Dia Donna - kerst special

Drie

OO3

Donna zat in de auto tussen de jongens ingepropt, iedereen had zich voorgesteld, de groep leek steeds gezelliger te worden. Carel zat achter het stuur, hij had met een paar andere niks gedronken dus zou bobben. Ze hadden nog wat andere jongens opgehaald. Naast haar zat Václav, en rechts werd ze door Daley geplet. Matthijs had voorin geëist, maar met zijn lengte vond Donna dat niet eens het ergste.

'Jullie mogen helemaal niet drinken, jullie zijn topsporters.' Onderbrak ze de twee onwijs drukke jongens.

'Boeie, wij zijn beide toch geblesseerd. Wij trainen nog maar drie keer per week, de rest is rusten.' Zei Daley, terwijl Václav hem een high five gaf.

'Normaal zijn het rustige jongens, zo zie je maar weer dat drank met je doet.' Matthijs haalde nonchalant zijn schouders op, hij had geen druppel gedronken en voor dat ze uit gingen brachten ze hem eerst thuis.

De rest van de rit was intens geweest, Donna was dan ook blij met Carel's aankondiging dat ze gearriveerd waren. De woorden hadden zijn mond nog niet verlaten, of Václav en Daley waren de auto al uitgesprongen.

'Hoezo ben jij dan wel mee, jij bent niet geblesseerd.' Zachtjes porde Donna Carel in zijn buik.

'Ik zit niet bij de selectie van het eerste morgen, een dagje vrij.' Carel probeerde te doen alsof het hem niet zo veel deed, maar hij liet zijn hoofd er nog al bij hangen.

'Nawh, dat komt vanzelf, hard werken wordt beloond.' Lief keek Donna hem aan. Normaal had Carel geïrriteerd kunnen zijn om zo'n opmerking, want hij werkte er ook onwijs hard voor. Maar hij wist dat Donna het goed bedoelde, het gevoel was omgedraaid.

Toen ze eenmaal binnen waren voelde Donna zich ongemakkelijk, ze ging nooit uit. Dat straalde van haar af.

'Jij bent dus niet elk weekend in de club te vinden?' Zei Carel, hij plofte neer op de lounge set en klopte naast zich, als teken dat Donna daar kon gaan zitten.

'Nee niet echt.. het valt op he? Ik ga echt nooit uit, dat is raar he? Ja so wie so.' Zenuwachtig ratelde Donna door, en voorzichtig keek ze Carel aan.

Carel moest lachen om het meisje, 'je hoeft mij niet zo raar aan te kijken, ik vind het niet erg, ik ga ook echt bijna nooit uit.'

'Nee hehe,' Donna rolde haar ogen. 'Jij hoort ook helemaal niet uit te gaan, met je dieet, trainingschema en weet ik veel wat.'

'Je moet je niet zo druk maken, zo lang je maar dingen blijft doen die je leuk vindt.' Daar had hij gelijk, en hoe vaak deze jongen lachte, liet wel weer zien hoe hij genoot van de kleine dingen.

Donna zette een glimlach op, 'ik ga mijn best doen.'

'Weet je zeker dat je me nog wil thuisbrengen?' Vroeg Donna een beetje onzeker, het was al wat later geworden, en naar IJsselmeer en terug was niet in tien minuten gebeurt.

'Ja eigenwijsje, natuurlijk dat vind ik helemaal niet erg. Wat wou je anders gaan doen?'

Donna haalde haar schouders op, 'geen idee, omdat jij het bent.' Ze stapte naast Carel de auto in, en zodra ze zat merkte ze hoe moe ze was. Ze was blij dat ze Carel had gehad, anders was ze de hele avond alleen geweest. Behoefte aan drank had ze niet gehad, en nuchter de dansvloer op was wel een ding.

'Waar denk je over na?' Carel onderbrak de stilte. Er waren eigenlijk niet echt stiltes te vinden tussen de twee. Zo wel, dan was het zoals nu, een fijne stilte om in na te denken.

Ze dacht veel na, dat was waar. Maar over alles, ze kon niet over één ding na denken. 'Over vanavond, over vrienden, over welke muziek ik zometeen voor het slapen ga luisteren.'