerimin içine bakarak ,ciddi bir ses tonuyla:

 "Kendine dikkat et kızım. Kendini ve bizi küçük düşürecek yanlışlar yapma ." dedi.

 " Tamam anneciğim merak etme sen, ben artık büyüdüm ve kendi başımın çaresine bakabilirim. " dedim ve tekrar sarıldım.

 Otobüs hareket ederken el sallayan ailemin giderek uzaklaştığını gördüm. Kendimi bir an güçsüz ve yalnız hissettim. Silkinip kendime geldim.O sırada yanımda oturan benden neredeyse 6-7 yaş büyük bayana gözlerim ilişti. Çok güzeldi. sarı saçları o kadar bakımlıydı ki gözlerimi alamadım. Ne kadar kendine güveni vardı.Dimdik duruşu ve tek kaşını kaldırarak çantasına eğilmesine kadar herşeyi çok hoşuma gitmişti.Birden göz göze geldik ve gülümseyerek ellerini uzattı:

 " Merhaba ben Eda . Kayıt günü görmüştüm seni aynı bölümdeyiz sanırım."dedi

 Bir an kızardığımı hissettim.Şaşkın bakışlarımı üzerinde tutarak:

 " Ben de Başak çok sevindim. Ben sizi görmemiştim. "

 Galiba arkadaş olmuştuk. Yol boyunca muhabbet ettik . Yaptığı konuşmaları ve kendinden emin tavrını imrenek izledim..Bende böyle olmalıydım. Büyümem gerekiyordu artık üniversiteli olmuştum. Ve bir çok kararımı kendim almalıydım.Güçlü olmalıydım. Tabi birde onun kadar havalı görünmek istiyordum. Otobüsteki erkeklerin neredeyse hepsi onu izliyordu. Ama o farketse bile hiç oralı olmuyordu. Ne şımardığını gösteren bir hareket nede hoşlantı gösterecek bir tavır sergiliyordu. Bu davranışları çok hoşuma gitmişti. Sanırım onun gibi olmak için her şeyi yapardım.

 Eda bana, okula yakın , eşyalı bir ev tuttuğunu ve kendine ev arkadaşı aradığını söyledi. Benim için bu çok iyi bir haberdi bu, içten içe sevindim . Ama ailemi nasıl ikna edeceğimi düşündüm. Ona ,önce evi görmem gerektiğini ve aileme danışacağımı söyledim. Halbuki anneme nasıl yalvaracağımın planlarını kurdum durdum hep. İkna etmek biraz zor olacaktı. Yurtta kalmam gerektiğini ve tanımadığım insanlara hemen güvenmemem gerektiğini minyonlarca kez söylemişti bugüne kadar. Ama bir şekilde ikna etmem lazımdı çünkü bu benim için bir fırsattı. Edayı çok sevmiştim daha da önemlisi yanımda öyle birinin olması kendimi güçlü ve havalı hissettirecekti sanırım.Ondan öğreneceğim çok şey olacağını düşündüm.