" Mornee ထယ္ "
ယခင္လို တိတ္ဆိတ္စြာႏိုးထခ့ဲေသာ သူ႔မနက္ခင္းတိုင္းမွာ အခုေတာ့ Message ေလးတေစာင္ျဖင့္ ေန႔သစ္တခုကုိအစျပဳတတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ မျပတ္မကြက္ အၿမဲပို႔တတ္ေသာ ဂ်ံဳးဂုရဲ႕ Message ေလး ဝင္လာမွ အိပ္ရာကထတတ္သည္မွာ အက်င့္တခုလိုေတာင္ျဖစ္ေနခ့ဲၿပီ။
တစ္လဆိုေသာ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ သူနဲ႔ ဂ်ံဳးဂု ပိုၿပီးရင္းႏွီးခဲ့ၾကသည္။ ပိုၿပီး နားလည္ခ့ဲၾကသည္။ သူ႔ရဲ႕ရင္ဖြင့္ေဖာ္သည္ ဂ်ံဳးဂုျဖစ္သလို ပင္ပန္းလို႔ေမွးစက္နားခိုရာသည္လည္း ဂ်ံဳးဂုရဲ႕ရင္ခြင္သာျဖစ္ခ့ဲသည္။ သို႔ထိတိုင္ေအာင္ သူတို႔ေတြခ်စ္သူေတြေတာ့ မဟုတ္ၾကေသး………
ဂ်ံဳးဂုကိုသူခ်စ္လားဟု မစဥ္းစားမိသလုိ စဥ္းလည္း မစဥ္းစားခ်င္။ ဒီတိုင္းေလး အားငယ္ေနရင္ ဂ်ံဳးဂုကိုတမ္းတမိသလို ဝမ္းနည္းေသာအခါမ်ားတြင္လည္း သူ႔မ်က္ရည္စမ်ားကို ၾကင္နာစြာ ဖယ္ရွားေပးမည့္ ဂ်ံဳးဂုကို ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ ခ်စ္သည္ဆိုသည့္စကားထင္ပင္ ေလးနက္မွဳမ်ားက သူတို႔ၾကားတြင္ ႏွစ္ဦးသားနားလည္စြာတည္ရွိခ့ဲသည္။
ေတြးလက္စတို႔ကိုရပ္ၿပီး အလုပ္သြားရန္စီစဥ္ကာ အခန္းထဲမွထြက္ခ့ဲလိုက္သည္။
မနက္စာစားေနက်ေသာ ေဖေဖတို႔ကိုေတာ့ သူလ်စ္လ်ဴရွဴကာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္သည္။
" ထယ္ေယာင္း မနက္စာမစားဘူးလား "
" ဟုတ္တယ္ ေဖေဖ … "
" အင္း… ဒါနဲ႔ ခုတေလာ ဘာထူးျခားေသးလဲ "
ေကာ္ဖီကို အသာငံု႔ေသာက္ရင္း ေမးလာေသာ ေဖေဖမ်က္ႏွာသည္ ဟိုးတုန္းကလိုပင္ ေအးစက္တည္ၿငိမ္လ်က္ရွိသည္။ ခံစားခ်က္တစံုတရာမွ မေဖာ္ျပတတ္ေသာေဖေဖ့ရဲ႕မ်က္ႏွာသည္ ခန္႔မွန္းရခက္လြန္းခ့ဲသည္။
" ဒီလိုပါပဲ "
" ဟုတ္လား … အလုပ္ေတြ အရမ္း႐ွဳပ္ေနလား "
ဘယ္တုန္းကမွ ဂ႐ုတစိုက္မေမးခ့ဲဖူးေသာ ေမးခြန္းအတြက္ ထပ္မံ ဦးေႏွာက္စားရျပန္သည္။ ပညာသားပါလွေသာ ေဖေဖ့ရဲ႕ေမးခြန္းမ်ားသည္ အဓိပၸါယ္ တမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လွည့္စားတတ္သည္။
