Part ( 22 )

821 44 3
                                    

အစ္ကိုဟိန္းမင္းေပးေသာ ေသာ့ကိုယူကာ အခန္းေတြဆီေလွ်ာက္လာၿပီး အစ္ကိုဟိန္းမင္းေျပာေသာ အခန္းနံပါတ္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ ေသာ့ဖြင့္ကာ ဝင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တံခါးကိုျပန္ပိတ္လိုက္ကာ ကုတင္ဘက္သို႔ေလွ်ာက္လာလိုက္ၿပီး ေသာ့ကို ကုတင္ေဘးက စားပြဲခံုသို႔ပစ္တင္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚသို႔ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ လွဲခ်လိုက္သည္။

မ်က္ႏွာက်က္ကိုေငးေမာရင္း မ်က္ဝန္းေထာင့္က စီးက်သြားေသာမ်က္ရည္တို႔ေၾကာင့္ ဟန္စစ္ မ်က္လံုးမ်ားမွိတ္လိုက္မိသည္။

ေတာင္းပန္ပါတယ္ အစ္ကို။ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္

ပထမ အစ္ကိုအံ႔မင္းကို အထင္လြဲကာ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ မိမိစိတ္ထဲ႐ွိတာ ေျပာပစ္လိုက္မိသည္။ ေျပာၿပီးေတာ့မွ မွားသြားမွန္းသိေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြကလြန္ကုန္ၿပီ။ ျပန္ေနာက္ဆုတ္လို႔မရေတာ့ေခ်။

စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားေသာ အစ္ကို႔ကိုေတာင္းပန္ဖို႔ သူလိုက္သြားခဲ႔သည္။ အစ္ကို မိမိကို စိတ္ပ်က္သြားမွာ၊ စိတ္ကုန္သြားမွာကို သူ တကယ္ပင္ ေၾကာက္မိပါသည္။ တစ္ျခားသူေတြေပၚ နားလည္ေပးႏိုင္ေပမယ့္လည္း အစ္ကိုနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ ဆိုးသြမ္းခ်င္ေသာစိတ္၊ ဂ်ီက်ခ်င္ေသာစိတ္ကိုေတာ့ သူနားမလည္ႏိုင္ေပ။

မိမိရဲ႕အမွားေၾကာင့္ ဘယ္ကစေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ကာ အစ္ကို႔နားထိုင္ေနရင္းမွ သူအားတင္းကာ စကားစလိုက္ေတာ့

ကိုယ္ တစ္ေယာက္ထဲေနခ်င္တယ္

ဟူေသာ ေအးတိေအးစက္စကားသံ။ သူ႔ကို တကယ္ပဲ စိတ္ပ်က္သြားၿပီလား၊ စိတ္ကုန္သြားၿပီလားလို႔ေတြးေနရင္း အေတြးထဲဝင္လာေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စံု။ ထိုမ်က္ဝန္းေတြရဲ႕ပိုင္႐ွင္ အစ္မကို သူတကယ္ပင္ေၾကာက္သည္။

ထိုအစ္မကလည္း အစ္ကို႔ကို ခ်စ္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ သူမ မ်က္ဝန္းေတြကေနတစ္ဆင့္ အစ္ကို႔ေပၚထား႐ွိေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို သိႏိုင္သည္။ သူမရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြက အစ္ကို႔ကို လက္လြတ္ခံမည္မဟုတ္ဟု မိမိကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနသလိုပင္။ ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုနဲ႔လည္း အလုပ္တစ္ခုထဲက။

တစ္ရံေရာအခါ.....Where stories live. Discover now