Dia Donna - kerst special

Één

OO1

'Miss, we're going to land.' Langzaam opende Donna haar ogen, en toen ze zag dacht ze had liggen kwijlen op de schouder van de jongen naast haar schoot ze direct omhoog.

'Oh, I'm sorry.' Beschaamd keek ze de andere kant op. De jongen had misschien wel naar haar geglimlacht, maar dat maakte het niet minder ongemakkelijk.

Het klonk als muziek in haar oren toen de piloot zei dat ze daadwerkelijk waren geland. Eindelijk mocht Donna het vliegtuig uit, deze acht uren waren lang genoeg geweest. Toen ze opstond en haar handbagage had, volgde ze de borden die overstap aangaven. Na weer door de douane te zijn geweest, zat ze eindelijk bij haar gate. Ondertussen zat ze op haar telefoon foto's te bewerken, met het idee dat ze misschien op instagram zouden eindigen.

'Zozo, hard rock café New York?' Naast haar kwam een jongen zitten, hij had een trainingspak aan. Naast hem gingen meer jongens in het pak zitten. Ze las 'Ajax' van het logo af, Donna wist wel dat het voetbal was. Maar ze durfde niet te raden of het nou Amsterdam of Alkmaar was.

'Uhm,' even moest ze nadenken over wat de jongen zojuist had gezegd, aangezien ze het al vergeten was. Maar hij had gewoon gelezen wat op haar trui stond. 'Nee Ottawa, maar ook New York.'

De jongen moest even lachen om Donna's onhandigheid. 'Heb je een rondreis gemaakt?'

Donna knikte ja en geïnteresseerd nam ze een slok van haar koffie. 'Jij ook?' Zodra de woorden haar mond hadden verlaten kon ze zich zelf wel voor haar kop slaan. De jongen zat hier met de hele selectie op het vliegveld, de kans dat ze met z'n alle een rondreis hadden gemaakt was natuurlijk nul.

Hij begon te lachen, 'nee, ik heb geen rondreis gemaakt.'

'Nee, ja,' Donna lachte wat ongemakkelijk, 'dat bedacht ik me ook zodra ik dat had gezegd.'

'Oh?' Geïnteresseerd keek de jongen haar aan. 'Ken je de club?'

Donna werd met de seconde roder, 'nee, tenminste ik weet dat jullie voetballen, toch?' Ze voelde zich ontzettend ongemakkelijk, straks voetbalde ze helemaal niet.

Maar het gelach van de jongen stelde haar toch gerust, ondanks hij haar net zo goed keihard zou kunnen uitlachen, had ze hier toch een goed gevoel bij.

'Nee, je hebt het goed hoor geen zorgen.' Zei hij terwijl hij zijn ogen neer sloeg. De ongemakkelijkheid ebde weg, Donna genoot eigenlijk heel erg van zijn aandoenlijke lach.

'Dia? Waar staat dat voor?' Donna keek gelijk naar het armbandje dat ze vast had, ze wist dat de jongen daar op doelde. Het was een prachtig leren Louis Vuitton armbandje, die ze een aantal jaar terug voor haar achttiende verjaardag van haar ouders had gehad. Er stond Dia ingegraveerd, het zag er sierlijk uit.

'Ja, het is mijn eerste naam. Ik vond het wel vet.' Haar wangen kregen een rode gloed, en ze speelde met haar vingers.

'Nou Dia, ik wil er graag meer over weten. Laten we rustig beginnen, wat studeer je bijvoorbeeld?'

'Ik studeer niet meer.' De jongen luisterde nog steeds aandachtig. Het maakte haar wat losser, hij liet Donna zich zo snel op haar gemak voelen, al was het alleen al door zijn houding. 'Ik heb even bedrijfseconomie gedaan, maar daar ben ik mee gestopt. Ik maak nu het jaar af om te werken en schrijf me aankomend jaar wel ergens voor in.'

'Wat doe je voor werk dan?' Donna kreeg amper de kans om wat terug te vragen, zo nieuwsgierig was de jongen. 'Ik werk in een restaurant en ik werk in een hotel, toch wel een beetje een horeca hart.' Donna besloot niks te zeggen over haar social media baantje, ze wilde niet de jongen het gevoel geven alsof ze aan het opscheppen was.

De jongen gniffelde om haar, 'en toch ben je gestopt met bedrijfseconomie, terwijl je een horeca hart hebt? Wat wil je nu gaan doen dan.'

'Osteopathie of fysiotherapie, iets in die richting in ieder geval. Mijn liefde voor biologie is toch groter dan voor de horeca denk ik.' Donna glimlachte.

xxx

Ondertussen was het vliegtuig net geland in Amsterdam. Donna had de jongen niet meer gezien omdat ze achterin het vliegtuig had gezeten, en hij voorin. Terwijl het vliegtuig van de landingsbaan richting Schiphol aan het rijden was, zette Donna haar telefoon weer aan.

Kaat: al geland? Wij zijn al wel gearriveerd, nu omw je gate!
Donna: nu net, tot zo

Donna moest lachen om haar tweelingzus, ze was echt een schatje. Toen ze het vliegtuig uit was baalde ze een beetje dat ze de jongen niet meer had gezien, hij leek wel van de aardbodem verdwenen. Nadat ze nog even naar de wc was geweest ging ze richting de bagage band waar ze tot haar verbazing niet lang hoefde te wachten.

Al was ze maar anderhalve week weggeweest, het voelde fijn om terug te zijn in het bekende Aalsmeer. Alleen zou het waarschijnlijk niet lang meer duren, van de zomer was Donna 20 geworden, en ze wilde het huis uit. Ze zou daarmee de eerste worden, aangezien haar tweelingzus en hun oudere broer Wessel van 22 ook nog thuis woonde. Maar ze had hard gewerkt de afgelopen jaren, en wilde het ontzettend graag. Amsterdam zou het dan worden, niet extreem ver van waar ze nu woonde, maar dat was gewoon de meest praktische keuze. Niet alleen waren haar twee baantjes in de hoofdstad, maar volgend jaar zou haar studie daar ook plaats vinden.

Donna's moeder Karin haalde haar uit haar gedachtes. 'Dus, Amerika en Canada al zat?' Donna was voor haar 'werk' naar de twee landen geweest. Ze was al vanaf haar zestiende ambassadeur van de webshop Aurora Borealis. Louise haar baas, was het bedrijf op haar zestiende begonnen en was goed bevriend geraakt met Donna. Zo is Donna op de zelfde leeftijd ambassadeur geworden, en het bedrijf was in sneltreinvaart ontzettend populair geworden. Louise was nu 24 en de webshop -+ intussen gevestigde winkels- waren nu haar fulltime baan. Doordat Louise er zo veel geld aan had verdient waren de bedrijfsreisjes ook ontzettend bijzonder, ze reisden met het team van 7 de hele wereld over.

'Ja, eigenlijk wel.' Antwoordde Donna, na even nagedacht te hebben over haar moeders vraag.