Nerede, nerede, nerede?! Neredeydi bu kız! Tanrı aşkına, yer yarılmış da içine girmişti sanki! Olabileceği yerleri defalarca kez kontrol etmişti ama hiç uğramamıştı bile oralara. Dört ay... Tam dört ay boyunca Layla'dan tek bir haber bile alamamıştı! Bunca zaman nerede olabilirdi! Başına bir şey gelmiş olması olasılığını düşünmek dahi istemiyordu. Gerçi öyle bir şey olsa mutlaka haberi olurdu. Hastanelere, polis karakollarına, mezarlıklara haber vermişti. Bütün herkes Layla Randy'y arıyordu. Ama sözü geçen kişi hiçbir yerde yoktu. Maine FBI biriminden tanıdığı bir bilgisayar dahisine gece gündüz demeden bütün Boston kameralarını ele geçirmesini ve Layla'nın yüzünü aramasını istemişti. Elbet bir şekilde ortaya çıkacaktı. Neden bu kadar zor olmak zorundaydı? Layla sanki kendisinden kaçmak için özel bir çaba harcıyor gibiydi.
Layla grçekten de Rory'den kaçmak için devasa bir çaba harcıyordu. Sadece gururu yüzünden bile olsa onu arayacağını, bulmak için elinden geleni ardına koymayacağını biliyordu. İlk gün motelden çıkarken aldığı büyük güneş gözlüğünü yüzünden hiç çıkarmıyordu. Mevsimin kış olması da işini geliyordu. Atkı veya şalla bütün yüzünü gizleyebiliyordu. Her sabah bunları takmadan evinden dışarı adım atmıyordu. Bir iş bulmuştu. Ufak bir kafede garsonluk yapıyordu. Maaşı fena değildi. Şükürler olsun ki üniforma giymeleri gerekiyordu. Her gün giymeye yetecek kadar giysisi yoktu henüz. Patronu da iyi bir adamdı. Artık hamile olduğu açık açık belli oluyordu. Karnı büyümeye başlamıştı. Ancak patronu Bay Gilbert sesini çıkarmıyor, onu kendi kızı davranması çok hoşuna gidiyordu.
İşinde sigorta yoktu. Bu nedenle neredeyse hiçbir kimlik bilgisini vermesi gerekmiyordu. Rory'nin onu burdan bulabileceğinden endişeleniyordu. Sigortası olmamas sayesinde bundan da kurtulmuştu. Burada herkes onu Layla Randy olarak değil, Layla Conard olarak tanıyordu. Rory büyük ihtimalle onu Randy soyadıyla arayacaktı. Onun soyadını alacağını düşünmezdi. Aslında bu fikir son anda aklına gelmişti. Belki de saçma bir şeydi ama onun soyadına sahip olmak bir nebze olsun ona da sahipmiş gibi hissettiriyordu. Doğduğunda bebeği de Conard soyadını alacaktı. Bir yanı bulunmak için can atsa da Rory'ye daha fazla yük olmak istemeyen yanının attığı çığlıkların yanında sesini duyuramıyordu.
Onun yokluğunda herkes Rory'nin yine etrafta fırtına gibi gezmesini beklerken genç adam kendini tamamen işine vermişti. Birbiri ardına davaları çözüyor, gözünü dahi kırpmadan kendini aşırı tehlikeli çatışmaların tam ortasına atıyordu. Son dört ay içerisinde beş farklı cinayet davasını çözmüş, girdiği iki silahlı çatışmada vurulmuş, ama en tehlikeli adamı ele geçirmeyi başarmıştı. Neredeyse hiç uyumuyor olmasına rağmen enerjisi hiç tükenmiyordu. Yorgunluğunu belli eden tek yer gözleriydi. Altın gözleri kan çanağına düşmüş gibiydi. Gözlerinn altı ise mosmor torbalardan oluşuyordu. Gün geçtikçe yüzü zayıflıyor, bütün rengi soluyordu. Yine de onu aramaktan asla vazgeçmiyordu.
Davis ve Mendozalar da çok üzülmüşledi Layla'nın gitmesine. Ancak kıza kızmıyor da değillerdi. Rory gözlerinin önünde eriyor, zombiye dönüşüyordu. Zorlamadıkları sürece yemiyor, içmiyor, konuşmuyor ve asla gülmüyordu. Ne Alec ne de Noah oraklarının bu durumunu sindiremiyorlardı. Türlü şaklabanlıklar yapmalarına rağmen Rory gülme kaslarını tamamen yitirmiş gibiydi. Dudakları gülümsemiyordu bile. Öfekli haliyle bir şekilde başa çıkılırdı ama bu haliyle? İki ahbap da çaylak ortaklarıyla ne yapacaklarını bilmiyorlardı. Bu onları da üzüyordu. Ellerinden geleni yapıyorlardı. Chantal bile mevkisini kullanarak onu arıyordu. Ne olursa olsun tüm çabaları sonuçsuz kalıyordu. Kız havaya karışıp yok olmuştu. Ortada ne ölüsü vardı ne dirisi...
***
"Günaydın!" Layla kafeye girer girmez diğer arkadaşlarına ve patronuna neşeyle şakıdı. Hemen güneş gözlüğünü, atkısını ve paltosunu çıkararak bir kenara astı. Tezgahın üzerinden önlüğünü alı güzelce beline bağladıktan sonra kendisine babacan bir kızgınlıkla bakan patronuna baktı.
