Love Or Revenge

♡Κεφάλαιο 8♡

Αντικρίζω μπροστά μου τον Βασιλιά Ταρρον και την κόρη του την πριγκίπισσα Λωρινα, δεν ήξερα πως να αντιδράσω τον έβλεπα να χαμογελάει με αυτό το γλειωδες χαμόγελο του κοιτάζοντας με από πάνω έως κάτω σαν να θέλει να με εγκρίνει για κάτι, σκεφτόμουν ότι έπρεπε να ηρεμήσω από την σκεψη να τον σκοτώσω μπροστά σε τόσο κόσμο φόρεσα λοιπόν το πιο αστραφτερό χαμόγελο μου και υποκλίθηκα μπροστά τους.
"Πατέρα!μπορείς να με αφήσεις μόνη μου, θα είμαι μια χαρά άλλωστε έχω πολύ καλή παρέα " άκουγα προσεκτικά τον διάλογο μεταξύ τους χωρίς να αλλάξω την έκφραση μου
"Δεν θα απομακρυνθω πολύ θα είμαι με την μητέρα σου με το που νιώσεις την παραμικρή αδιαθεσία Κάνε μου νόημα για να έρθω αμέσως κοντά σου "έπειτα την φίλησε τρυφερά στο μέτωπο μου είπε να την προσέχω και αποχώρησε με προορισμό την γυναίκα του. Πήρα το βλέμμα μου από εκείνος και παρατήρησα την πριγκίπισσα η αλήθεια είναι ότι πέρα από την λαμπερή της παρουσία φαινόταν ότι ήταν αδιάθετη από το χρώμα της επιδερμίδας της.
"Πριγκίπισσα μήπως θα θέλατε καλύτερα να καθίσουμε γιατί δεν μου φαίνεστε τόσο καλά" "καταρχήν μην με φώναζα πριγκίπισσα απλώς λωρινα  νομίζω για τα δέκατα πέμπτα χρόνια της ζωής μου είμαι ακόμα μικρή για να νε αποκαλούν πριγκίπισσα, όπως πάμε στο καθιστικό πες μου το όνομα σου τόση ώρα δεν ρώτησα "προχωρώντας προς το καθιστικό της είπα όμως με λένε και ότι εμένα στο χωριό όπως Και τα υπόλοιπα κορίτσια"ξέρεις είχα και εγώ έναν αδερφό περίπου στην ηλικία σου "
"Ναι τι καλά πως το λένε;"
"Τον έλεγαν μάρκο ,έχει πεθάνει "
" Συγγνώμη !Δεν θα μπορούσα να το φανταστώ, δεν θέλω να στεναχωριέσαι "κάνει απότομη κίνηση και με παίρνει αγκαλιά αδιαφορώντας για τα δολοφονικά βλέμματα που της ρίχνουν τα υπόλοιπα κορίτσια, τελικά η μικρή έχει την πλάκα της "ας αλλάξω θέμα να μην στεναχωριέσαι!Όταν κατέβαινα της σκάλες ήσουν η μόνη που μου τράβηξες την προσοχή το χρώμα στα μαλλιά σου είναι τόσο σπάνιο για το βασίλειο και τόσο όμορφο δεν μπορούσα να κρατήσω και να μην σου μιλήσω, κανονικά θα έπρεπε να μιλήσω για λίγο με όλες αλλά δεν μου αρέσει να με κοιτάνε με λυπημένο ύφος λόγω της ασθένειας μου ,αλλά σε εσένα δεν είδα κάτι τέτοιο και για αυτό σου μιλάω "
"Εε ηρέμησε Όχι τόσα πολλά σε μια πρόταση, πάρε μια ανάσα ,πάντως σε ευχαριστώ για το κομπλιμέντο και η μητέρα μου είχε ίδιο χρώμα στα μαλλιά της, οπότε είναι σαν να την έχω μαζί μου τώρα "την είδα να διστάζει για λίγο..."Μπορώ να σου ζητήσω μια χάρη;"
"Βεβαίως το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι απλώς να μου το πεις"
"Θέλω να με αφήσεις να σου φτιάξω τα μαλλιά σου μια μέρα, μπορώ;μπορω;Μπορώ;"
"Χαχα αν το επιθυμείς τόσο Γιατί όχι "
Η ώρα περνούσε ευχάριστα και μας είχε απορροφήσει και τις δύο η κουβέντα μας ,μέχρι που κάποιος έπιασε την Λωρινα  από πίσω παίρνοντας την αγκαλιά και δίνοντας της φιλιά.
"Μάξιμε σταματά ζαλιστηκα από τα τόσα φιλιά ,σειρά μου τώρα "είπε και άρχισε να τον φιλάει σε όλο το πρόσωπο Και εκείνος έκανε αστείες γκριμάτσες, ήταν τόσο όμορφος και γλυκός με την αδερφή του.....όπα όπα!ας διαγράψω την τελευταία μου σκέψη από το μυαλό!!!!
"Έλα μικρό ζιζάνια σταματά τώρα είμαι μόνο δικός σου και καμιας άλλης"
"Το καλό που σου θέλω!μάξιμε κάτσε να σου γνωρίσω την φίλη μου, Ρόζα ο αδερφός μου ο Μάξιμος, βασιλιάς μεν τώρα αλλά ακόμα έτσι φωνάζουν τον μπαμπά οι περισσότεροι "

"Η σπάνια ομορφιά που ακούω από όλους στο παλάτι, γοητευμένος "
"Χμ!θα το πάρω ως κομπλιμέντο Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια θα μπορούσα να πω το ίδιο αλλά η αδερφή σας κλέβει την παράσταση "
"Με πληγώνεται αλλά αν είναι για την αδερφή μου της παραδίδω την θέση "κοιταζόμασταν έντονα στα μάτια χωρίς να συζητάμε κάτι μέχρι που μας τραβάει την προσοχή η Λωρινα Λέγοντας μας πως πρέπει ν πάει στον πατέρα της, αφήνοντας με μόνη μαζί του...Και τι λένε τώρα άραγε...
"Ρόζα πως και μόνη σου και όχι με τις υπόλοιπες κοπέλες μαζί;"
"Να σας πω την αλήθεια.."
"Δεν νομίζω να υπάρχει θέση στον πληθυντικό στον λόγο σου "
"Με συγχωρείς,απλώς ξέρεις πασχίζουν όλες να κερδίζουν τις καρδιά ενός άνδρα εδώ πέρα και με θεωρούν ως μάλλον μια πολύ ισχυρή αντίπαλο "
"Εσύ δεν ενδιαφέρεσαι να κερδίσεις την καρδιά εκείνου του άνδρα;"μου λέει μου λέει με ένα χαραγμένο χαμόγελο στο πρόσωπο του, τον πλησιάζω αρκετά κοντά στο πρόσωπο του και του ψιθυρίζω "Όχι δεν ενδιαφέρομαι να την κερδίσω.."σταματάω για λίγο κοιτώντας τον να του κόβεται το χαμόγελο συνεχίζω χαμογελώντας εγώ αυτήν την φορά "ενδιαφέρομαι να του την κλέψω "προσθέτω δίνοντας του ένα δικό στο μάγουλο σηκώνω προτού αντίδραση και κατευθύνομαι προς τον Ντάνιελ,τον κοιτάζω που κάθεται ακόμα στην ίδια θέση που τον άφησα κοιτώντας με μέσα στα μάτια χωρίς να ασχολείται με κανένας άλλον....
Για να καταφέρω τον σκοπό μου  είσαι χρήσιμος Μάξιμε, ετοιμάσου να παίξεις μαζί μου!