Zabarwiona śmiercią

Prolog

-Profesorze coś jest nie tak!
Po tych słowach rozszedł się alarm, narobił on wiele szumu. Po trzech sekundach wszyscy w pomieszczeniu stracili przytomność. Po godzinie alarm ustał, obudziła się tylko jedna osoba. W powietrzu unosił się zapach stęchlizny, wszytko było zalane krwią, można było dostrzec tylko puste ciała, które już opuściła dusza. Tylko jedna osoba na dwadzieścia w środku tego pomieszczenia przeżyła , była ona dziewiętnastoletnią dziewczyną. Miała bladą delikatną cerę, piegi, czarne oczy oraz rude podchodzące pod blond włosy. Czuła się żałośnie że tylko ona przetrwała z litości, nie wzruszyło ją nic co zdarzyło się wokół. Była ona silna, przyzwyczajana do różnych podobnych widoków od małego. Po torturach na własnym ciele. W wieku 3 lat zmuszana była nie raz do zabijania tak zwanych zabawek jej rodziców. Musiała zgadzać się na wszystko, żeby ostatecznie uchronić się od zadawanego jej bólu. Rodzice wymagali od niej coraz więcej, brutalnie się nią opiekując zaznali od niej śmiertelnego wybaczenia. Zabiła ich mając 9 lat, wtedy właśnie zaznała ulgi. Nigdy jej nie złapano za to przestępstwo, nigdy też nie czuła wyrzutów sumienia po tym wszystkim. Wiedziała że nie jest już normalną osobą, ale z łatwością wpasowała się w środowisko. Była sprytna, inteligentna i czasem zgrywała nieśmiałą. Cały czas ukrywała swoją prawdziwą posturę pod maską, nikt nie znał jej prawdziwej historii. Zawsze jeśli chodziło o jej prywatne sprawy, które nie były jej na rękę, kłamała. Jeśli chodzi o to jak sobie radziła to jakoś dała radę, mieszkała sama w kawalerce, niczego jej nie brakowało. Oszczędzona przez co według niej poniżona udała się na wszystkie piętra budynku w poszukiwaniu jakiejkolwiek żywej istoty, niestety ku jej zmartwieniu nikt nie żył. Ze wszystkich stron była otoczona martwymi ślepiami. Mordercy też nigdzie nie było. Najlepsze stwierdzenie w takim momencie to to, że ma się pecha. To jest właśnie historia Millianny Howard seryjnej morderczyni.