Yıllar geçti şiirlerimin ardından
Küf tutmuş kalem tutmayan ellerim
Tüm manalar anlamını yitirmiş
Küsmüşler sözcükler kendi manalarına
Kafamın içinde kavga ediyorlar durmaksızın
Hep bir ağızdan bağırıyorlar
Kaybolmuşluğun içinde bir arayış
Düzensizliğin içinde bir düzen
Amaçları kendi benliklerini bulmak, öz manalarını
Sessiz çığlıkları kulaklarımı kanatıyor
Gözlerimde birikiyorlar damlalar
Aitlik mi istiyorlar özgürlük mü onlar da bilmiyor
Çünkü ne ait olabilmişler tamamıyla ne de özgür
Hep bir grilik sarmış yüreklerini
Tüketmiş bu bilinmemezlik denklemi
Onlar beyaza ve siyaha koşuyorlar
Bazıları ise kabullenmiş yüklendiği manalara
Arayışa çıkmaktan korkuyorlar, içleri ürperiyor adeta
Bildiklerinin ,hissettiklerinin, doğru sandıklarının yanlış çıkmasındansa kabullenişi yeğlemek kolay geliyor onlara
Kalplerine maske takmadan rahata eremiyorlar
Mükemmele ermenin yolu süslü maskelerden geçmiyor
Mutluluğa ,huzura , zenginliğe
Fazla mana yüklüyorlar
Oysaki bilmiyorlar
Manalar şimdi biçare
Şimdi hepsi birer kaçışta...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hüznün Bekçisi
PoesíaSenin adını aşk koydum. Gökyüzü misali sevdim seni. Bir o kadar derin, bir o kadar mavimsi. Bir o kadar sonsuz.. Bir o kadar karanlık, bir o kadar aydınlık. Yıldızlar yerine gözlerini, bulutlar yerine kalbini koydum. Her şeyde biraz send...
