''Hee, Katniss.''
''Wat, ik heb je een jaar niet gezien of gesproken en het enige wat je me te vertellen hebt, is 'Hee Katniss' ?'' roep ik verbaasd. Ik ben niet de enige die verward is, Peeta naast me lijkt ook niet te snappen wat er gebeurt. Gale lacht alleen maar en loop naar me toe. Ik kijk naar Peeta, vraag vreemd genoeg om toestemming. Zodra ik zijn lichte hoofdknik zie, ren ik op Gale af en spring ik in zijn armen.
''Ik heb je zo gemist, Catnip,'' fluistert Gale in mijn haar. Ik lach alleen maar en druk hem dicht tegen me aan. Het duurt even voordat ik los laat.
''Maar... Deze plek is drie uur van jouw huis af, hoe kom je hier?'' vraag ik.
''Laten we zeggen dat een meisje mijn hart veroverd heeft en me mee wilde nemen naar haar eigen huisje,'' legt Gale lachend uit. Een andere lach klinkt verder weg. Niet van Peeta, nee, daar is het veel te vrouwelijk voor.
"Madge?" roep ik over Gale's schouder. Een breed glimlachende Madge komt achter een groep bomen vandaan en komt naar ons toe lopen. Ik kijk haar met een open mond aan.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb Madge nooit lelijk gevonden. Ik heb haar eerder alleen in lingerie gezien. Maar nu, met kleren aan, is ze mooier dan ooit. Ik had nooit geweten dat Madge vlakbij me had gewoond. Of is verhuisd, wie zal het weten.
''Kennen jullie elkaar?'' vraagt Gale verbaast. Madge lacht en knikt.
''We waren kamergenoten, als je het zo mag noemen,'' zegt ze. Het kwartje lijkt bij Gale te vallen en trekt Madge dicht tegen hem aan, ook al kan ik geen spoortje verdriet op Madge's gezicht vinden. Gale kent haar misschien op die vlakken beter dan ik deed in de maanden dat we samen leefden.
''Laten we dat maar achterwege laten, ik dacht dat ons huis de enige was in de omtrek van tien kilometer?'' zegt Peeta, duidelijk wat geïrriteerd door deze situatie. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauw aan. Waarom doet hij zo?
Madge daarentegen lijkt de irritatie is Peeta's stem niet te horen. Ze lacht zelfs om Peeta's opmerking. ''Deze bossen grenzen aan District 12, we maken wel vaker een stevige wandeling. Al zijn we nog nooit zo ver gelopen,'' zegt ze uit.
Het kan mij niet veel schelen waarom Gale en Madge zich hier bevinden. Het enige wat nu echt belangrijk is, is dat ze er zijn. Mijn vriend, ik heb hem maanden niet gezien. Maanden? Zeg gerust jaren. En ook al heb ik zoveel nieuwe vrienden gemaakt die werkelijk om me geven, ik mis hem zo af en toe. En nu? Nu heb ik hem terug.
Ik loop naar Madge en geef haar een stevige knuffel. ''Hoe gaat het met je?'' vraag ik.
Madge haalt haar schouders op. ''Ik moet verder, hoe klote de afgelopen jaren zijn geweest. Als jij het kan, kan ik het ook.'' Ik glimlach en wrijf over haar arm. Ze glimlacht, denk waarschijnlijk terug, net zoals ik.
~Flashback~
''Ben je hier werkelijk waar al drie jaar?''
Madge knikt met een pijn vertrokken gezicht.
''Ik was vijftien en dom. Ik wilde weg van thuis, ik schreeuwde in de regen wanneer ik weer eens het huis uit glipte. Een man hoorde me, en vroeg of ik met hem mee zou gaan, zodat ik weg kon van de gedoe thuis. Ik dacht niet na en ben met hem meegegaan.''
Het enige wat ik kan doen, is kijken. Kijken naar hoe haar tranen over haar wangen biggelen.
''Ik had logisch na moeten denken. Alleen dan had ik mezelf heel wat ellende bespaard.''
Ik schud mijn hoofd.
''Iemand boven ons, ik heb werkelijk geen idee wie, heeft een plan voor ons uitgestippeld. Geen enkel mens zal deze wereld verlaten zonder te weten hoe het is om diep in de shit te zitten. Maar ook niemand zal deze wereld verlaten zonder oprecht gelukkig te zijn. Ook al gooit diegene alles nu op de schoot, ooit komen we hier uit, zal er iemand klaar voor je staan en kan je oprecht gelukkig zijn.''
Ze kijkt me, met een sprankje hoop glinsterend in haar ogen, aan.
''Denk je?''
Ik wrijf over haar, als een troostend gebaar, en knik.
Dat was de eerste keer dat ik Madge heb zien huilen.
~End Flashback~
------------------------------------------
Dusss.... Klein stukje dit keer.
Nu Gale en Madge dus in het verhaal zijn, wat willen jullie dat ik doe? Voegen ze zich aan bij de groep vrienden, iets anders, vertel het me.
Ik loop met elk verhaal behoorlijk vast, wat verschrikkelijk irritant is.
