တစ္ရံေရာအခါ.....

Part ( 30 )

မိမိလက္သန္းကို သူ႔လက္သန္းေသးေသးေလးနဲ႔ ခ်ိတ္တြယ္ကာ တစ္ေန႔မိမိကို ျပန္႐ွာကာ မုန္႔ဝယ္ေကြၽးမည္ဟူေသာ ကေလးငယ္ေလးက မိမိတြက္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရေသာ လူသားေလး ျဖစ္တည္လာခဲ႔သည္။ သူေစာင့္ေနခဲ႔ပါသည္။ ရက္ကိုလစား၊ လကိုႏွစ္စား၍ ထိုအေသးေလးကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ႔တာ ဆယ္ႏွစ္ဆိုေသာအခ်ိန္ပမာဏမွ် ၾကာျမင့္ခဲ႔သည္။

လြန္ခဲ႔ေသာဆယ္ႏွစ္က တံတားေလးေပၚတြင္ ေျခဆင္းထိုင္ကာ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေနေသာ ကေလးေလးက ယခုတြင္ေတာ့ လူပ်ိဳေပါက္အ႐ြယ္ပင္ ျဖစ္လာေခ်ၿပီ။ တစ္ခ်ိန္က စကားေတြ တီတီတာတာနဲ႔ ေျပာတတ္လြန္းကာ ခြၽဲတတ္လြန္းေသာ အေသးေလးက ခုေတာ့ အေနေအးကာ စကားနည္းသူျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ဖက္လူကိုလည္း အႏိုင္ပိုင္းကာေျပာတတ္ေသးသည္။ တစ္ခ်ိန္က မိမိေက်ာပိုးခဲ႔ေသာ အေသးေလးက ယခုတြင္ေတာ့ မိမိရဲ႕ခ်စ္ရသူေလး ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။

အခ်စ္ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္မသိေသာ ဆယ့္သံုးႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးဘဝေလးထဲက မိမိကိုလႊမ္းမိုးခဲ႔သည္မွာ ယခုႏွစ္ဆယ႔္သံုးႏွစ္အ႐ြယ္ထိပင္။ စိတ္ညစ္စရာေတြ စိတ္႐ႈပ္စရာေတြ ႀကံဳလာခဲ႔တိုင္း လိုခ်င္ေသာပူေဖာင္းရသြား၍ ေက်နပ္ကာၿပံဳးလာေသာအၿပံဳး၊ မိမိလက္သန္းကိုခ်ိတ္၍ ၿပံဳးျပခဲ႔ေသာ အၿပံဳးေလးေတြကို သတိတရနဲ႔ အမွတ္ရကာ စိတ္တို႔ၾကည္လင္ခဲ႔ၿမဲ။

ေကာ္ဖီဆိုင္တြင္ ျပန္ဆံုေတြ႕ခဲ႔စဥ္က မိမိတို႔ဝိုင္းရဲ႕ တစ္ဝိုင္းေက်ာ္တြင္ထိုင္ေနေသာ လူပ်ိဳေပါက္အ႐ြယ္ေကာင္ေလးအား အေသးေလးမွန္း ခ်က္ခ်င္း သူမွတ္မိခဲ႔သည္။ ထိုေကာင္ေလးထြက္သြားေသာ က်က်န္ခဲ႔ေသာ ေကာင္ေလးရဲ႕ဖုန္းအား ပိုင္႐ွင္မသိေအာင္ ဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ ကံၾကမၼာက မ်က္ႏွာေပးသည္ဆိုမလား ေလာ့ခ္မခတ္ထားေသာဖုန္းေလးထဲမွ ေဖ့စ္ဘြတ္ေဆာ့ဖ္ဝဲလ္ကို႐ွာေဖြကာ ထိုေကာင္ေလးရဲ႕အေကာင့္ကို မိမိအေကာင့္သို႔ friend requestပို႔၍ ဆိုင္မွဝန္ထမ္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အား အေသးေလးဆီဖုန္းသြားလိုက္ေပးဖို႔ မုန္႔ဖိုးေပး၍ သူေတာင္းဆိုခဲ႔သည္။

ထိုေန႔မွစ၍ အေသးေလးအေကာင့္ကို ေန႔တိုင္းဝင္ၾကည့္ျဖစ္ကာ check inဆိုေသာ ပိုစ့္ေတြတိုင္း ခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားကာ သူေလးေနာက္ကို တိတ္တဆိတ္လိုက္၍ ၾကည့္ေနခဲ႔မိသည္။ သူေလး သတိထားမိေအာင္လည္း မိမိရဲ႕ပံုေတြခဏခဏ တင္ျဖစ္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ အေသးေလးက မိမိကိုမမွတ္မိေခ်။ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာသည္ထိ မိမိမွာစကားေျပာရေကာင္းႏိုး၊ မေျပာရေကာင္းႏိုး ေဝခြဲမရခဲ႔။ ေနာက္ဆံုး သူ႔အေနနဲ႔စကားသြားေျပာေတာ့ ျပန္ေျပာလာေသာ အေသးေလးေၾကာင့္ တစ္ျဖည္းျဖည္းခင္မင္ရင္းႏွီးလာေအာင္ သူႀကိဳးပမ္းခဲ႔ရသည္။