Dia Donna - kerst special

Zes

OO6

Ja ja, een hoofdstukje! Mede omdat ik dit boek helemaal online wil hebben op 11 december, alleen twijfel ik of dat misschien te vroeg is. En ook omdat ik vandaag een dagje rust had van mijn werk, ik werk namelijk in het stadion dus ik neem aan dat het daar vandaag nog al chaos was :')

'Hebben we hier nog wat van nodig?' Vroeg Carel aan Donna. Carel en Donna gingen koekjes bakken, en terwijl de koekjes in de oven zaten zouden ze de kerstboom optuigen.

Donna keek even op het boodschappen lijstje, 'ja, die suiker hebben we nodig. Ik ga alvast melk halen goed?' Carel knikte en Donna trok het karretje achter zich aan. In de supermarkt hadden ze wel wat blikken gehad, maar waarschijnlijk omdat mensen Carel herkende, en daar moest Donna nog wel even aan wennen.

Plots voelde Donna twee armen om haar middel, Carel kwam tegen haar aanstaan en legde zijn hoofd op haar schouder. 'De melk al gevonden?'

'Ja, hiero.' Donna gniffelde en tikte de nieuwsgierige jongen zachtjes op zijn neus, waarna ze de melk in het karretje legde.

'Hee, Carel Eiting!' Twee jongetjes kwamen naar hem toegerend. 'Mogen we met je op de foto?' De jongetjes waren dol enthousiast en wipte op en neer. Ze waren een jaar of elf en het zag er ontzettend schattig uit.

'Moet ik de foto maken?' Stelde Donna voor terwijl de jongens nog steeds vol verbazing met Carel bezig waren.

'Alsjeblieft,' zei het linker jongetje voorzichtig, terwijl hij de telefoon aan Donna gaf.

'Lachen!' Riep Donna, ze maakte een aantal foto's en gaf daarna het toestel weer terug.

'Dankjewel! Ben jij de vriendin van Carel?' Het andere jongetje was duidelijk een stuk minder verlegen, Donna kon er wel om lachen. Carel wenkte de jongens naar zich toe en fluisterende wat in hun oren, wat Donna nieuwsgierig achter liet. De jongens begonnen hard te giechelen en gaven Carel nog een high five. Donna genoot heel erg van hoe Carel met kinderen om ging, het was aandoenlijk om te zien.

'Wat heb jij tegen die jochies gezegd?' Vroeg Donna nieuwsgierig toen Carel weer naast haar kwam staan.

'Ik?' Carel keek haar verontwaardigd aan, 'ik heb helemaal niks gezegd.' Een grote grijns sierde rondom zijn lippen, en snel gaf hij Donna een kus op haar wang, waarna hij verder ging het om volgende product te zoeken. Donna daar in tegen bleef een beetje verbaasd achter, zoiets was nog nooit gebeurd. Verder dan een knuffel was het niet gegaan, Donna vond het niet erg, het tegenover gestelde juist. Wel kreeg ze een goed gevoel van binnen, ze werd nog vrolijker dan ze al was.

'Nee, er moet echt iets meer bij!' Donna ging op haar tenen staan om de zak bloem uit Carel's handen te pakken, maar dat mislukte.

'Jij bent echt klein,' lachte Carel haar uit.

Donna kon net met haar vingers bij de bloem, en smeerde het snel op Carel zijn neus. 'Karma! Moet je me maar niet klein noemen.'

Carel stond er verbaasd bij, en hij begon hard te lachen. Uit het niets pakte hij Donna bij haar middel en zwaaide haar zo over zijn schouders.

'Carel!' Donna kon niet meer serieus zijn, de jongen had haar zo aan het lachen gemaakt. 'Carel laat me los!' Probeerde het meisje nog een keer lachend, vanaf Carel zijn rug.

Na een kort bloem gevecht waren de twee nu allebei weer gedoucht. Donna deed Carel's kamerdeur open, ze waren inmiddels met z'n tweeën alleen thuis dus ze konden doen wat ze wilden.

'Carel,' Donna stopte haar zin, ze moest kei hard lachen. 'Kijk hoe dit er uit ziet, die broek valt wel mee maar die trui!' Donna had Carel's kleding geleend, en dat was nogal te groot. En eigenlijk vond Donna het heerlijk. Carel zijn geur zat nog helemaal in de trui, en ze genoot er van.

Carel kwam naast haar staan in de spiegel, 'het ziet er wel schattig uit.'

Donna draaide zich nog wat dichter naar Carel toe, 'dus ik zie er eigenlijk heel goed uit in jouw kleding?'

'Eigenlijk wel ja, dit wil ik gerust vaker zien.' Zei Carel met een lichte grijns. 'Maar hup hup, we gaan de kerstboom optuigen.' Donna rolde haar ogen, Carel kon momenten af en toe zo verpesten.

'Dit wordt echt nog een klus.' Familie Eiting had een enorme kerstboom, waar dan ook veel versiering in ging.

'Tja,' Carel deed luchtig, maar keek een beetje moedeloos naar de hele bedoeling. 'We beginnen gewoon met de lichtjes.'

Carel begon hoog, waar Donna nog niet bij kon. Na een aantal slagen gedaan te hebben duwde Carel de lichtjes richting Donna. Die moest op het puntje van haar tenen staan, anders kon ze er echt niet bij.

De boom was bijna klaar, en Donna was al super trots op het resultaat. Carel was zogenaamd even "uit gaan rusten." Ondertussen was hij al een kwartier aan het toe kijken, terwijl Donna enthousiast de decoratie op aan het hangen was.

'Die piek gaat jou niet lukken hoor, dwergje.' Donna voelde Carel opeens achter zich, en voorzichtig draaide ze zich om. Normaal had ze toegehapt op zo'n reactie, maar ze besloot Carel te pesten.

'Oh nee?' Donna schoof wat dichter naar hem toe, ze liet haar hand rusten en draaide met haar vingers rondjes op zijn borst. Langzaam bracht ze haar vingers wat omhoog naar zijn kin, 'doe jij het maar dan.' Zei ze zachtjes.

'Eerst moet ik wat anders doen, dat is belangrijker.'

Donna keek hem verward aan, ze wist even niet waar hij op doelde. 'Dat kan ik me niet voorstellen, wat is belangrijker dan de piek dan?'

'Dit,' fluisterde Carel haast, toen hij zichzelf dichterbij liet komen. Heel zachtjes liet hij zijn lippen rusten op die van Donna, die over haar hele lichaam kippenvel kreeg. Ze was klaar voor dit moment, en ze had het niet anders gewild. Vlinders afgeschoten als raketten vlogen door haar lichaam, toen de kus in een zoen veranderde.