fanfic การตั้งครรภ์ที่คาดไม่ถึง (guardian镇魂)

การตั้งครรภ์ที่คาดไม่ถึง 11 (100%)

[11]

"ว่าแต่ เจ้าเงาดำนั้น.....มันคืออะไรกันแน่นะ?"
คุณหมอยังไม่อนุญาตให้เขาลุกจากเตียง จ้าวอวิ่นหลานที่ได้แต่รากงอกอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลเลยไม่มีอะไรทำ ดีที่บนเตียงยังมีเสิ่นเวยอยู่ด้วย ท่านราชาวิญญาณเลยถูกเขาใช้ประนึงเป็นหมอนข้างรูปคนใบใหญ่ หน้าท้องถูกใช้อิงต่างหมอนแล้วยังมีของเล่นอย่าง—เชือกถัก ไม่สิเปียผมให้ถักเล่นด้วย
"มันถูกทางการขังไว้จากคดีร้ายแรงมานานมากแล้ว แต่ระหว่างส่งคนไปเสริมกำลังรักษาการ์ณ มันก็อาศัยจังหวะนั้นหนีออกมา"
"โว้ว นี้เป็นครั้งแรกเลยที่ได้ยินว่ามีคนฝ่าออกมาจากตี้ชิงได้เลยนะเนี้ย"มือของจ้าวอวิ่นหลานจับอยู่ที่ช่อผมดำยาวสลวย ด้วยท่าทางที่ดูเหมือนพยายามจะทักเปียให้เสิ่นเวยอยู่ แต่ด้วยความที่ทักษะงานฝีมือของผู้กองจ้าวไม่ได้ดีเท่าไหร่นัก เปียผมเลยออกมาหลุดลุ่ยยุ่งเหยิงราวกับทรงผมของวงร๊อคใต้ดิน
"ที่จริงเจ้านั้นเคยเป็นเทพมาก่อน แต่ไปก่อคดีหนักคร่าชีวิตคนไปหลายร้อยเพียงเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเอง"เสิ่นเวยไม่สนใจที่ผมของตัวเองถูกจ้าวอวิ่นหลานเล่นจนยุ่ง มือข้างนึงก็ลูบหลังจ้าวอวิ่นหลานอย่างอ่อนโยนไปพลางเล่าเรื่องด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลไปพลางราวกับกำลังเล่านิทานก่อนนอน"เขาถูกจัดการลงโดยหัวหน้าของเหล่าเทพ แต่ด้วยความที่ไม่อาจเข้าสู่วัฎจักรการเวียนว่ายตายเกิดได้ จึงถูกจองจำชั่วนิจนิรันดร์อยู่ในห้วงนิรกาลโดยมีภูติผีนับหมื่นคอยกัดกินดวงจิตของเขาให้ทุกข์ทรมาน"
"ถ้าอย่างนั้น เป้าหมายของเจ้านั้นก็ไม่ใช่ฉันมาตั้งแต่ต้น แต่เป็นลูกฉันสินะ?"
"ใช่"เสิ่นเวยสัมผัสอย่างรักใคร่ไปที่หน้าท้องของจ้าวอวิ่นหลาน "ตัวอ่อนในครรภ์ที่ยังไม่ได้ก่อกำเนิดจิตวิญญาณ และยังเป็นลูกของพวกเรา.......เป็นลูกของผม มีพลังมากกว่าคนทั่วไป  เป็นร่างที่สามารถรองรับวิญญาณของเทพได้"
"แล้วตอนนี้เจ้าเงานั้นเป็นยังไงนะ?"
เสิ่นเวยหลุบตามองไปที่รอยพับของแผ่นกระดาษ ดวงตาแผ่รังสีฆ่าฟันออกมาในทันที "มันถูกผมฆ่าทิ้งไปแล้ว เจ้าเทพที่กล้ามาทำร้ายนายจะต้องถูกเชือดทิ้งนับหมื่นรอบจนกว่าดวงจิตมันจะแตกสลาย"
"เดี๋ยว——"จ้าวอวิ่นหลานยกนิ้วขึ้นมาที่หน้าริมฝีปากฝีปาก "หยุดก่อน"
ทันทีที่สบเข้ากับตาของจ้าวอวิ่นหลาน รังสีฆ่าฟันในดวงตาของเสิ่นเวยก็จางหายไปในทันที เหลือเพียงแววตาที่ดูสับสนเล็กน้อยเท่านั้น
"ไม่ว่านายจะจู่ๆเปลี่ยนจากโอเมก้ามาเป็นอัลฟาหรือเปลี่ยนจากศาสตราจารย์เสิ่นมาเป็นราชาวิญญาณ ตัวตนของนายก็เปลี่ยนไปค่อนข้างจะเยอะฉันค่อนข้างจะ....."สีหน้าของจ้าวอวิ่นหลานเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่พักนึงจนสุดท้ายเขาก็หัวเราะออกมา"เห้อ.....ฉันค่อนข้างจะรับไม่ได้นิดหน่อยนะ"
เสิ่นเว่ยสับสนไปหมดเมื่อเห็นจ้าวอวิ่นหลานหัวเราะจนกลิ้งไปมาจนน่ากลัวว่าจะตกเตียง เขาขยับตัวไปหยุดจ้าวอวิ่นหลานจากด้านหลัง เขาเอนตัวไปข้างหน้า"ผมเปีย"ที่หน้าพิศดารก็พลอยแกว่งไปข้างหน้าตามการเคลื่อนไหวของเขาด้วยชวนขันจนไม่มีคำอธิบายจนจ้าวอวิ่นหลานยิ่งหัวเราะอย่างสดใสขึ้นไปอีก
"เหล่าจ้าว พวกเราเอาซุปปลามาให้!"
ตอนนั้นเองประตูห้องผู้ป่วยก็ผลักเปิดดัง"ปั้ง"เสี่ยวกัวที่หม้อใบใหญ่ถูกผลักให้เดินมาอยู่ข้างหน้า โดยด้านหลังมีเหล่าสมาชิกหน่วยพิเศษที่ผลักเขาออกมาอย่างโหดร้ายยืนหัวเราะกันอยู่ เมื่อเห็นว่าสองคนที่อยู่ในห้องกำลัง "สวีทหวานแหวว"กันอยู่ ทุกคนพลันเงียบไปอึดใจนึงก่อนถอนใจออกมาเบาๆ
"อือ—"
"ผมไม่เห็นผมไม่เห็น ผมไม่เห็นอะไรเลยจริงๆ"
หลินจิงกลืนน้ำลายหยิบสำลีออกมากจากกระเป๋า
ยัดใส่ไว้ในปากเพื่อเลียนเสียงจ้าวอวิ่นหลาน : "ฉันจ้าวอวิ่นหลาน จะให้เหมือนโอเมก้าธรรมดาพวกนั้นอ่ะนะ?อัลฟามันมีอะไรดีกันฉันไม่เห็นว่าจะมีดีอะไรเลย ฉันจ้าวอวิ่นหลานขออยู่เป็นโอเมก้าโสด......"
"หุบปาก!"
จ้าวอวิ่นหลานใช้สกิลที่มีปาหมอนอัดเข้าที่ท้องหลินจิง
"อาตมาก็พูดตามจริง ทำไมท่านหัวหน้าหน่วยต้องทำร้ายร่างกายกัด้วย แถมยังมักจะถูกหักเงินเดือนอีกเห็นแก่หัวล้านๆนี้บ้างได้มั้ย"หลินจิงรับหมอนที่โจมตีมาไว้ได้แต่ไม่กล้าพอที่จะปากลับไปทำได้เพียงถือไว้แล้วเดินนำหมอนกลับไปวางไว้หลังตัวจ้าวอวิ่นหลานเท่านั้น ล้อเล่นรึเปล่า มีท่านจ้าวแห่งวิญญาณมองมาที่เขาอยู่อย่างนั้น ขืนเขากล้าทำอย่างนั้นกับหัวหน้า น่ากลัวว่าไม่ถึงวินาทีต่อมาเขาคงถูกง้าววิญญาณหันเป็นบะช่อแน่
"หึ!"นั้งตัวตรงอยู่บนเตียงทำท่าทางยกยิ้มราวกับกุยเฟ่ยยุคโบราณพลางโบกมือ"ขยันดีนี้พวกนาย พัฒนาขึ้นนะ"
"จะกินตอนนี้เลยมั้ย?"เมื่อเสิ่นเวยโอบเอวเขาจากทางด้านหลัง จ้าวอวิ่นหลานก็เอนหลังราวกับไร้กระดูกไปมีความสุขกับหมอนมนุษย์อย่างสบายอกสบายใจทันที
"งืม"จ้าวอวิ่นหลานพยักหน้าก่อนส่ายหัวไปมา "ยังไม่อยากกินอ่ะ"
"แล้วถ้าฉันป้อนล่ะ?"
จ้าวอวิ่นหลานหรี่ตาแล้วครางในลำคอตอบ เสิ่นเวยนำซุปปลาที่กัวส่งมาให้ มาเปิดฝาที่ถูกเลือกมาอย่างดีให้เข้าชุดกันกับช้อน ดูแล้วเสี่ยวกัวคงเป็นคนทำซุปปลานี้ เสิ่นเวยเลยส่งสายตาขอบคุณไปให้เขา แต่ว่าแรงกดดันของอัลฟาที่เขาปล่อยออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจไม่ได้ทำให้กัวรู้สึกมีความสุขกัขกับสายตานี้เลยเขาแทบจะตัวสั่นลงไปกองกับพื้นซะด้วยซ้ำ จูหงทำเป็นมองไม่เห็นมือที่ยืนมาพยุงกัวฉางเฉิงแล้วดึงเจ้าตัวมาไว้ในอ้อมแขนของฉู่ซู่จือที่ยืนอยู่ที่ประตู
ทั้งที่เป็นอัลฟาเหมือนกันเวลาอยู่ต่อหน้าเสิ่นเวยกัวฉางเฉิงมักจะรู้สึกหายใจไม่ออกและถูกกดดันอยู่เสมอแต่เวลาอยู่ข้างกายฉู่ซู่จือกลับไม่เป็นอย่างนั้น——เมื่อกัวฉางเฉิงที่อิงอยู่ในอ้อมแขนของฉู่ซู่จือเริ่มผ่อนคลายลงจากสถานการณ์อันน่าอึดอัด ก็เอ่ยขึ้น
"นั้นคือนายแห่งเหล่าภูติผีเลยนะถ้าไม่เพราะผู้กองจ้าวปกติผมคงไม่กล้าเข้าใกล้ในระยะห้าเมตรแน่"ฉู่ซู่จือได้ยินตอบกลับโอเมก้าแห่งหน่วยสืบสวนพิเศษด้วยการพูดราวกับเขาเป็นไอ้งั่งคนนึงแต่อ้อมแขนที่โอบอยู่กลับโอบกระชับขึ้น