nepenthe • vhope

gerçek ise, burada

•

Merhabalar. En son buraya gireli baya uzun bir zaman oldu. Sizlerle yollarımızı bu platformda ayırma kararı almıştık. Ama o söz bana değil, Taehyung'a aitti. Taehyung size yazar her şeyini, ben anlatırım ona olanları. Hislerimiz, düşüncelerimiz aynı bizim bu adamla. Sevgisini, hassasiyetini beraber paylaşıyoruz.

Kısacası biz Taehyung'la biriz. Hoseok ise, o işte. Adını veremeyeceğimiz bizim için değerli olan "o" kişi işte. Biliyorsunuz, aranızdan bilenler, en azından nelerin olduğunu, kimin kim adına konuştuğunu hissedenleriniz var biliyorum.

Doğru hissediyorsunuz, düşündüğünüz her şey doğru.

Taehyung'la biriz biz demiştim ya size, bu konuda fazlasıyla ciddiydim. İlk 8 yazımız var ya hani, işte onlarda ben varım. Göremeyenleriniz olabilir bu çok normal, işin aslı ben de görmek istemezdim kendimi.
Kurulan her cümle içerisinde parçalanmayı en derininden hissetmeyi istemezdim.
Orada bulunmayı gerçekten istemezdim.

Ama oradaydım işte. Okuduğunuz cümlelerde, kurulan bütün sevgi sözleri, gönül kırıklıklarında ben vardım. Beni tanırsınız, en azından sözleri derinden incelerseniz beni cidden tanıyacağınızı düşünüyorum.
Ben şeyim, okuduğunuz o korkaklık var ya. Evet, işte onun ta kendisiyim.

Korkağımdır ben. Hiçbir zaman kendi adıma cesaret edemedim ona yazmak konusunda. Güzel beylerimin aşkıyla saklayabildim kendimi. Bizi onlara dökerek bir aşkı ortaya serebildim. Korkaklığımın tek güzel yanıysa bu oldu ya zaten benim için. İki güzel beyimin birbirlerine olan sevgilerine, benim sevgimi bağlayabilmemdi.

Taehyung ben gibi konuştu. Hoseok ise o'nun gibi davrandı.

Bu yazılanları iki kişi değil, dört kişi yaşadık biz.

Aşkımızı, göz yaşlarımızı bölüştürmek istedik.

Beraber güçlenelim istedik, biliyorduk çünkü, tek başına kaldırılması fazlasıyla güçtü bu acıyı.

Ortak oldular bana. Benimle beraber bu zorlu yolu yürüdüler. Korkaklığımı gizlediler benden. Onlar değildi çünkü. Benide kendileri gibi göstermeye çalıştılar.

Sonuna kadar böyle ilerledik. Ama sonunda fark ettim ki, ben hâlâ korkağın tekiymişim. Gizlenmişim onların arkasına, göstermemişim kimseye kendimi. O'na, hâlâ göstermemişim kim olduğumu.

Zaman geçti, üzerinden cidden upuzun bir zaman geçti. Duygular gün geçtikçe köreldi. Her bu yazılarımızı okuduğumda kendime şunları soruyorum biliyor musunuz, bu kadar kolaydı peki sevgini bırakmak, neden kendine bu kadar işkence ettin?
Kendime bunu cidden sürekli olarak soruyorum. Hani bu kadar kolaymış ya, sen neden bunu o zamanlar başaramadın ki?

Göz yaşlarına, kırıntılarına, hayal kırıklıklarına, her şeyine hiç mi acımadın?

Aptalmışım.

Biz gerçekten aptalmışız Taehyung.

Sen pişman olamazsın tabii bu durumdan. Sonunuz güzel bitti siz iki aşığın.

Ben de pişman değilim, en azından öyle düşünüyorum. Zamanımı boşa harcamadım. Hissettim, bu dünyadan göçmeden önce hissedebildim bazı şeyleri. Duyguların her tonunu deneyebildim o adam sayesinde. Bu yüzden pişmanlık duymuyorum, asla.

Sadece, işte. Neden saklandığımı anlayamıyorum. Belki saklanmasaydım biz de sizin sonunuz gibi olabilirdik Taehyung.

9. yazımda bunu fark ettim ben, her şey için geç kalınmıştı. Orada söylemiştik ya hani, hiçbir şey için geç değil diye. Yalandı. Senin için değil ama benim için yalandı.

Şimdi bile olsa asla gidemem o'na.

İstemem.

Korkmuyorum da artık bundan.

Ama istemem işte.

Her şey geride bırakmak istedim.. Güzel hisler, sıcak göz yaşları. Bunları biz eskilerde bırakalım ve önümüze bakalım, çoğumuz daha gencecik insanlarız.

Evet, biz önümüze bakalım.

Hoseok, Taehyung'a iyi bak olur mu, sizin sonunuzun bizim gibi olmasına kıyamadım, değiştirdim. O yüzden sonunuzun kıymetini bil ve sımsıkı sarıl sevdiğine, bırakma onu.

Taehyung, bu yola biz bir olarak atıldık. Her şeyimiz bir oldu. 8 yazı sürdü seninle olan bağlantım. 9. yazımızda sen kendine yeni bir yol çizdin, bense aynı yolda ilerleme kararı aldım.

Pişman değilim gerçekten. Hayattayız, ilerleyeceğiz yavaştan. Onsuz da cesaretli olabilirim, hem belki onun sayesinde ileride göreceğim taşlara takılmadan geçebilirim. Güç verdi bana, hissettirdikleriyle beni güçlendirebildi.

Bu yazılardaki Taehyung ve Hoseok, ben ve o'yduk.
Bunu bilmeye sizlerin hakkı olduğunu düşündüm. Okuduğunuz cümlelerin neye bedel olduğunu, hepsinin gerçekten hissedildiğini bilmenizi istedim.

Ve sizden tek bir ricada bulunacağım. Yapmayın, bulmayın onu. Bizim hikayemiz Taehyung ve Hoseok gibi 9. yazıyla eşdeğer olamaz. Bizimkisi böyle olmalıymış, oldu.
Ellemeyin lütfen, ben bıraktım o limanı çoktan.
Sadece dediğim gibi hisler, anılar benimle beraber. Bunlar içinde ben fazlasıyla minnettarım zaten.

Onlar bana kâfi.

Umarım istediğiniz açıklamayı sizlere sunabilmişimdir. Başlangıcımızda söylemiştim, sonuna getirebildim size bunu.

Son kez olarak, Taehyung değilde, ben adıma sizden teşekkür ediyorum. Hislerime ortak olup bu zorlu yolu benimle beraber yürüdüğünüz için. Takıldık taşlara, düştük bir çok kez. Kaldıranımız olmadı ama biz hallettik o işi. Kendimizden güç aldık.

Güçlüyüm ben.

Güçlü olun.

Hiçbir şey yaşamı sonlandırmaya veyahut bir ölü gibi yaşamaya değmez.

Sevgi mi? Üzgünüm ama, en derin sızılar bile birgün illaki geçebiliyor.

Sizleri seviyorum, tanımıyorum ama seviyorum bunu hissedin. Bu sözü okumaya kadar gelebildiyseniz eğer bunu bilmeniz gerekir.

Gidiyorum ben öyleyse. Kendinize çok dikkat edin, belki farklı yazılarla tekrardan bir oluruz. İki güzel adamımızla beraber.

Taşlı yollarda yürürken dikkat edin. Düşerseniz de umursamayın, işin sonunda illaki kalkmış olacaksınız. Sadece deneyin.

Sevgiyi hissetmeyi deneyin.

Her tonunu denemekten korkmayın.

Yaşayın her şeyi.

Ben gidiyorum öyleyse.

Taehyung'un dediği gibi, sizlerle görüşelim ama burada olmasın. Buranın sonu geldi.

Ha bu arada, size bir konuda yalan söylemiş olabilirim.

Bazı derin acılar, asla unutulamaz.

-Medu

•