fanfic การตั้งครรภ์ที่คาดไม่ถึง (guardian镇魂)

การตั้งครรภ์ที่คาดไม่ถึง10 (100%)

[10]

เมื่อจ้าวอวิ่นหลานตื่นขึ้นมาอีกที เขาก็มาอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว
ในดวงตาปรากฎภาภาพของเพดานห้องขาวสะอาดที่ไม่มีสิ่งใดปนเปื้อน จ้าวอวิ่นหลานนิ่งไปพักนึงพลางคิดว่าตอนนี้เขาเป็นมนุษย์อยู่หรือกลายเป็นวิญญาณไปแล้วด้วยสมองที่ยังไม่เริ่มทำงานเต็มที่ จนใบหน้าของพยาบาลที่มาเช็คอาการของเขาเข้ามาในลานสายตา
"คุณฟื้นแล้ว" คุณพยาบาลส่งยิ้มอ่อนโยนราวกับรอยยิ้มของนางฟ้าสีขาวให้เขา "คุณอยากนั้งขึ้นมั้ยคะ"
"อ่า ครับ" จ้าวอวิ่นหลานที่ยังมึนๆอยู่ก็พยักหน้าตอบไปอย่างไม่ค่อยรู้ตัว พยาบาลสาวพยุงไหล่เขาขึ้นนั้งบนเตียงพร้อมจัดเอาหมอนสองใบมาหนุนที่ช่วงเอวให้เขาทันที
"ร่างกายคุณไม่มีปัญหาอะไรมาก แผลที่มือของคุณห้ามสัมผัสน้ำ ช่วงนี้คุณควรพักผ่อนให้มาก ห้ามออกกำลังกายหนักๆ และรักษาสภาพจิตใจให้มั่นคง เพื่อการพัฒนาการที่ดีของตัวอ่อนในครรภ์ของคุณ"
".......ลูก!" ภาพที่ที่ควันสีดำพยายามเข้าไปที่ช่วงท้องของเขาปรากฎขึ้นในจิตสำนึกของจ้าวอวิ่นหลาน เหมือนกับสาวท้องในละครที่ไม่แม้แต่จะสนภาพลักษณ์ของตัวเอง เขาจับตัวคุณพยาบาลพลางถามลั่น "ลูกของผมเป็นยังไงบ้าง!"
คุณพยาบาลส่งยิ้มอ่อนโยนให้เขาอีกครั้งเมื่อได้เห็นถึงความรักของผู้เป็นแม่พลางลูบหลังจ้าวอวิ่นหลานอย่างมืออาชีพเพื่อสงบโอเมก้าผู้กำลังสับสนลง
"ไม่ต้องกังวลนะคะ พวกเราตรวจสอบแล้ว ลูกของคุณสมบูรณ์แข็งแรงดีค่ะ ยังไง....คุณอยากอยู่กับคู่อัลฟาของคุณสักหน่อยมั้ยคะ? คงจะช่วยให้คุณสงบใจลงได้ดีขึ้น"
จ้าวอวิ่นหลานมองตามสายตาของพยาบาลไปก็พบเสิ่นเวยนอนอยู่บนเตียงที่อยู่ถัดไป
"เสิ่นเวย..........!"
"คุณคะ ใจเย็นก่อนค่ะไม่ต้องตกใจ! ตอนนี้คุณยังลุกจากเตียงไม่ได้นะคะ! " คุณพยาบาลรีบเข้ามาจับตัวจ้าวอวิ่นหลานทันทีที่เขาทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง
"เสิ่นเวยเขา......."จ้าวอวิ่นหลานไม่รู้ว่าความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกนี้มาจากไหน เขามองไปที่ชายที่นอนอยู่บนเตียงที่ห่างออกไปไม่ไกลราวกับชีวิตนี้ขึ้นอยู่กับคนคนนี้ ทุกส่วนในร่างกายร่ำร้องที่จะไปหาไปอยู่ใกล้ๆอยากหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันกับคนคนนี้
"คุณเสิ่น มีบาดแผลฉกรรจ์ที่บริเวณอกและช่องท้อง แต่คุณไม่ต้องกังวลนะคะ เขาฟื้นตัวได้ไวกว่าคนทั่วไปมาก" พยาบาลสาวกดปุ่มอะไรสักอย่างที่ข้างเตียงก่อนที่เตียงทั้งสองจะเลื่อนเข้าหากันเองจนกระทั่งชิดกันตรงกลาง ในที่สุดพวกเขาก็ได้อยู่ด้วยกัน "เขาน่าจะฟื้นในอีกไม่นาน"
จ้าวอวิ่นหลานพุ่งไปหาเสิ่นเวยทันที มือของเขาเอื้อมไปประสานกับมือของชายหนุ่มพลางซบหัวลงที่ไหล กลิ่นหอมเย็นที่คุ้นเคยล้อมรอบตัวเขาทำให้เขาถอนหายใจออกมาอย่างพึ่งพอใจ ราวกับนักเดินทางที่ในที่สุดก็คนพบที่ของตัวเอง กลิ่นเบาบางของดอกไม้ที่ลอยอยู่ในอากาศและฟีโรโมนที่สอดประสานกันอย่างกลมกลืนฟุ้งไปทั่ว พยาบาลมองคนทั้งสองแล้วก็ได้แต่หัวเราะเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไปเงียบๆ