Kadere Kaçış

-KORKU

Güneş ışıklarını yüzüme yansıtırken benim uyanmam kaçınılmaz olmuştu.

Gözlerimi açmak istemezcesine yavaş yavaş aralarken bana yabancı olan bu oda zihnime nerde olduğumu sessizce fısıldıyordu.

Herşeyin bir rüya olmasını o kadar çok isterdim ki...

Hayatım boyunca birşeylere zorlanmaktan hep nefret etmişimdir. Bu zorlamalarda asi yanım benden bile habersiz olarak kendini ortaya atar.

Ne olacağını düşünmeden hareket etmeme, sinirlerime hakim olamayıp herşeyi yoksaymama neden olur bu asi tarafım. Şimdi de o anlardan birindeydim işte.

Hayatımda mutlu olmasını istediğim iki insan benim mutsuz olacağımı bile düşünmeden beni istemediğim bir evliliğe zorlamaları, beni tanımalarına rağmen böyle birşey yapmaları çok üzüyor beni.

Şu an deseler ki "evden kaçınca çok mu mutlu oldun?"

Kocaman bir "hayır" derdim büyük ihtimal. Ama evlenmek istemediğim içinde yapmak zorundaydım bunu. Hayallerim için değerdi buna.

Düşüncelerimden sıyrılmaya ve olayları unutmaya çalışarak yataktan usulca kalktım.

Üzerimi degistirerek yatak odasından ayağımın ağrısının izin verdiği orandaki bir hızla yavaşça çıktım.

Salona açılan kapıdan girdiğimde Devran'ın koltukta hala uyuyor olduğunu gördüm.

Aslında öğlen olmak üzereydi fakat biz geç yaptığımızdan olsa gerek bu saate kadar uyanmamıştık.

Sessiz olmaya çalışarak tuvalete doğru ilerlerdim. Tuvalete girdiğimde aynada kendi yansımama baktım.

Berbat denilecek kadar olmasada kötü gözüküyordum. Ela olan gözlerim yorgun olduğunu bağırırken kahverengi saçlarım dağınıklığından şikayetçi olarak tokadan fışkırıyordu.

Saçlarımı çözüp elimle tarayıp tekrar bağladım. Yüzümü de yıkayınca gözlerim hala yorgunum desede en azından daha iyi gözüküyordum.

Tuvalette isim bitince tekrar salona sessiz bir şekilde ilerlemeye başladım. Devran'ın yattığı yere bakınca onun orada olmadığını görerek şaşırdım.

Mutfaktaki seslerden orda olduğunu anlayarak oraya doğru ilerledim. Mutfak kapısına vardığımda sessiz bir şekilde ne yaptığına bakmaya başladım.

Anladığım kadarıyla kahvaltı hazırlıyordu. Ve bu görüntü gerçekten hoş duruyordu.

Bir erkeğin mutfağa girip yemek yapması her zaman müthiş gelmiştir bana.

Onu izlemeye devam ederken onun sesiyle irkildim. " Bana bu kadar hayran olduğunu bilmiyordum" dedi beni şaşırtarak .

Şaşırmıştım çünkü arkasını dönmeden söylemişti. Benim burada olduğumu nerden anladı çok merak etmistim.

Bana dönerek sanki icimden geçenleri okumuşçasına "pencereden yansıman gözüküyor" dedi.

Yüzümün alev aldığını farkettim. Kendimi savunmam lazımdı fakat yüzümün yanması beni ele verecek diye kafamı kaldıramıyordum.

O hala bana bakıyordu tezgaha yaslanmış bir şekilde.

En sonunda cevap vermeyi başararak "Senin mutfakla pek alakan olmadığını düşündüğümden görünce şok oldum, hayran şekilde değil şok olmuş şekilde bakıyordum senin anlayacağın" dedim.

Gür bir kahkaha koyverdi. Bugün neşesi yerinde gibiydi. Ve kahkahasının güzelliği insanı gülümsetecek türdendi ve ben bana gülüyor olmasına rağmen gülümsemiştim.